زندگینامه امام باقر علیه السلام

1. ولادت امام باقر (ع):

امام باقر(ع)، پنجمين امام معصوم در یکم رجب سال 57 هجرى قمری در شهر مدينه چشم به جهان گشود [۱].

2. نام، کنیه و لقب حضرت:

او را «محمد» ناميدند و «ابو جعفر» كنيه و «باقر العلوم» يعنى «شكافنده ى دانشها» لقب آن گرامى است.

3. نسب امام باقر (ع):

وی از دو سو- پدر و مادر- نسبت به پيامبر و حضرت على و زهرا عليهم السلام مى رساند، زيرا پدر او امام زين العابدين (ع) فرزند امام حسين (ع)، و مادر او بانوى گرامى فاطمه «ام عبد الله » دختر امام مجتبى (ع) است. بدین سبب آن حضرت را ابن الخیرتین و علوی بین علویین می نامیدند.

4. دانش امام:

دانش امام باقر عليه السلام نيز همانند ديگر امامان از سر چشمه ى وحى بود. آنان آموزگارى نداشتند و در مكتب بشرى درس نخوانده بودند.

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله ـ به جابر ـ فرمود :

إنّكَ ستُدرِكُ رجُلاً مِنّي، اسمُه اسْمِي و شَمائلُهُ شَمائلي يَبْقَرُ العِلْمَ بَقْرا .
تو مردى از [ خاندان] مرا درك خواهى كرد كه نامش نام من، و رفتار و كردارش ، رفتار و كردار من است و دانش را تا ژرفايش مى شكافد.

وقتى از ايشان امام سجاد علیه السلام پرسیده شد: امام بعد از شما كيست؟ ـ فرمود :

فرزندم محمّد، كه دانش را ژرف مى شكافد.

علم اما باقر علیه السلام چنان خورشید درخشان نوری برای هیچ ستاره ای باقی نمی گذاشت. «عبد الله بن عطاء مكى» مى گوید: هرگز دانشمندان را نزد كسى چنان حقير و كوچك نيافتم كه نزد امام باقر عليه السلام؛ «حكم بن عتيبه» كه در چشم مردمان جايگاه علمى والايى داشت؛در پيشگاه امام باقر چونان كودكى در برابر آموزگار بود[۲].

شخصيت آسمانى و شكوه علمى امام باقر (ع) چنان خيره كننده بود كه «جابر بن يزيد جعفى» به هنگام روايت از آن گرامى مى گفت: «وصى اوصياء و وارث علوم انبياء محمد بن على بن الحسين مرا چنين روايت كرد...»[۳]

5. اخلاق امام باقر (ع):

مردى از اهل شام در مدينه ساكن بود و به خانه ى امام بسيار مى آمد و به آن گرامى مى گفت: «...در روى زمين بغض و كينه ى كسى را بيش از تو در دل ندارم و با هيچكس بيش از تو و خاندانت دشمن نيستم! و عقيده ام آنست كه اطاعت خدا و پيامبر و امير مؤمنان در دشمنى با توست، اگر مى بينى به خانه ى تو رفت و آمد دارم بدان جهت است كه تو مردى سخنور و اديب و خوش بيان هستى!» در عين حال امام عليه السلام با او مدارا مى فرمود و به نرمى سخن مى گفت. چندى بر نيامد كه شامى بيمار شد و مرگ را رويا روى خويش ديد و از زندگى نااميد شد، پس وصيت كرد كه چون در گذرد امام باقر (ع) بر او نماز گذارد.

شب به نيمه رسيد و بستگانش دریافتند که او مرده است، بامداد وصى او به مسجد آمد و امام باقر عليه السلام را ديد كه نماز صبح به پايان برده و مشغول به تعقیبات است.

عرض كرد: آن مرد شامى از دنیا رفته و خود چنين خواسته كه شما بر او نماز گذاريد.

فرمود: او نمرده است... شتاب مكنيد تا من بيايم.

آنگاه به خانه ى شامى آمد و بر بالين او نشست و او را صدا زد و او پاسخ داد. امام او را نشانيد و پشتش را به ديوار تكيه داد و شربتى طلبيد و به او داد و به بستگانش فرمود غذاهاى سرد به او بدهند و خود بازگشت.

مدتی نگذشت كه شامى شفا يافت و به نزد امام آمد و عرض كرد:

گواهى مى دهم كه تو حجت خدا بر مردمانى[۴]

6. اصحاب و شاگردان امام(ع):

در مكتب امام باقر (ع) شاگردانى نمونه و ممتاز پرورش يافتند از جمله:

«ابان بن تغلب »: ابان از شخصيتهاى علمى عصر خود بود و در تفسير، حديث، فقه، قرائت و لغت تسلط بسيارى داشت. والايى دانش ابان چنان بود كه امام باقر (ع) به او فرمود در مسجد مدينه بنشين و براى مردم فتوى بده زيرا دوست دارم مردم چون تويى را در ميان شيعيان ما ببينند.[۵]
«زراره»: زراره از قرائت و فقه و كلام و شعر و ادب عرب بهره اى گسترده داشت و نشانه هاى فضيلت و ديندارى در او آشكار بود. [۶]
«محمد بن مسلم »: فقيه اهل بيت و از ياران راستين امام باقر و امام صادق عليهما السلام بود. او اهل کوفه بود و براى بهره گرفتن از دانش بيكران امام باقر (ع) به مدينه آمد و چهار سال در مدينه ماند.