ملاقات امام حسن (ع) با «بلال» اذان‏ گزار پيامبر (ص)

پس از وفات پيامبر (ص) بلال حبشى (اذان‏گزار پيامبر) به شام رفت و بنا به عهدى كه با خداى خود بسته بود به صفوف مجاهدين در آنجا پيوست و در آنجا با ديگرانى كه حضور يافته بودند، به حضور خود ادامه داد كه شبى كه به خوابى عميق فرو رفته بود پيامبر خدا را ديد كه به ديدارش آمده و خوش‏حال از چنين ديدارى، به او مى‏ گويد: اى بلال چرا اينهمه دورى مى ‏جويى آيا وقت آن نرسيده كه به ديدارم آيى.

هراسناك از خواب بيدار شد و مى‏ گفت: به خدا قسم كه هرگز چهره ‏ات از ذهنم و چشمانم زدوده نشده و حتى يك لحظه ترا فراموش نكرده ‏ام و اينك حتما براى زيارت قبر تو به مدينه بازخواهم ‏گشت. همسرش متوجه حرفهايى كه مى ‏زد شد و جريان را از وى جويا شد به او گفت: من به انتظار روز مى ‏مانم تا براى زيارت قبر رسول خدا به مدينه (يثرب) بازگردم. پيامبر بخوابم آمده بود تا از اين جفايى كه روا داشته ‏ام، نكوهشم كند. همين‏كه سپيده آن روز دميد به شتاب سوار بر مركبش شد و يك نفس در صحرا و بيابان براند تا بالاخره به مدينه رسيد و هنگامى كه بر سر قبر پيامبر رسيد خود را روى آن انداخت و به گريه افتاد و چهره ‏اش را با خاك قبر مى‏ آلود.

دیدار بلال حبشی با حسنین علیهما السلام 

و در همان حال كه با او به نجوا مشغول بود حسن و حسين براى زيارت قبر جد و مادر خود سر رسيدند؛ وقتى آنان را ديد غم و اندوهش دوباره بخاطر آمد و به شتاب به سوى ايشان رفت و آنان را به سينه‏ اش گرفت و گفت: شما برايم همچون پيامبر خدا هستيد. ايشان نيز رو به او كرده گفتند: وقتى ترا مى‏ بينيم بياد صداى تو مى ‏افتيم كه براى پيامبر خدا، اذان مى‏ گفتى و اينك پس از مدتها كه غيبت داشته‏اى ميل داريم كه صدايت را بشنويم.                     
بلال در همان دم به پشت بام مسجد رفت تا به خواست دو نواده پيامبر، جامه عمل بپوشاند. زار زار به گريه افتاد و صدايش از مسجد به همه خانه‏ هاى مدينه، پيچيد:
اللّه اكبر، لا اله الا اللّه محمد رسول اللّه شهر را به هيجان آورده بود و مدينه از صداى گريه، به لرزه افتاده بود؛ الذهبى در كتاب خود «سير اعلام النبلاء» در ادامه مى‏ گويد: وقتى بلال: اشهد ان محمدا رسول اللّه را بر زبان آورد زنان سراسيمه از خانه‏ هاى خود بيرون آمدند و مردم گمان كردند كه پيامبر خود از قبر خود، دوباره به زندگى بازگشته ديگر هرگز زن و مرد گريه كننده‏ اى پس از رسول خدا، بعد از آن روز، ديده نشد.

منبع: زندگانى دوازده امام عليهم السلام / نويسنده: هاشم معروف الحسنى / مترجم محمد مقدس‏،  تهران‏:امير كبير،1382،ج1،صص505-515