شیعه امام حسین علیه السلام

شيعه يعنى پيرو. پيروى در فكر، عمل، اخلاق، مواضع سياسى و عقايد دينى. گرچه‏ شيعه حسين، شيعه على و ائمه ديگر عليهم السلام نيز هست و تشيع در خط ائمه و اهل بيت بودن است اما حسين بن على‏ علیه السلام در ابعاد خاصى كه زندگى و جانش را بر سر آنها نهاد، حالت الگويى دارد و اسوه است.

آن حضرت، براى احياء دين قيام كرد و خود را فداى راه خدا ساخت. شيعه او نيز بايد اين گونه باشد. شيعه سیدالشهدا، بايد در خصلت هايى‏ و اعمالى چون: خودسازى، خداترسى، گناه گريزى، تقوا، اطاعت امر خدا، امر به معروف‏ و نهى از منكر، اقامه و احياء نماز، تلاش در مسير رضاى حق، جود و كرامت، عزت نفس، گريز از ذلت و زبونى و سازش با طاغوت ها و حكومت هاى ستم، مبارزه با باطل، جهاد و شهادت، روحيه ايثار و شهادت طلبى، قاطعيت و صلابت در راه عقيده و... به آن پيشواى‏ شهيد تاسى كند. اين، راه حسين و راه پدران و فرزندان حسين است و شيعگى يعنى‏ ديندارى و ورع.

شيعه بايد آبها را گل كند
 
خط سوم را به خون كامل كند                      

خط سوم خط سرخ اولياست
 
كربلا بارزترين منظور ماست                      

شيعه يعنى تشنه جام بلا
 
شيعگى يعنى قيام كربلا                      

شيعه يعنى بازتاب آسمان
 
بر سر نى جلوه رنگين كمان                      

از لب نى بشنوم صوت تو را
 
صوت‏ «انى لا ارى الموت‏» تو را                      

شيعه يعنى امتزاج ناز و نور
 
شيعه يعنى راس خونين در تنور                      

شيعه يعنى هفت وادى اضطراب
 
شيعه يعنى تشنگى در شط آب[۱]                      

از انبوه روايات مربوط به اوصاف شيعه تنها به يكى اشاره مى‏كنيم، از امام صادق علیه السلام كه به مفضل فرمود: از فرومايگان بپرهيز، چرا كه شيعه على‏ علیه السلام شكم و شهوت خود را حفظ مى‏كنند و اهل جهادند و تلاش براى خدا: «انما شيعة على من عف بطنه و فرجه واشتد جهاده و عمل لخالقه و رجا ثوابه و خاف عقابه فاذا رايت اولئك فاولئك شيعة ‏جعفر».[۲]

محبتى كه در دل شيعيان و دوستداران شهيد كربلاست، بجاست كه آنان را به همرنگى‏ و همسويى و سنخيت فكرى، اخلاقى و عملى با مولايشان بكشد و در گفتار و كردار، شيعه حسين باشند نه تنها در ادعا و شعار.

خود امام‏ علیه السلام نيز هنگام حركت از مكه به سوى‏ كربلا، كسانى را به همراهى خويش در اين سفر مقدس و نهضت‏ خدايى دعوت كرد كه ‏اهل فداكردن جان در راه ائمه كه راه خداست باشند و شوق ديدار الهى در دلشان باشد: «من كان فينا باذلا مهجته موطنا على لقاءالله نفسه فليرحل معنا...».[۳]

پی نوشت:

1.  از مثنوى بلند «شيعه‏ نامه‏» محمدرضا آقاسى، كيهان، تاريخ 12/6/71.
2.  سفينة البحار، ج 1، ص 723.
3.  لهوف، ص 53.

منابع

جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، نشر معروف.