داستان توبه کاران: رئيس راهزنان

 

عده اى از راهزنان در بيابان به دنبال مسافر مى گشتند تا دارو ندارش را غارت كنند، ناگهان مسافرى را ديدند، با اسبهاى خود بسوى خويش شتافتند. وقتى كه به او رسيدند گفتند: هرچه پول دارى بيرون بياور و به مابده .

او گفت : راستش هشتاد دينار بيشتر ندارم ، كه چهل دينارش را بدهكارم و با چهل دينار ديگرش بايد زندگيم را تأ مين كنم و به وطن برگردم . رئيس راهزنان گفت : رهايش كنيد. از قيافه اش پيداست آدم بدبختى است و پولى ندارد. راهزنان از آنجا رفتند و همچنان در كمين بودند تاكاروانى برسد و به غارت اموال كاروان بپردازند پس از ساعتها انتظار كسى را نيافتند، آن مسافرى كه هشتاد دينار داشت در راه به محلى رسيد و طلب كار را يافت و چهل دينار بدهى خود را پرداخت و سپس به سفر ادامه داد.

راهزنان باز سر راه او را گرفتند و گفتند هرچه پول دارى به مابده و گرنه تو را ميكُشيم ، او گفت : راستش را كه گفتم هشتاد دينار پول داشتم چهل دينار بدهكاريم بود كه پرداختم و اكنون چهل دينار ديگر بيشتر ندارم كه براى خرجى زندگيم مى باشد به دستور رئيس ‍ راهزنان اثاثيه اش را بهم ريختند و همه چيزش را گشتند بيش از چهل دينار نيافتند.

رئيس راهزنان به او گفت : راستش را بگو بدانم چطور شده تو با اينكه در خطر جدّى بودى ، سخن حقيقت و راست را بر زبان جارى كردى ؟ گفت : من در دوران كودكى به مادرم قول دادم كه دروغ نگويم راهزنان با شنيدن اين سخن از روى استهزاء قاه قاه خنديدند.

ولى ناگهان جرّقه اى از نور در دل و وجدان رئيس راهزنان تابيد و آه سردى كشيد و گفت عجبا تو به مادرت قول دادى كه دروغ نگوئى و اين گونه پاى بند به قولت هستى و ما پاى بند قول خدا نباشيم كه از ما پيمان گرفته گناه نكنيم ؟!

همين عمل نيك و راستگوئى مسافر مؤ من رئيس راهزنان را دگرگون كرد، و به توبه واداشت او از راهزنى دست كشيد و توبه كرد و به راه خدا رفت