فضیلت روزه گرفتن در روز عید غدیر (زاد المعاد)

اعمال ماه ذی الحجه؛ و عيد غدير، هجدهم اين ماه است و عظيم‌ترين اعياد است. و به روايت ديگر امام صادق علیه السلام فرمود كه روزۀ روز غدير كفارۀ شصت ساله گناه است.

و به روايت ديگر منقول است كه مفضّل از حضرت صادق عليه السّلام پرسيد كه امر مى‌كنى مرا كه روز غدير را روزه بدارم؟ فرمود آرى و اللّه، آرى و اللّه، آرى و اللّه! به درستى كه در اين روز خدا توبۀ آدم را قبول كرد و به شكرانۀ آن در اين روز روزه داشت، و در اين روز خدا حضرت ابراهيم را از آتش نجات داد و به شكرانۀ آن اين روز را روزه داشت و در اين روز حضرت موسى هارون را وصىّ خود گردانيد و اين روز را به شكرانۀ آن روزه داشت و در اين روز حضرت عيسى وصى خود شمعون الصفا را ظاهر گردانيد و اين روز را به شكرانۀ حق تعالى روزه داشت و در اين روز حضرت رسول صلّى اللّه عليه و آله حضرت امير المؤمنين عليه السّلام را وصى و خليفه و جانشين خود گردانيد و فضيلت و وصايت او را بر خلق ظاهر گردانيد و اين روز را به شكرانۀ اين نعمت‌ها روزه داشت و اين روز روزه داشتن است و روز عبادت است و روز طعام دادن است و روز نيكى كردن است با برادران مؤمن و روزى است كه خدا از مؤمنان خوشنود مى‌گردد و بينى شيطان بر خاك ماليده مى‌شود.

و امّا فضيلت روزه داشتن و تصدّق كردن و افطار روزه‌دار نمودن در اين روز و در اين ابواب احاديث بسيار است.

از جملۀ آنها اين روايت است كه حضرت صادق عليه السّلام فرمود كه: روزۀ روز عيد غدير برابر است با روزۀ عمر دنيا كه اگر كسى به قدر عمر دنيا بيابد و روزه بدارد، روزۀ اين روز برابر است با ثواب او و روزه‌اش برابر است با صد حج و صد عمره و اين عيد بزرگ خداست و خدا نفرستاده است پيغمبرى را مگر آن‌كه اين روز را عيد كرده است و حرمت آن را دانسته است؛ و نامش در آسمان روز معهود است و نامش در زمين روز ميثاق مأخوذ است و جمع مشهود است؛ و هركه در اين روز مؤمنى را افطار فرمايد ثواب كسى را دارد كه ده فئام را طعام دهد كه هرفئامى صد هزار كس است و ثواب كسى دارد كه طعام دهد و آب دهد به اين عدد كه مذكور شد از پيغمبران و صدّيقان و اوصياى ايشان و شهيدان و صالحان را در سال قحط؛ و يك درهم كه در اين روز تصدّق كنند برابر است با صد هزار درهم كه در روزهاى ديگر تصدّق كنند. پس فرمود كه شايد گمان كنى كه خدا روزى خلق كرده است كه حرمتش از اين روز بيش‌تر باشد، نه و اللّه! نه و اللّه! نه و اللّه!

و به روايت ديگر فرمود كه روزه‌اش برابر است با شصت ماه از ماه‌هاى حرام كه روزه بدارند و فرمود كه روز عيد سرور و شادى است.

و به سند معتبر از فياض بن محمّد منقول است كه گفت: در روز عيد غدير در مرو در خدمت حضرت امام رضا عليه السّلام بودم و آن حضرت در آن روز مخصوصان و خويشان و اصحاب خود را جمع كرده بود و ايشان را نگاه داشته كه در شب افطار كنند و به خانه‌هاى ايشان طعام و زر و خلعت‌ها فرستاده حتى انگشترى و كفش نيز فرستاد و به ايشان خلعت‌هاى فاخر شفقّت فرمود و ملازمان و خدمتكاران خود را جامه‌هاى نو بسيار نفيس پوشانيده بود و فضيلت اين روز را براى مردم نقل مى‌فرمود.

از جملۀ آنها گفت كه در بعضى از سال‌هاى خلافت حضرت امير المؤمنين عليه السّلام روز جمعه با روز عيد غدير در يك روز جمع شده بود، پس بعد از پنج ساعت كه از روز گذشت بر منبر بالا رفت و خطبۀ طولانى خواند و فضايل روز غدير را بسيار بيان فرمود و نام‌هاى بسيار براى اين روز ذكر كرد، پس فرمود كه: بعد از انقضاى اين مجمع برگرديد به خانه‌هاى خود و توسعه كنيد بر عيال خود و احسان و نيكى كنيد نسبت به برادران مؤمن خود و در خانه‌هاى خود برادران مؤمن خود را جمع كنيد و نيكويى كنيد نسبت به ايشان و يك ديگر را تهنيت و مبارك باد بگوييد و احسان و نيكى كردن در اين روز مال را و عمر را زياد مى‌كند و مهربانى با يك‌ديگر كردن موجب مزيد رحمت الهى است و تا توانيد بخشش و احسان كنيد با عيال خود و برادران مؤمن خود و اظهار شادى و خوشحالى كنيد و هركه اميد احسان از شما دارد در حقّ او تقصير مكنيد و ضعيفان و فقيران و غلامان و كنيزان را با خود برابر كنيد؛ به درستى كه دادن يك درهم در اين روز برابر است با دويست هزار درهم و حق تعالى زياده نيز عطا مى‌كند و روزۀ اين روز را حق تعالى سنّت گردانيده و ثوابش را مانند ثواب كسى گردانيد كه از اوّل دنيا تا آخر دنيا عبادت كند به آن‌كه روزها روزه بدارد و شب‌ها به عبادت بايستد؛ و كسى كه برآورد حاجت برادر مؤمنى را پيش از آن‌كه او اظهار كند و از روى رغبت و خواهش به او نيكى كند چنان باشد كه اين روز را روزه داشته باشد و تمام شبش را عبادت كرده باشد؛ و هركه در شبش مؤمنى را افطار فرمايد چنان باشد كه هزار هزار پيغمبر و صديق و شهيد را افطار فرموده باشد، پس چگونه باشد ثواب كسى كه متكفّل احوال چندين نفر از مردان مؤمن و زنان مؤمنه بشود و هرگاه چنين كند من ضامنم بر خدا كه امان يابد از كافر شدن و فقير شدن؛ و اگر بميرد در آن شب يا در آن روز يا بعد از آن تا عيد آينده، بدون آن‌كه گناه كبيره بسيار بدى بكند، البته آمرزيده است؛ و هركه قرضى بكند در اين روز براى برادران مؤمن خود، من ضامنم بر خدا كه اگر او را زنده بدارد يا بميراند آن قرض را از او متحمل شود و از دوش او بردارد؛ و چون با يك‌ديگر ملاقات كنيد مصافحه كنيد و به زبان‌ها يكديگر را تهنيت بگوييد، و آنچه گفتم حاضران به غايبان بگويند و توانگران رعايت كنند فقيران را و اقويا دست‌گيرى كنند ضعيفان را؛ حضرت رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله مرا به همۀ اينها امر فرمود.[1]

[1] ) مصباح المتهجد: ص 523، و بحار الأنوار ج 94، ص 112.