داستانهایی از گریه بر امام حسین (ع): گريه پیامبرهنگام تولد امام حسین(ع)

حضرت صفيه دختر عبدالمطلب عليهماالسلام فرمود: من قابله حضرت امام حسين (ع ) بود. وقتى كه آن حضرت متولد شد، حضرت رسول (ص ) فرمود: اى عمه فرزندم را بياور ببينم .
گفتم : يا رسول الله هنوز آن را پاكيزه نكرده ام .
حضرت فرمود: تو آن را پاكيزه كنى ؟! خدا آن را پاكيزه و مطهر خلق كرده .
وقتى كه قنداقه حضرت امام حسين (ع ) را خدمت آن حضرت بردم ، قنداقه را در دامن گذاشت و زبان مبارك خود را در دهان حضرت امام حسين (ع ) نهاد، آنحضرت چنان مى مكيد كه گويا شير و عسل از زبان آن حضرت بدهان آقازاده ميآيد.
بعد پيشانى و ميان دو ديده او را بوسيده و قنداقه حضرت را بمن داد، در اين هنگام صداى گريه حضرت بلند شد و سه مرتبه فرمود: خدالعنت كند گروهى را كه تو را شهيد مى كنند.
گفتم : پدر و مادرم فداى شما شوند، چه كسى او را خواهد كشت ؟! فرمود: باقى مانده جمعى از ظالمان و ستمگران بنى اميه . (1)
ايكه چشم ملك العرش براى تو گريست
در فلك عيسى مريم به عزاى تو گريست
چون على چشم خدا بود برايت گريان
ميتوان گفت براى تو خداى تو گريست
آدم بوالبشر از بهر تو شد نوحه سرا
چونكه بشنيد ز جبريل رثاى تو گريست
بسكه جانسوز بود واقعه كرببلات
آب آتش شد و آتش به هواى تو گريست
تا سرت را به بسر نيزه اعداد ديدند
آسمان نعره زد و چرخ به پاى تو گريست
چه مگر ديد در آن روز امام سجّاد
كه چهل سال پس از كرببلاى تو گريست
بيشتر از همه كس اى پسر خون خدا
پسرت مهدى موعود براى تو گريست (2)

1- جلاءالعيون ، 2، 433

2- لاله عشق ، ص 65

منبع: داستانهایی ازگریه بر امام حسین علیه السلام ،تالیف علی میرخلف زاده