پیامبران برای چه معجزه دارند؟

۲۸ آبان ۱۳۹۳ 0

چرا همه پیامبران معجزه دارند؟ مگر نه این است که حرفشان حرف حساب است و حرف حساب را هر آدم عاقلی می فهمد؟ پس دیگر چه نیازی به معجزه است؟

برای پاسخ پرسش فوق اول باید یک مطلب را به خوبی توجه نمود:

پیامبران نیامده اند حرف حساب خود را بزنند و بروند. پیامبران آمده اند حرف حساب خدا را به گوش خلایق برسانند

توضیح این مطلب :

كسى كه دعوى پيغمبرى مى كند علاوه بر دعوى صحت شریعت خود، دعوى ديگرى دارد و آن اين است كه با عالم بالا رابطه وحى و نبوت دارد و از جانب خدا ماءموريت دعوت يافته است به عبارت دیگر انبیاء مدعی شعور مرموزى بودند كه با مدد غيبى به ايشان اضافه مى شد و از آن راه، وظايف اعتقادى و عملى مردم را از پيشگاه خدايى فرا گرفته به مردم تبليغ مى كردند.
اين است كه بايد مدعى اين مقام براى اثبات ادعاى خود شاهد و گواه روشنى ارائه دهد تا شيادان و مدعيان دروغگو و گمراه كننده نتوانند، از اين مقام سوء استفاده نموده، در لباس مدعيان واقعى و راهنمايان حقيقى، خودنمايى كنند.
اين شاهد و گواه نيز نمى‏تواند از كارها و اعمال عادى باشد كه ديگران هم بتوانند نظير آن را بياورند و ادعاى دروغين‏شان را ثابت نمايند و حق جلوه دهند.
بنابراين، بايد اين شاهد و گواه از اعمالى باشد كه قوانين طبيعت را درهم شكند و بر خلاف مسير عادى و طبيعى جريان يابد و ديگران را از آوردن چنين گواه و شاهدى، ناتوان سازد که آن همان معجزه است.

آیا اندیشمندان هم برای ایمان آوردن به معجزه نیاز دارند؟

از پرسش و پاسخ قبلی پرسش دیگری خود نمایی می کند و آن اینکه صحبت فوق مربوط به کسانی است که نمی توانند بین سره و ناسره فرق بگذارند و تشخیص سخن وحی از غیر وحی برایشان مشکل است . پس با این وصف:

اگر کسی باشد که از محتوای سخنان پیامبران وحیانی بودن آن را درک کند آیا باز هم باید برای چنین شخصی هم پیامبران معجزه بیاورند؟

پاسخ منفی است. قطعا معجزه برای چنین کسانی نیست. و اساسا هيچ پيامبري از همان آغاز، دعوت خود را با معجزه همراه ننمود، ولي هنگامي كه با منكران روبرو گرديد و درخواست معجزه نمودند يا بدون درخواست و صرفا براي دفع شبهات آنان «معجزه» آورده است دعوت انبيا عين صراحت حق است كه با فطرت اصيل انسان دمساز و با عقل سليم هم‌آهنگ مي‌باشد چيزي را مي‌گويند كه فطرت و عقل بشري بي‌درنگ و آزادانه آن را مي‌پذيرد.

چنانچه در مورد قرآن آمده است:
«و يري الذين اوتوا العلم الذي انزل اليك من ربك هو الحق و يهدي الي صراط العزيز الحميد»[۹]، دانشمندان انديشمند بخوبي درمي‌يابند آن چه بر تو نازل گشته، صرف حقيقت است و به سوي راه حق تعالي كه عزيز و حميد است هدايت مي‌كند».
«ذلك الكتاب لاريب فيه[۵]، اين كتاب جاي ترديدي در آن نيست»، يعني آن اندازه شواهد صدق، آن را فراگرفته كه راه تشكيك و ترديد در آن را بسته است.
«و بالحق انزلناه و بالحق نزل[۲]، ما قرآن را كه عين حقيقت است فروفرستاديم (يعني حقيقتي آشكار و انكارناپذير) و همين گونه فرود آمد».
«اللّه الذي انزل الكتاب بالحق والميزان[۸]، خداوندي كه كتاب و شريعت را حقيقتي آشكار و معيار سنجش حق از باطل قرارداد».

و در مورد دعوت خدا گوید :
«له دعوة الحق[۳]، خدا را دعوتي است حق و روشن».
«لقد جات رسل ربنا بالحق[۶]، پيامبران همگي حق آور بودند».
از اين رو در جاي جاي قرآن تصريح شده كه صاحب نظران انديشمند، بي‌درنگ دعوت حق را مي‌پذيرند و به نداي حقيقت لبيك مي‌گويند تنها كساني كه حق را خوش آيند ندارند يا با مصالح موهوم خويش سازگار نمي‌بينند، آن را نمي‌پذيرند، گرچه در دل به حق بودن آن اذعان و اعتراف دارند.

و درباره فرهيختگان از مسیحیان نجران گويد:
«و اذا سمعوا ما انزل الي الرسول تري اعينهم تفيض من الدمع مما عرفوا من الحق[۱۱]، همين كه بشنوند آن چه را كه بر پيامبر نازل گشته، مي‌بيني ديدگانشان (از شدت شوق و وجد دروني) لبريز از اشك گردد، زيرا حق را دريافته‌اند».

لذا طبق منطق قرآن، همواره حق آشكار است و باطل خودنما، و براي پذيرفتن حق دليلي جز فطرت و حجتي جز خرد حاجتي نيست. براي حق جويان و حقيقت پويان دليلي روشنتر از بيان خود حق نمي‌باشد و به حجت و برهان نياز ندارد، زيرا حق، خود آشكار است و فطرت پاك آن را پذيرا است.[۱۴]

دو نوع معجزه

آنچه گفته شد را به صورت دیگر هم می توان گفت و آن اینکه معجزه به دو صورت است :

1. معجزه عقلی : معجزه غیرمحسوس با حسّ ظاهری یا معجزه‌ای که با حواس ظاهری قابل درک نباشد و به بصیرت، بررسی و کاوش نیاز داشته باشد «معجزه عقلی» شمرده می‌شود. این ویژگی در معجزه‌های کلامی همانند قرآن وجود دارد. و البته آن را کسی درک می کند که توان و قوه تشخیص لازم را داشته باشد

2. معجزه حسی : معجزه‌ای که با حواس ظاهری قابل درک باشد؛ مانند: سرد شدن آتش بر حضرت ابراهیم علیه السلام و اژدها شدن عصای حضرت موسی علیه السلام . غالب معجزات انبیای بنی‌اسرائیل از همین نوع بوده است.

پانویس:
1. سوره سبا 34: 6.
2. سوره نمل 27: 79.
3. شیعه در اسلام، علامه طباطبائی
4. سوره اعراف 7: 43.
5. سوره يونس 10: 108.
6. سوره اسراء 17: 105.
7. سوره بقره 2: 2.
8. سوره نمل 27: 14.

منابع :