فضایل ائمه: امام صادق (ع): زهد و تقوا

محمّد بن زياد ازدى گفت از مالك بن انس فقيه مدينه شنيدم می گفت:

من خدمت حضرت صادق می رسيدم برايم پشتى می گذاشت و احترام می كرد. می فرمود مالك من ترا دوست دارم. اين مطلب را پنهان می كردم و خدا را ستايش می نمودم. پيوسته آن جناب بيكى از اين سه كار اشتغال داشت يا روزه بود و يا بعبادت مشغول بود و يا ذكر می گفت از بزرگترين عبادت‏ كنندگان و پارسايانى كه از خدا می ترسند، بشمار می رفت.بسيار حديث می كرد خوش مجلس بود همنشينى با او سود فراوان داشت.

وقتى می فرمود (قال رسول اللَّه صلّى اللَّه عليه و آله) پيغمبر فرموده گاهى سبز می شد و گاهى زرد آنچنان كه دوستان اگر می ديدند ايشان را نمی شناختند.

سالى با ايشان بحج رفتم  همینکه سوار بر مركب شد بعد از احرام هر چه تصمیم می گرفت لبيك بگويد صدا در گلويش می گرفت بطورى كه نزديك بود از مركب بيافتد.

عرض كردم لبيك بگوئيد چاره ‏اى نيست بايد گفت. فرمود: ابن ابى عامر چگونه جرات كنم بگويم‏ لبيك اللهم لبيك‏ می ترسم بگويد لا لبيك و لا سعديك‏( بلى بار پروردگارا نداى ترا جواب دادم می ترسم بگويد خوش نيامدى.)

 ابن رئاب گفت شنيدم حضرت صادق در حال سجده می گفت‏:

اللهم اغفر لي و لاصحاب ابى فانى اعلم ان فيهم من ينقصنى‏

 خداوندا مرا بيامرز واصحاب پدرم را می دانم می ان آنها بعضى هستند كه مرا كوچك می شمارند.(قرب الاسناد)

منبع:  زندگانى حضرت امام جعفر صادق عليه السلام ( ترجمه جلد 47 بحار الأنوار)،محمد باقر بن محمد تقى مجلسى،انتشارات :اسلا میه  - تهران،صص12-13.