فضایل ائمه: امام عسگری (ع): ترس از خدا

 

از جمله صفات برجسته و بارز آن حضرت شدت بيم و ترس او از خداي - عز و جل - در کودکي بود، هر چند ممکن است خواننده، از مطالبي که در اين زمينه مطالعه مي‏کند شگفت‏ زده شود که چگونه امام هرگاه به هيزم و آتش مي‏نگريست از ترس خدا گريه مي‏کرد و سپس بيهوش مي‏شد در حالي که کودکي بيش نبود. البته اين حالت از اهل‏بيت عصمت و طهارت شگفت‏ آور نيست.  

شبلنجي از کتاب درة الاصداف نقل مي‏کند: «روزي بهلول، [امام عسکري] را - که کودکي بيش نبود - گريان ديد و ديگر کودکان مشغول بازي بودند. بهلول تصور کرد او در آرزوي داشتن وسايلي است که کودکان براي بازي در اختيار دارند، لذا بدو گفت: آيا دوست داري برايت وسيله‏ ي بازي بخرم؟ 

- پس براي چه آفريده شده ‏ايم؟  

- اين را از کجا مي‏گويي؟  

- از فرموده ‏ي خداي متعال (أفحسبتم أنما خلقناکم عبثاً و أنکم الينا لا ترجعون) [1] ؛ (آيا مي‏پنداريد که شما را بيهوده آفريده ‏ايم و به سوي ما باز نخواهيد گشت؟).  بهلول از او خواست وي را پندي دهد. کودک با اشعاري او را پند داد و سپس از هوش رفت. آنگاه که به هوش آمد، بهلول به وي گفت: اين چه حالتي بود که بر تو رفت در حالي که تو کودکي بي‏گناه هستي؟  

فرمود: اي بهلول، بدان من با چشم خود ديدم مادرم آتشي را با هيزم‏هاي بزرگ برافروخت که بر فروزنده‏ي آنها هيزم‏هاي کوچک بود و من بيم آن دارم که از هيزم‏هاي کوچک جهنم باشم» [نور البصار،ص183 صواعق المحرقه،ص207] .  نيز در کتاب احقاق الحق به نقل از کتاب وسيلة المآل اشعاري را که شبلنجي ذکر نکرده، اضافه مي‏کند و مي‏گويد: «بهلول گفت: بدو گفتم: پسرکم، من تو را فرزانه‏ اي مي‏بينم. مرا پندي مختصر ده. وي اين اشعار را خواند:  

---

منبع: با خورشد سامرا،تحلیلی از زندگانی امام حسن عسگری علیه السلام ،محمد جواد طبرسی،دفتر تبلیغات اسلامی،1379،صص110-111.