مناجات امیدواران

علامه مجلسی در بحار فرموده که من این مناجات را یافتم مروی از حضرت علی بن الحسین علیه السلام در کتب بعضی اصحاب رضوان الله علیهم؛ مناجات چهارم: مناجات امیدواران

يَا مَنْ إِذَا سَأَلَهُ عَبْدٌ أَعْطَاهُ وَ إِذَا أَمَّلَ مَا عِنْدَهُ بَلَّغَهُ مُنَاهُ

اى آن‏كه هرگاه بنده‏ اى از او بخواهد عطايش كند، و هرگاه چيزى را كه نزد اوست آرزو كند به آرزويش برساند،

وَ إِذَا أَقْبَلَ عَلَيْهِ قَرَّبَهُ وَ أَدْنَاهُ وَ إِذَا جَاهَرَهُ بِالْعِصْيَانِ سَتَرَ عَلَى ذَنْبِهِ وَ غَطَّاهُ

و زمانى كه به او روى آور مقرّب و نزديكش كند، و گاهى كه تظاهر به گناه كند گناهش را پرده ‏پوشى نمايد،

وَ إِذَا تَوَكَّلَ عَلَيْهِ أَحْسَبَهُ وَ كَفَاهُ

و آنگاه كه بر او توكل نمايد او را بس باشد و كفايت كند،

إِلَهِي مَنِ الَّذِي نَزَلَ بِكَ مُلْتَمِسا قِرَاكَ فَمَا قَرَيْتَهُ

خداى من كيست كه بر آستانت وارد شده و خواهان مهمان‏پذيرى ‏ات باشد و تو از او پذيرايى نكرده باشى،

وَ مَنِ الَّذِي أَنَاخَ بِبَابِكَ مُرْتَجِيا نَدَاكَ فَمَا أَوْلَيْتَهُ

و كيست كه مركب حاجت را با اميد به‏ سخاوتت به درگاهت خوابانده باشد و تو احسانش ننموده باشى

أَ يَحْسُنُ أَنْ أَرْجِعَ عَنْ بَابِكَ بِالْخَيْبَةِ مَصْرُوفا وَ لَسْتُ أَعْرِفُ سِوَاكَ مَوْلًى بِالْإِحْسَانِ مَوْصُوفا

آيا خوشايند است كه از درگاهت با محروميت بازگردم، درحالى ‏كه جز تو سرورى كه به‏ احسان متصّف باشد نشناسم،

كَيْفَ أَرْجُو غَيْرَكَ وَ الْخَيْرُ كُلُّهُ بِيَدِكَ وَ كَيْفَ أُؤَمِّلُ سِوَاكَ وَ الْخَلْقُ وَ الْأَمْرُ لَكَ

چگونه به غير تو اميد بندم درحالى ‏كه هر خوبى به دست توست، و چگونه جز تو را آرزو كنم درحالى‏ كه‏ آفرينش و فرمان خاص تو است،

أَ أَقْطَعُ رَجَائِي مِنْكَ وَ قَدْ أَوْلَيْتَنِي مَا لَمْ أَسْأَلْهُ مِنْ فَضْلِكَ

آيا اميدم را از تو ببرم درحالى كه از روى احسان آنچه كه از تو نخواستم به من عطا فرمودى‏

أَمْ تُفْقِرُنِي إِلَى مِثْلِي وَ أَنَا أَعْتَصِمُ بِحَبْلِكَ

يا آيا به مانند خودم محتاج مى‏ كنى درحالى‏ كه به رشته محكمت چنگ مى ‏زنم،

يَا مَنْ سَعَدَ بِرَحْمَتِهِ الْقَاصِدُونَ وَ لَمْ يَشْقَ بِنَقِمَتِهِ الْمُسْتَغْفِرُونَ،

اى آن‏كه قصد كنندگان به رحمتش خوشبخت شدند، و آمرزش‏ خواهان به انتقامش بدبخت نشدند،

كَيْفَ أَنْسَاكَ وَ لَمْ تَزَلْ ذَاكِرِي وَ كَيْفَ أَلْهُو عَنْكَ وَ أَنْتَ مُرَاقِبِي

چگونه فراموشت كنم كه هميشه به يادم بوده ‏اى، و چگونه از تو غافل شوم كه تو نگهبانم هستى،

إِلَهِي بِذَيْلِ كَرَمِكَ أَعْلَقْتُ يَدِي وَ لِنَيْلِ عَطَايَاكَ بَسَطْتُ أَمَلِي

خداى من دستم را به دامن كرمت آويختم، و براى رسيدن به عطايت سفره آرزويم را گستردم،

فَأَخْلِصْنِي بِخَالِصَةِ تَوْحِيدِكَ وَ اجْعَلْنِي مِنْ صَفْوَةِ عَبِيدِكَ

مرا به خلوص توحيدت خالص كن، و از بندگان برگزيده ‏ات قرار ده،

يَا مَنْ كُلُّ هَارِبٍ إِلَيْهِ يَلْتَجِئُ وَ كُلُّ طَالِبٍ إِيَّاهُ يَرْتَجِي يَا خَيْرَ مَرْجُوٍّ

اى آن‏كه هر گريزانى به او پناه مى ‏جويد، و هر جوينده ‏اى به او اميد مى ‏بندد، اى بهترين اميدبخش،

وَ يَا أَكْرَمَ مَدْعُوٍّ وَ يَا مَنْ لا يُرَدُّ سَائِلُهُ [يَرُدُّ سَائِلَهُ‏] وَ لا يُخَيَّبُ آمِلُهُ [يُخَيِّبُ آمِلَهُ‏]

اى كريم ‏ترين خوانده، اى آن‏كه پرسنده‏ اش برگردانده نشود، و آرزومندش محروم نگردد،

يَا مَنْ بَابُهُ مَفْتُوحٌ لِدَاعِيهِ وَ حِجَابُهُ مَرْفُوعٌ لِرَاجِيهِ

اى آن‏كه در رحمتش به روى خوانندگان باز است، و پرده درگاهش براى اميدواران گشوده است،

أَسْأَلُكَ بِكَرَمِكَ أَنْ تَمُنَّ عَلَيَّ مِنْ عَطَائِكَ بِمَا تَقِرُّ [تَقَرُّ] بِهِ عَيْنِي

از تو مى ‏خواهم به بزرگواريت‏ كه ببخشى از عطاى خود بر من آنچنان‏كه ديده ‏ام به آن روشن شود،

وَ مِنْ رَجَائِكَ بِمَا تَطْمَئِنُّ بِهِ نَفْسِي وَ مِنَ الْيَقِينِ بِمَا تُهَوِّنُ بِهِ عَلَيَّ مُصِيبَاتِ الدُّنْيَا

 و از اميد به تو سرشارم سازى به اندازه‏ اى كه نهادم آرامش يابد، و از يقين‏ آنچنان بر من منّت نهى كه با آن ناگواری هاى دنيا را برايم آسان نمايى،

وَ تَجْلُو بِهِ عَنْ بَصِيرَتِي غَشَوَاتِ الْعَمَى بِرَحْمَتِكَ يَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِينَ

و با آن از ديدگانم دلم پرده‏ هاى نابينايى را برگيرى‏ به مهربانى ‏ات اى مهربان‏ترين مهربانان.