شرح دعای عهد (قسمت سی و نهم)

«الْعَجَلَ الْعَجَلَ يَا مَوْلاَيَ يَا صَاحِبَ الزَّمَانِ‏؛ تعجیل فرما، تعجیل فرمودنی در ظهور، ای آقای من! ای صاحب اختیار این زمان ما!»

و «العجل » منصوب است به فعل مقدر، که مصدر ، قائم مقام آن است. و ممکن است که «العجل » منصوب باشد، بنا بر مفعول به بودن. و بنا بر آن ، فعل مقدر یا «نطلب » و امثال آن است، یا «اعمل » و «افعل » و امثال آنها است. یعنی: طلب می کنیم تعجیل فرمودن تو را ، ای امام زمان! یا ، به کاربر، یا به جا آور تعجیل را، ای آقایی ما و صاحب ما!
و نکته در زدن دست بر ران راست، یحتمل اشاره به تاسف و تحسر بر غیبت امام است، چنانکه اهل مصیبت در مقام تاسف و حسرت و غم بر زانوی خود می زنند. و تعیین ران راست به جهت شرف راست است بر چپ، یا اشاره به آن است که آدمی باید از اصحاب یمین باشد تا در دعا صادق باشد.
و نکته تکرار سه دفعه ، تاکید در تاسف و تحسر و در خواهش تعجیل فرمودن در ظهور است و عدد سه ، اول مراتب کثرات است ، که الحاح در خواهش و طلب، به آن متحقق می شود که موجب استجابت شود.
و در آخر دعا، التفات به امام است; با وجودی که همه دعا، خطاب به خداوند است. زیرا که این التفات ، اشاره به اختصاص دعا است به امام زمان و مقصود این است که:
«ای امام زمان! همه این دعاها در درگاه خداوند، به جهت اخلاص و محبت و شوق لقای تو بود. پس در ظهور تعجیل فرما! »
و اذن در ظهور اگر چه مختص به خداوند است و در دست امام نیست، زیرا که مامور به امر خداوند است، و لکن مقصود در مقام هیچ چیز نیست به جز اظهار اشتیاق ملاقات امام در ظهور. پس خواهش تعجیل از خود او منافات با بودن ظهور در دست خداوند ندارد.
و مخفی نماندکه زمان ظهور را، احدی جز خداوند نمی داند. بلکه مستفاد از اخبار آن است که خود امام هم علم به آن ندارد. بلکه نزدیک شدن زمان ظهور را علاماتی است برای خود امام و دیگران، که به آنها، علم به آن حاصل می شود.

منبع: مجله: موعودخرداد و تیرماه 1376، شماره3، نقل از سایت حوزه