شعر رسيدن اهل بيت رسالت به سرزمين كربلا
۱۸ آبان ۱۳۹۴ 0چو اين بشنيد دخت شاه كرّار
بگفتا با دليل اى مرد هشيار
ببر ما را سوى آن دشت بافرّ
كه باشد خوابگاه شاه بی سر
روان شد كاروان غم دگر بار
از آنجا سوى آن دشت بلابار
در آن هنگام و آن ايّام جابر
بدشت كربلا گرديد حاضر
بطوف مرد قد آن جسم صد چاك
بد اوّل زائران تربت پاك
بهبست احرام پس آن نيك اختر
بجاى آورد او اين حجّ اكبر
تنى چندش بهمره ز آل هاشم
طواف كعبه را گشتند عازم
به روز اربعين قتل آن شاه
به دشت كربلا زد بيرق آه
به ناگه كاروان آل اطهار (ع)
شدند از پهنه هامون نمودار
سرادقها همه در وادى غم
بهپا كردند آن دم بهر ماتم
چنان مي ريختند از ديدگان آب
به روز روشن، و در شام تاريك
همه هم ناله با آن جمع گشتند
همه پروانه آن شمع گشتند
دو روزى چند بودند اندر آنجا
به آه و ناله بودندى هم آوا
به امر سرور دنيا و عقبى
همه آن خيمه ها كندند از جا
و از آنجا سوى يثرب بار بستند
دل افلاكيان ز اين درد خستند
پر از غم سينه با افغان و زارى
نشستند آل طه در عمارى
نه تنها كربلاشان پر بلا بود
بر ايشان هر زمان كرب و بلا بود
منبع: لهوف منظوم يا معراج المحبه،حائری محلاتی، صص145-146.
کانال قرآن و حدیث را درشبکه های اجتماعی دنبال کنید.
