دو جمله قابل تأمل از ناپلئون درباره قرآن

«ناپلئون بناپارت» از اطرافیان راجع به مسلمین پرسید: مرکز مسلمین کجاست؟ مصر را به او معرفی کردند. با یک مترجم عرب به طرف مصر حرکت کرد. پس از ورود به قاهره، به کتابخانه آن شهر وارد شد.
به مترجمش گفت: یکی از این کتابها را برایم بخوان.
مترجم دست برد بین این همه کتب یکی را برداشت و گشود، دید قرآن است. چشمش به این آیه خورد:
«إنّ هذا القرآنَ یَهدی للّتی هی أقوَم»(أسری، 9)
قرآن، مردم را به استوارترین راه هدایت می کند.
آیه را، برای «ناپلئون» خواند و ترجمه کرد. «ناپلئون»، از کتابخانه بیرون آمد. شب را تا صبح به فکر این آیه بود.
صبح بیدار شد و دو مرتبه به کتابخانه آمد. از مترجم خواست تا از همان کتاب دیروزی برایش بخواند.
قرآن را باز کرد، آیاتی چند از قرآن تلاوت کرد و ترجمه نمود. ناپلئون دوباره به خانه برگشت، شب را باز غرق فکر بود.
روز سوم بکتابخانه برگشت، چند آیه از قرآن را مترجم برایش خواند و ترجمه کرد، از کتابخانه بیرون آمدند. «ناپلئون» پرسید: این کتاب مربوط به کدام ملّت است؟
مترجم گفت: مربوط به مسلمانان است، و اینان معتقدند: که این قرآن است و از آسمان به پیامبر عظیم الشأن آنها نازل گردیده.
«ناپلئون» دو جمله گفت: یکی بنفع مسلمین، ویکی بضرر مسلمانان.
جمله اول این بود که گفت:
من از این کتاب استفاده کردم، واین طور احساس نمودم که اگر مسلمین از دستورات جامع این کتاب استفاده کنند ذلّت نخواهند دید.
و جمله دیگر اینکه:
تازمانیکه این قرآن در بین مسلمین حکومت کند، ودر پرتو تعالیم عالیه این برنامه جامع، زندگی کنند، مسلمین تسلیم ما نخواهند شد، مگر ما بین آنها و قرآن جدایی بیفکنیم.
_________________________
منبع: همای سعادت، ج1 ص70.