داستانهای علما: علت تعطیلی نماز جماعت

ادیب محقق، حکیم متأله، فقیه بزرگوار عالم ربانی مرحوم آقای حاج میرزا علی آقای شیرازی اصفهانی(قدس الله سره)، راستی مرد حق و حقیقت بود. از خودی رسته و به حق پیوسته بود. با همه مقامات علمی و شخصیت اجتماعی اش، احساس وظیفه نسبت به ارشاد و هدایت جامعه و عشق سوزان به حضرت ابا عبدالله الحسین علیه ‏السلام موجب شده بود که منبر برود و موعظه کند. مواعظ و نصایح و اندرزهایش چون از جان بر می ‏آمد لاجرم بر دل می ‏نشست.

هر وقت به قم می ‏آمد، علمای طراز اول قم با اصرار از او می ‏خواستند که منبر برود و موعظه نماید. منبر او پیش از آنکه قال باشد «حال» بود. از امامت جماعت شدن پرهیز داشت.

سالی در ماه مبارک رمضان با اصرار زیاد او را وادار کردند که این یک ماهه در مدرسه صدر اصفهان اقامه جماعت کند، با آنکه مرتب نمی ‏آمد و قید منظم آمدن سر ساعت معین را تحمل نمی‏ کرد، جمعیت بی سابقه ‏ای برای اقتدا شرکت می‏ کردند، بطوری که جمعیت‏ های جماعات اطراف خلوت شد، او هم چون این را فهمید، دیگر ادامه نداد.

مردم اصفهان عموماً او را می ‏شناختند. و به او ارادات می‏ ورزیدند. همچنانکه حوزه علمیه قم به او ارادت داشتند، هنگام ورودش به قم علمای قم با اشتیاق بزیارتش می‏ شتافتند ولی او از قید «مریدی» مانند قیود دیگر آزاد بود، رحمه الله علیه رحمه واسعه و حشره مع اولیائه. (حکایتها و هدایتهای شهید مطهری رحمه الله علیه)

منبع: مردان علم در میدان عمل، سید نعمت الله حسینی، دفتر انتشارات اسلامی(وابسته به جامعه مدرسین حوزه علمیه قم)، جلد 1.