شعر درباره گلبانگ موذن

شد صبح زجا خیز! که هنگام نماز است

هنگام مناجات و گه راز و نیاز است

مرغ سحر از دل،چوجرس نالد و گوید: 

ای خفته زجا خیز!که ره دور و دراز است

تا منزل مقصود و ،سراپرده ی جانان

بسیار در این راه، نشیب است و فرازاست

تا از افق نور بتاید گل خورشید

بر شب زده دلها،به سحر پنجره باز است

گلبانگ مؤذن رسد از مأذنه بر گوش

یعنی: بشتابید که هنگام نماز است 

سجاده گشایید که زین فرش معلا

تا عرش برین ،سوی خدا دست دراز است

رندی به سحرگاه شنیدم که همی گفت: 

«اَلمِنتُه للِه که درِ میکده باز است!

بی فیض کسی از در او باز نگردد 

چون خواجه کریم است و بسی بنده نواز است 

صد شکر «سعیدا»! که تو را از سر اخلاص

با عجز به خاک درِاو رویِ نیاز است