داستانهایی از امام حسین (ع): نتیجه یاری نکردن امام حسین(ع)

هرثمه ابن ابى مسلم نقل كرده كه با حضرت اميرالمؤمنين (ع ) از صفين مراجعت مى كرديم، سر زمين كربلا رسيديم پس حضرت از نماز صبح فارغ شد، و قدرى از خاك آنجا برداشت و گريه كرد و فرمود:

عجب خاكى هستى، كه از تو جمعى محشور خواهند شد بدون حساب وارد بهشت مى شوند.

هرثمه مى گويد: ما برگشتيم و اين ماجرا را براى همسر شيعه ام بازگو كردم ، همسرم گفت : هر چه اميرالمؤمنين بگويد؛ حق است ، تا اينكه آن روز گذشت و بعدها حضرت سيدالشهدا (ع ) وارد سرزمين كربلا شدند هرثمه جزء لشكر عمر سعد بود و حرف حضرت امير(ع ) را ياد آورد بعد سوار شتر شده و محضر مقدش امام حسين (ع ) مشرف شد و حديث حضرت على (ع ) را نقل كرد. حضرت فرمودند: حالا خيال تو چيست ؟ با ما هستى يا بر ما. گفت : نه با شما و نه با آنها.

اولاد كوچكى را در كوفه گذاشته ام و براى آنها مى ترسم كه اين زياد آنها را اذيت كند حضرت فرمود: پس بيرون برو و بجاى برو كه مقتل ما را مشاهده نكنى و صداى ما را نشنوى زيرا بخدا قسم اگر كسى امروز صداى استغاثه ما را بشنود، ما را يارى نكند حتما به رو در آتش جهنم خواهد افتاد.(1)

هوا گرفته و دل بى بهانه مى گريد
به ياد شام غربيان زمانه مى گريد
زحج نيمه تمام تواى تمامى حج
صفا و مروه غمين است و خانه مى گريد
دميده از سر زلف سياه تو گل سرخ
به ياد زلف تو گيسو و شانه مى گريد
به قامتى كه به قدقامتش قيامت كرد
صفير تير بلا بى بهانه مى گريد
شكسته چوبه محمل از آن شكسته دلى
كه بار غم كشد و فاتحانه مى گريد
همين نه من زفراق تو سوختم تنها
كه نينوا ز غمت جاودانه مى گريد
تو رفتى و حرمت ماند و ياس هاى كبود
به حال اهل حرم تازيانه مى گريد
مصيبت تو به عالم چنان گذاشت اثر
كه در عزاى تو چشم زمانه مى گريد
گلوى گلين ششماهه ات چو گلگون شد
نهال عاطفه خم شد جوانه مى گريد
حسين من چه بگويم كه چارده قرن است
هوا گرفته و دل بى بهانه مى گريد(2)

1- بحار الا نوار: 44، 255 اعالى صدوق مجلس : 28، ص 117

2- رستاخيز لاله ها، ص 137

منبع: داستانهایی از گریه برامام حسین علیه السلام ، تالیف علی میر خلف زاده