شعر قیصر امین پور درباره خدا

پیش از اینها فکر می کردم: خدا

خانه ای دارد کنار ابرها

مثل قصر پادشاه قصه ها

خشتی از الماس و ،خشتی از طلا

پایه های برجش از عاج و بلور

بر سر تختی نشسته با غرور

ماه،برق کوچکی از تاج او

هر ستاره پولکی از تاج او

اطلس پیراهن او آسمان

نقش روی دامن او کهکشان

رعد و برق شب،صدای خنده اش

سیل و طوفان،نعره توفنده اش

دکمه ی پیراهن او،آفتاب

برق تیغ و خنجر او،ماهتاب

در دل او دوستی،جایی نداشت

مهربانی هیچ معنایی نداشت

هر چه می پرسیدم از خود، ازخدا

از زمین،از آسمان ،از ابرها

زود می گفتند :این کار خداست

گفتگو از آن گناه است و خطاست 

آب اگر خوردی،عذابش آتش است

هر چه می پرسی،جوابش آتش است

تا ببندی چشم،کورت می کند

تا شوی نزدیک،دورت می کند

کج گشودی دست،،سنگت می کند

کج نهادی پای، لنگت می کند

تا خطا کردی عذابت می کند

ناگهان در آتش آبت می کند

با همین قصه دلم مشغول بود

خوابهایم پر ز دیو و غول بود

هر چه می کردم همه از تپرس بود

مثل از بر کردن یک درس بود

مثل تمرین حساب و هندسه

مثل تنبیه مدیر مدرسه

مثل صرف فعل ماضی سخت بود

مثل تکلیف ریاضی ،سخت بود...

تا که روزی ،دست در دست پدر

راه افتادیم با قصد سفر

در میان راه در یک روستا

خانه ای دیدم خوب و آشنا

زود پرسیدم:«پدر اینجا کجاست؟»

گفت:«اینجا خانه ی خوب خداست!»

گفت :«اینجا می شود یک لحظه ماند

گوشه ای خلوت،نمازی ساده خواند

با وضوئی دست و رویی تازه کرد

با دل خود گفتگوئی تازه کرد

می توان با این خدا پرواز کرد

سفره ی دل را برایش باز کرد

می شود درباره گل حرف زد

صاف و ساده مثل بلبل حرف زد

چکه چکه مثل باران راز گفت

با دو قطره صد هزاران راز گفت

می توان با او صمیمی حرف زد

مثل یاران قدیمی حرف زد

می توان مثل علفها حرف زد

با زبانی بی الفبا حرف زد

می توان درباره هر چیز گفت

می شود شعری خیال انگیز گفت

مثل این شعر روان و آشنا: