قیام دره الصدف با همراهی هفتاد زن

 

زنانی نیز بودند که در کربلا حضور نداشتند، لیکن با شنیدن پیام نهضت امام حسین (علیه السلام)، با طرق گوناگون نقش موثری در زمینه سازی های تحولات و قیامهای دوران حکومت بنی امیه داشتند. این زنان ضمن تاسی اززنانی که در کربلا حضور داشته اند، از طریق ایراد خطبه، سرودن شعر،و......به رسالت خود در زمینه تداوم نهضت امام حسین (علیه السلام) و حفظ بقای اسلام حقیقی و افشای ماهیت واقعی حکومت بنی امیه عمل نمودند.

دُرَّه الصدف، دختر عبدالله بن انصاری  بود که در راه دفاع از سر مبارک امام حسین علیه السلام به شهادت رسید. این بانوی با ایمان و پدرش هر دو از دوست داران اهل بیت(علیهم السلام) بودند و در شهر حلب زندگی می کردند. پدر او از جمله کسانی بود که زمان پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) را درک کرده بود و رابطه عاطفی فوق العاده ای با اهل بیت(علیهم السلام) بویژه امام حسن و امام حسین علیهما السلام داشت. او وقتی شنید امام حسین (علیه السلام) به شهادت رسیده او را به شام نزد یزید می بردند، با حزن و اندوه و چشمانی اشکبار وارد منزل خود شد. و اشعاری را سرود: 

 

دخترش دره الصدف علت ناراحتی پدر را جویا شد . وقتی پدر ماجرا را برای دخترش تعریف کرد و گفت اکنون سر مقدس سید الشهداء،به حوالی حلب رسیده است ،آن بانوی شجاع و مشحون از معرفت گفت:

سپس دره الصدف، خروج کرد و مردم حلب و نواحی را به کمک طلبید و گروهی به او پیوستند مورخان تعداد زنانی که به یاری وی شتافتند ،هفتاد زن می نویسد که همگی لباس رزم بر تن کرده بودند و به سوی مرکب اسرا رفتند. با طلوع آفتاب،نخستین علامت اسرای خاندان نبوت(ع) را مشاهده کردند و صدای گریه کودکان و نوحه سرائی و شیون زنان را شنیدند و آنان نیز گریستند و در کمین  ایستادند ،سپاه بنی امیه همراه سرهای شهداء که بسیار بودند آنها را شناسایی کرده و به مقابله با آنان شتافتند.

دره الصدف با وجود کمک بعضی از قبایل حلب طی یک نبرد نابرابر به شهادت رسید و باقی متفرق گردیدند. پس از خروج زنان بنی اسد در کربلا،این قیام دوم زنان ،پس از واقعه طف می باشد (دایره المعارف تشیع،ج7،ص471؛ الاعلام النساء المومنات،ص336)

---

منابع: 

(1) زنان عاشورا، سید احمدرضا حسینی، تهران: فرهنگ سبز،1383،صص279-280.

(2) زنان عاشورایی(نقش زنان در نهضت امام حسین علیه السلام؛ از عاشورا تا سقوط امویان)، زهرا یزدان پناه قره تپه، تهران: موسسه انتشارات و تبلیغات هلال،1382،صص132-133.