پندی از نهج البلاغه: غيبت، كار ناتوانهاست

الغيبةُ جُهدُ العاجزِ
غيبت كردن آخرين تلاش آدم ناتوان است. (حکمت 461)

شرح حدیث:

غيبت كردن پشت سر كسى، سخن گفتن و بد گويى كردن و براى او عيب و ايراد شمردن است. و اين از زشت ترين و ناپسندترين عيبهايى است كه بعضى از افراد دچار آن هستند.
كسى كه غيبت مي كند بدون شك آدم ناتوان و بى جرأتى است. زيرا همينكه مى نشيند و پشت سر ديگران بد گويى مى كند، نشان مى دهد كه جرأت ندارد با آن افراد روبرو شود و حرف خود را پيش روى آنها بر زبان آورد. و چون در خود قدرت و جرأت روبرو شدن با آن افراد را نمى بيند، آخرين تلاشى كه مى توان بكار ببرند اين است كه به وسيله بدگوئى كردن در پشت سر انتقام خود را از آنها بگيرد و باصطلاح دل خود را خنك كند.
حال آن كه يك مسلمان مؤمن واقعى اگر نسبت به كسى ايراد و انتقادى داشته باشد، بايد بر اساس جرأت انسانى و اخلاق اسلامى رو دروى آن شخص ايراد و انتقاد خود را بر زبان آورد و بدون ترس و واهمه او را امر به معروف و نهى از منكر كند.
اگر هم ايراد و انتقادش درست نباشد و فقط از حسادت و تنگ نظرى سر چشمه گرفته باشد، هرگز نبايد پشت سر كسى كه از او شايسته تر بود و به پيشرفت و ترقى رسيده است بد گويى كند و خود را در جامعه رسوا و بى اعتبار سازد.
______________________
منبع: پندهاى كوتاه از نهج البلاغه، هیئت تحريريه بنياد نهج ‏البلاغه