دعای دیگر امام سجاد (ع) در روز عرفه (اقبال الاعمال)
۲۷ تیر ۱۳۹۵ 0 ادعیه و زیاراتالجزء الأول؛ هذا مبدأ ذكر الأعمال الأشهر الثلاثة أعني شوال و ذي قعدة و ذي حجة من كتاب الإقبال، الباب الثالث فيما يختص بفوائد من شهر ذي الحجة و موائد للسالكين صوب المحجة، فصل فيما نذكره من أدعية يوم عرفة
جلد اول، شروع ذکرهای اعمال ماه های سه گانه، یعنی شوال، ذی القعده و ذی الحجه از کتاب اقبال الاعمال، باب سوم، فوائد ماه ذی الحجه، در ادامه فصل بیست و دوم، دعاهای روز عرفه؛ دعای دیگر امام سجاد-علیه السلام- در موقف عرفه را بیان می کنیم:
وَ مِنْ أَدْعِيَةِ يَوْمِ عَرَفَةَ دُعَاءٌ لِمَوْلَانَا زَيْنِ الْعَابِدِينَ ص
و از دعاهای روز عرفه؛ دعاى امام زين العابدين-عليه السّلام-
وَ هُوَ دُعَاءٌ مَا اشْتَمَلَ عَلَى مَعَانِي الرَّبَّانِيَّةِ وَ أَدَبِ الْعُبُودِيَّةِ مَعَ الْجَلَالَةِ الْإِلَهِيَّةِ
اين دعاى عرفه‌ى مولايمان امام زين العابدين-صلوات اللّه عليه-دربردارنده‌ى معانى ربانى و ادب عبوديت با عظمت خداوند است:
اللَّهُمَّ إِنَّ مَلَائِكَتَكَ مُشْفِقُونَ مِنْ خَشْيَتِكَ سَامِعُونَ مُطِيعُونَ لَكَ
خداوندا، فرشتگان از بيم تو هراسناك و گوش به فرمان و مطيع تواند
و به دستور تو عمل مى‌كنند و شب و روز خسته نمى‌گردند و پيوسته تسبيح‌گوى تواند،
وَ أَنَا أَحَقُّ بِالْخَوْفِ الدَّائِمِ لِإِسَاءَتِي عَلَى نَفْسِي وَ تَفْرِيطِهَا إِلَى اقْتِرَابِ أَجَلِي فَكَمْ لِي [بِي] يَا رَبِّ مِنْ ذَنْبٍ أَنَا فِيهِ مَغْرُورٌ مُتَحَيِّرٌ
در حالى كه من به خاطر بدى بر خويشتن و كوتاهى در امر نفس خويش تا نزديكى به زمان سرآمد عمرم، سزاوارترم كه پيوسته بيمناك باشم. اى پروردگار من، چه بسيار گناه كه من فريفته و سرگشته‌ى آن هستم!
اللَّهُمَّ إِنِّي قَدْ أَكْثَرْتُ عَلَى نَفْسِي مِنَ الذُّنُوبِ وَ الْإِسَاءَةِ وَ أَكْثَرْتَ عَلَيَّ مِنَ الْمُعَافَاةِ سَتَرْتَ عَلَيَّ
خدايا، من گناهان و بدى فراوان نمودم و تو بسيار عافيت بخشيدى؛ بر من پوشيدى
وَ لَمْ تَفْضَحْنِي بِمَا أَحْسَنْتَ لِيَ النَّظَرَ وَ أَقَلْتَنِي الْعَثْرَةَ وَ أَخَافُ أَنْ أَكُونَ فِيهَا مُسْتَدْرَجاً
و به واسطه‌ى حسن نظرت به من رسوايم ننمودى و لغزشم را ناديده انگاشتى، به حدى كه بيم آن را دارم كه با دادن نعمت پى‌درپى مرا به عذابت نزديك كنى،
فَقَدْ يَنْبَغِي لِي أَنْ أَسْتَحْيِيَ مِنْ كَثْرَةِ مَعَاصِيَّ ثُمَّ لَمْ تَهْتِكْ لِي سِتْراً وَ لَمْ تُبْدِ لِي عَوْرَةً وَ لَمْ تَقْطَعْ عَنِّي الرِّزْقَ وَ لَمْ تُسَلِّطْ عَلَيَّ جَبَّاراً
در حالى كه سزاوار است از فراوانى گناهانم شرم كنم، سپس باز پرده درى نكردى و عيبم را آشكار نساختى و روزى‌ام را قطع نكردى و سركشى را بر من مسلط نساختى
وَ لَمْ تَكْشِفْ عَنِّي غِطَاءً مُجَازَاةً لِذُنُوبِي تَرَكْتَنِي كَأَنِّي لَا ذَنْبَ لِي كَفَفْتَ عَنِّي خَطِيئَتِي
و به سزاى گناهانم پرده از من بركنار ننمودى، بلكه مرا به‌گونه‌اى رها كردى كه گويى گناهى ندارم؛ از خطايم چشم پوشيدى
وَ زَكَّيْتَنِي بِمَا لَيْسَ فِيَّ أَنَا الْمُقِرُّ عَلَى نَفْسِي بِمَا جَنَتْ عَلَيَّ يَدَايَ وَ مَشَتْ إِلَيْهِ رِجْلَايَ
و به واسطه‌ى آنچه [اعمال و صفات نيك]در من نيست، پاكم شمردى. من به واسطه‌ى جناياتى كه دستانم كردند و پاهايم به سوى آن روانه شدند
وَ بَاشَرَ جَسَدِي وَ نَظَرَتْ إِلَيْهِ عَيْنَايَ وَ سَمِعَتْهُ أُذُنَايَ وَ عَمِلَتْهُ جَوَارِحِي وَ نَطَقَ بِهِ لِسَانِي وَ عَقَدَ عَلَيْهِ قَلْبِي فَأَنَا الْمُسْتَوْجِبُ
و تنم با آن تماس گرفت و چشمانم به آن نگريست و گوش‌هايم شنيد و اعضا و جوارح ديگرم بدان عمل نمود و زبانم بدان گويا شد و دلم بدان معتقد گرديد، عليه خود اعتراف مى‌كنم.
يَا إِلَهِي زَوَالَ نِعْمَتِكَ وَ مُفَاجَاةَ [فُجَاءَةَ] نَقِمَتِكَ [نَقِمَتِكَ] وَ تَحْلِيلَ عُقُوبَتِكَ لِمَا اجْتَرَأْتُ عَلَيْهِ مِنْ مَعَاصِيكَ وَ ضَيَّعْتُ مِنْ حُقُوقِكَ
بنابراين، اى معبود من، من به واسطه‌ى گستاخى بر معصيت و پايمال كردن حقوق تو، سزاوار بر گرفتن نعمت و كيفر ناگهانى و نزول عذاب توام.
أَنَا صَاحِبُ الذُّنُوبِ الْكَثِيرَةِ [الْكَبِيرَةِ] الَّتِي لَا يُحْصَى عَدَدُهَا وَ صَاحِبُ الْجُرْمِ الْعَظِيمِ
من گناهان فراوان [بزرگ]بى‌شمار را مرتكب شدم و جرم بزرگى از من سرزد،
أَنَا الَّذِي أَحْلَلْتُ الْعُقُوبَةَ بِنَفْسِي وَ أَوْبَقْتُهَا بِالْمَعَاصِي جُهْدِي وَ طَاقَتِي وَ عَرَّضْتُهَا لِلْمَهَالِكِ بِكُلِّ قُوَّتِي
من همانم كه عذابت را به خود خريدم و با ارتكاب گناهان با تمام توان و طاقت خود را هلاك كردم و با تمام نيرو در معرض نابودى قرار دادم.
اللَّهُمَّ أَنَا الَّذِي لَمْ أَشْكُرْ نِعَمَكَ عِنْدَ مَعَاصِيَّ إِيَّاكَ وَ لَمْ أَدَعْهَا عِنْدَ حُلُولِ الْبَلِيَّةِ وَ لَمْ أَقِفْ عِنْدَ الْهَوَى وَ لَمْ أُرَاقِبْكَ
معبودا [خدايا]، من همان كسى هستم كه هنگام معصيت از نعمت‌هاى تو سپاسگزارى ننمودم و حتى هنگام نزول بلا نيز معصيت را كنار نگذاشته و از هوا و هوس بازنايستادم و تو را نپاييدم،
يَا إِلَهِي أَنَا الَّذِي لَمْ أَعْقَلْ عِنْدَ الذُّنُوبِ نَهْيَكَ وَ لَمْ أُرَاقِبْ عِنْدَ اللَّذَّاتِ زَجْرَكَ
اى معبود من، من همان كسى هستم كه هنگام ارتكاب گناهان به نهى تو توجه ننمودم و هنگام لذات فرمان تو را نپاييدم
وَ لَمْ أَقْبَلْ عِنْدَ الشَّهْوَةِ نَصِيحَتَكَ وَ رَكِبْتُ الْجَهْلَ بَعْدَ الْحِلْمِ وَ غَدَوْتُ إِلَى الظُّلْمِ بَعْدَ الْعِلْمِ
و هنگام خواهش نفسانى پند تو را نپذيرفتم و به‌جاى بردبارى به مركب نادانى سوار شدم و به‌جاى آگاهى به سوى ستمگرى شتافتم.
اللَّهُمَّ فَكَمَا حَلُمْتَ عَنِّي فِيمَا اجْتَرَأْتُ عَلَيْهِ مِنْ مَعَاصِيكَ
خدايا، همان گونه كه در برابر گناهان گستاخانه
وَ عَرَفْتَ تَضْيِيعِي حَقَّكَ وَ ضَعْفِي عَنْ شُكْرِ نِعَمِكَ وَ رُكُوبِي مَعْصِيَتَكَ
و تضييع حق تو و ناتوانى در سپاسگزارى از نعمتت و ارتكاب گناهان توسط من بردبارى نشان داده و آن‌ها را ناديده انگاشتى،
اللَّهُمَّ إِنِّي لَسْتُ ذَا عُذْرٍ فَأَعْتَذِرَ وَ لَا ذَا حِيلَةٍ فَأَنْتَصِرَ
-خدايا-اكنون من نه عذرى دارم تا بياورم و نه راه چاره‌اى تا از آن يارى بطلبم.
اللَّهُمَّ قَدْ أَسَأْتُ وَ ظَلَمْتُ وَ بِئْسَ مَا صَنَعْتُ عَمِلْتُ سُوءاً لَمْ تَضُرَّكَ ذُنُوبِي
خدايا، بدى و ستم نمودم و چه كردار زشتى كه از من سر زد! بدى كردم، ولى اى آقا و مولاى من، گناهان من ضررى به تو نرسانده است،
فَأَسْتَغْفِرُكَ يَا سَيِّدِي وَ مَوْلَايَ وَ (سُبْحَانَكَ لا إِلهَ إِلَّا أَنْتَ سُبْحانَكَ إِنِّي كُنْتُ مِنَ الظَّالِمِينَ)[2]
از تو آمرزش مى‌خواهم. پاكى تو اى خدايى كه معبودى جز تو نيست، پاكى تو و من از ستمكارانم.
اللَّهُمَّ إِنَّكَ تَجِدُ مَنْ تُعَذِّبُهُ غَيْرِي وَ لَا أَجِدُ مَنْ يَرْحَمُنِي سِوَاكَ فَلَوْ كَانَ لِي مَهْرَبٌ لَهَرَبْتُ
خدايا، تو به جز من، كسى را مى‌يابى كه عذابش كنى ولى من جز تو كسى را ندارم كه بر من رحم آرد، خدايا اگر گريزگاهى بود، قطعا به سوى آن مى‌گريختم
وَ لَوْ كَانَ لِي مَصْعَدٌ فِي السَّمَاءِ أَوْ مَسْلَكٌ فِي الْأَرْضِ لَسَلَكْتُ
و اگر جايى در آسمان براى صعود بود به سوى آن صعود مى‌كردم و اگر سوراخى در زمين بود وارد آن مى‌شدم،
وَ لَكِنَّهُ لَا مَهْرَبَ لِي وَ لَا مَلْجَأَ وَ لَا مَنْجَى وَ لَا مَأْوَى مِنْكَ إِلَّا إِلَيْكَ
ليكن هيچ گريزگاه، پناهگاه، راه نجات و جايگاهى براى فرار از تو جز به سوى تو نيست.
اللَّهُمَّ إِنْ تُعَذِّبْنِي فَأَهْلٌ لِذَلِكَ أَنَا وَ إِنْ تَرْحَمْنِي فَأَهْلُ ذَلِكَ
خدايا، اگر عذابم كنى، سزاوار من است و اگر بر من رحم آرى، زيبنده‌ى تو است.
أَنْتَ بِمَنِّكَ وَ فَضْلِكَ وَ وَحْدَانِيَّتِكَ وَ جَلَالِكَ وَ كِبْرِيَائِكَ وَ عَظَمَتِكَ وَ سُلْطَانِكَ
تو را سوگند به بخشش، تفضل، يگانگى، جلال، بزرگمنشى، عظمت و فرمانروايى‌ات [كه بر من رحم كنى]،
فَقَدِيماً مَا مَنَنْتَ عَلَى أَوْلِيَائِكَ وَ مُسْتَحِقِّي عُقُوبَتِكَ بِالْعَفْوِ وَ الْمَغْفِرَةِ
زيرا تو بودى كه از ديرزمان بر دوستان و حتى بر آنان كه سزاوار كيفر تو بودند، منّت نهاده و گذشت و آمرزشت را شامل حال آنان نمودى.
سَيِّدِي عَافِيَةَ مَنْ أَرْجُو إِذَا لَمْ أَرْجُ عَافِيَتَكَ وَ عَفْوَ مَنْ أَرْجُو إِذَا لَمْ أَرْجُ عَفْوَكَ وَ رَحْمَةَ مَنْ أَرْجُو
سرور من، اگر اميد عافيت تو را نداشته باشم، از چه كسى اميد داشته باشم؟ اگر به گذشت تو اميد نبندم، به گذشت چه كسى اميد ببندم؟
إِذَا لَمْ أَرْجُ رَحْمَتَكَ وَ مَغْفِرَةَ مَنْ أَرْجُو إِذَا لَمْ أَرْجُ مَغْفِرَتَكَ وَ رِزْقَ مَنْ أَرْجُو إِذَا لَمْ أَرْجُ رِزْقَكَ
اگر اميد رحمت تو را نداشته باشم، به رحمت چه كسى اميد داشته باشم؟ اگر به آمرزش تو اميد نبندم، به آمرزش چه كسى اميد ببندم؟ اگر به روزى تو اميد نداشته باشم، به روزى چه كسى اميد داشته باشم؟
وَ فَضْلَ مَنْ أَرْجُو إِذَا لَمْ أَرْجُ فَضْلَكَ سَيِّدِي أَكْثَرْتَ عَلَيَّ مِنَ النِّعَمِ وَ أَقْلَلْتُ لَكَ مِنَ الشُّكْرِ
اگر به تفضل تو اميد نبندم، به تفضل چه كسى اميد ببندم؟ سرور من، نعمت‌هايت را به صورت فراوان به من بخشيدى و من دربرابر آن‌ها اندك سپاسگزارى نمودم،
فَكَمْ لَكَ عِنْدِي مِنْ نِعْمَةٍ لَا يُحْصِيهَا أَحَدٌ غَيْرَكَ مَا أَحْسَنَ بَلَائَكَ عِنْدِي وَ أَحْسَنَ فَعَالَكَ
چه بسا نعمت كه تو به من ارزانى داشته‌اى و جز تو نمى‌تواند آن را به شماره درآورد. چقدر آزمايش و كردار تو به من نيك است!
نَادَيْتُكَ مُسْتَغِيثاً [مُطِيعاً] مُسْتَصْرِخاً فَأَغَثْتَنِي وَ سَأَلْتُكَ عَائِلًا فَأَغْنَيْتَنِي
با حال كمك‌طلبى [با اطاعت از تو]و فريادكنان تو را خواندم و تو به فريادم رسيدى و با حال نادارى و فقر از تو درخواست نمودم و تو بى‌نيازم ساختى
وَ نَأَيْتُ فَكُنْتَ قَرِيباً مُجِيباً وَ اسْتَعَنْتُ بِكَ مُضْطَرّاً فَأَعَنْتَنِي وَ وَسَّعْتَ عَلَيَّ وَ هَتَفْتُ إِلَيْكَ فِي مَرَضِي فَكَشَفْتَهُ عَنِّي وَ انْتَصَرْتُ بِكَ فِي رَفْعِ الْبَلَاءِ
و از تو دورى گزيدم ولى تو به من نزديك شده و دعايم را اجابت نمودى و با حال بيچارگى از تو كمك خواستم و تو يارى‌ام نموده و [رحمتت را]بر من گستردى و در حال بيمارى تو را فرياد كردم و بيمارى‌ام را برطرف نمودى و براى دفع بلا و گرفتارى از تو يارى طلبيدم
و-اى مولاى من-تو را بهترين آقا و بهترين ياور يافتم. اكنون اى معبود من، چگونه تو را سپاس نگويم؟
يَا إِلَهِي أَطْلَقْتَ لِسَانِي بِذِكْرِكَ رَحْمَةً لِي مِنْكَ وَ أَضَأْتَ لِي بَصَرِي بِلُطْفِكَ حُجَّةً مِنْكَ عَلَيَّ
تو بودى كه از روى رحمت زبانم را به يادت گشودى و براى اتمام حجت، به لطفت ديده‌ام را روشن گردانيدى
وَ سَمِعَتْ أُذُنَايَ بِقُدْرَتِكَ نَظَراً مِنْكَ وَ دَلَلْتَ عَقْلِي عَلَى تَوْبِيخِ نَفْسِي إِلَيْكَ أَشْكُو ذُنُوبِي
و براى نظر [رحمت]به من گوش‌هايم به قدرتت شنوا گرديد و عقل مرا بر سرزنش خودم رهنمون گرديدى. از گناهانم به تو گله مى‌گزارم،
فَإِنَّهُ لَا مَجْرَى لِبَثِّهَا إِلَّا إِلَيْكَ فَفَرِّجْ عَنِّي مَا ضَاقَ بِهِ صَدْرِي
زيرا راهى براى گله‌گزارى از آن‌ها به جز درگاه تو وجود ندارد، پس آنچه را كه دلم را به تنگ آورده، بگشاى
وَ خَلِّصْنِي مِنْ كُلِّ مَا أَخَافُ عَلَى نَفْسِي مِنْ أَمْرِ دِينِي وَ دُنْيَايَ وَ أَهْلِي وَ مَالِي
و از هرچه بر خود بيم دارم-اعم از امور مربوط به دين، دنيا، خانواده و اموالم-رهايى بخش،
فَقَدِ اسْتَصْعَبَ عَلَيَّ شَأْنِي وَ شَتَّتَ عَلَيَّ أَمْرِي وَ قَدْ أَشْرَفَتْ عَلَى هَلَكَتِي نَفْسِي
كه كارم سخت گير كرده است و امورم پريشان شده است و نفسم مرا به هلاكت نزديك كرده است.
وَ إِذَا تَدَارَكَتْنِي مِنْكَ بِرَحْمَةٍ تُنْقِذُنِي مِنْهَا [بِهَا] فَمَنْ لِي بَعْدَكَ
اگر با رحمتى از خود مرا درنيابى كه به واسطه‌ى آن مرا نجات دهى،
يَا مَوْلَايَ أَنْتَ الْكَرِيمُ الْعَوَّادُ بِالْمَغْفِرَةِ وَ أَنَا اللَّئِيمُ الْعَوَّادُ بِالْمَعَاصِي
اى مولاى من چه كسى جز تو را دارم؟ تويى كريمى كه پى‌درپى آمرزشت را شامل حال من مى‌كنى و منم فرومايه‌اى كه پى‌درپى گناه مى‌كنم،
فَاحْلُمْ يَا حَلِيمُ عَنْ جَهْلِي وَ أَقِلْنِي يَا مُقِيلُ عَثْرَتِي وَ تَقَبَّلْ يَا رَحِيمُ تَوْبَتِي
پس اى بردبار، در مورد نادانى من بردبارى ورز و اى ناديده انگارنده‌ى لغزش، لغزشم را ناديده انگار و اى مهربان، توبه‌ام را بپذير.
سَيِّدِي وَ مَوْلَايَ وَ لَا بُدَّ مِنْ لِقَائِكَ عَلَى كُلِّ حَالٍ وَ كَيْفَ يَسْتَغْنِي الْعَبْدُ عَنْ رَبِّهِ
اى آقا و مولاى من، من در هر حال، از ملاقات با تو ناگزيرم و چگونه بنده از پروردگارش بى‌نياز مى‌گردد؟
وَ كَيْفَ يَسْتَغْنِي الْمُذْنِبُ عَمَّنْ يَمْلِكُ عُقُوبَتَهُ وَ مَغْفِرَتَهُ
و چگونه گناه‌كار از كسى كه كيفر و آمرزش در اختيار او است، بى‌نياز مى‌گردد؟
سَيِّدِي لَمْ أَزْدَدْ إِلَيْكَ إِلَّا فَقْراً وَ لَا تَزْدَدْ عَنِّي إِلَّا غِنًى وَ لَمْ تَزْدَدْ ذُنُوبِي إِلَّا كَثْرَةً وَ لَمْ يَزْدَدْ عَفْوُكَ إِلَّا سَعَةً
سرور من، و هر لحظه بر فقر نيازمندى من به درگاه تو و بى‌نيازى تو از من، افزوده مى‌گردد و گناهان من رو به افزايش است و عفو تو رو به گسترش.
سَيِّدِي ارْحَمْ تَضَرُّعِي إِلَيْكَ وَ انْتِصَابِي بَيْنَ يَدَيْكَ وَ طَلَبِي مَا لَدَيْكَ تَوْبَةً فِيمَا بَيْنِي وَ بَيْنَكَ
سرور من، بر تضرع من به درگاهت و ايستادنم در پيشگاهت و درخواست آنچه در نزد تو است به خاطر توبه از آنچه ميان من و تو است، رحم آر.
سَيِّدِي مُتَعَوِّذاً بِكَ مُتَضَرِّعاً إِلَيْكَ بَائِساً فَقِيراً تَائِباً غَيْرَ مُسْتَنْكِفٍ وَ لَا مُسْتَكْبِرٍ وَ لَا مُسْتَسْخِطٍ
آقاى من، در حالى كه به تو پناه جسته‌ام و به درگاهت تضرع مى‌كنم و سخت نيازمند و فقيرم و به درگاه تو، توبه مى‌كنم، بى‌آنكه بخواهم سركشى و بزرگمنشى نموده يا تو را به خشم آورم،
بَلْ مُسْتَسْلِمٌ لِأَمْرِكَ رَاضٍ بِقَضَائِكَ لَا آيِسٌ مِنْ رَوْحِكَ وَ لَا آمِنٌ مِنْ مَكْرِكَ وَ لَا قَانِطٌ مِنْ رَحْمَتِكَ
بلكه تسليم فرمان و راضى به قضاى توام، نه اين‌كه از رحمت تو مأيوس و از فكر و فريبت ايمن و از رحمتت نوميد گردم،
سَيِّدِي بَلْ مُشْفِقٌ مِنْ عَذَابِكَ رَاجٍ لِرَحْمَتِكَ لِعِلْمِي بِكَ
بلكه اى سرور من از عذابت هراسناك و به رحمتت اميد دارم؛
يَا سَيِّدِي وَ مَوْلَايَ فَإِنَّهُ لَنْ يُجِيرَنِي مِنْكَ أَحَدٌ وَ لَا أَجِدُ مِنْ دُونِكَ مُلْتَحَداً
زيرا اى سرور و مولاى من، مى‌دانم كه هيچ‌كس جز تو نمى‌تواند مرا از دست تو پناه دهد و جاى بازگشتى به جز تو سراغ ندارم.
اللَّهُمَّ إِنِّي أَعُوذُ بِكَ أَنْ تُحْسِنَ فِي وَامِغَةِ [رَامِقَةِ] الْعُيُونِ عَلَانِيَتِي
خدايا، به تو پناه مى‌برم از اين‌كه ظاهر مرا در ديد مردم نيك جلوه دهى
وَ تَفْتَحَ فِيمَا أَخْلُو لَكَ سَرِيرَتِي مُحَافِظاً عَلَى رِيَاءِ النَّاسِ مِنْ نَفْسِي مُضَيِّعاً مَا أَنْتَ مُطَّلِعٌ عَلَيْهِ مِنِّي
ولى در خلوت من با تو باطنم را بگشايى و ببينم كه بر ريا و نشان دادن خود به مردم محافظت كرده و آنچه را كه تو از آن مطّلعى تضييع نموده‌ام
فَأُبْدِئُ لَكَ بِأَحْسَنِ أَمْرِي وَ أَخْلُو لَكَ بِشَرِّ فِعْلِي تَقَرُّباً إِلَى الْمَخْلُوقِينَ بِحَسَنَاتِي وَ فِرَاراً مِنْهُمْ إِلَيْكَ بِسَيِّئَاتِي
و در نتيجه نيك‌ترين كردارم را براى تو آشكار نموده و بدترين عملم را در خلوت با تو انجام داده‌ام، براى اين‌كه با نيكى‌هايم به آفريده‌هايت نزديكى بجويم و با كردارهاى بدم از آن‌ها به سوى تو بگريزم،
حَتَّى كَأَنَّ الثَّوَابَ لَيْسَ مِنْكَ وَ كَأَنَّ الْعِقَابَ لَيْسَ إِلَيْكَ قَسْوَةً مِنْ مَخَافَتِكَ مِنْ قَلْبِي
به حدى كه گويى ثواب و عقاب از تو و به دست تو نيست و اين‌همه به جهت قساوت پيدا كردن قلبم از ياد بيم تو و
وَ زَلَلًا عَنْ قُدْرَتِكَ مِنْ جَهْلِي فَيَحِلَّ بِي غَضَبُكَ وَ يَنَالَنِي مَقْتُكَ
نادانى‌ام كه گمان كنم قدرتت دچار لغزش گرديده، مى‌باشد و سرانجام غضبت بر من فرود آيد و خشمت به من برسد،
فَأَعِذْنِي مِنْ ذَلِكَ كُلِّهِ وَ قِنِي بِوِقَايَتِكَ الَّتِي وَقَيْتَ بِهَا عِبَادَكَ الصَّالِحِينَ
از همه‌ى اين‌ها مرا پناه ده و به آن نگاه‌دارى‌ات كه بندگان شايسته‌ات را بدان نگاه داشته‌اى، از من محافظت كن.
اللَّهُمَّ تَقَبَّلْ مِنِّي مَا كَانَ صَالِحاً وَ أَصْلِحْ مِنِّي مَا كَانَ فَاسِداً
خداوندا، اعمال شايسته‌ى مرا بپذير و اعمال باطل و فاسدم را اصلاح نما
وَ لَا تُسَلِّطْ عَلَيَّ مَنْ لَا يَرْحَمُنِي وَ لَا بَاغِياً وَ لَا حَاسِداً
و كسانى را كه بر من رحم نمى‌كنند و نيز هيچ تجاوزگر و حسودى را بر من مسلط مكن.
اللَّهُمَّ اذْهَبْ عَنِّي كُلَّ هَمٍّ وَ فَرِّجْ عَنِّي كُلَّ غَمٍّ وَ ثَبِّتْنِي فِي كُلِّ مَقَامٍ
خدايا، همه‌ى اندوه‌هاى مرا بزدا و همه‌ى غم‌هايم را بگشا و در همه جا استوارم بدار
وَ اهْدِنِي فِي كُلِّ سَبِيلٍ مِنْ سُبُلِ الْحَقِّ وَ حُطَّ عَنِّي كُلَّ خَطِيئَةٍ
و به راه‌هاى حق راهنمايى‌ام كن و تمامى خطاهايم را بريز
وَ أَنْقِذْنِي مِنْ كُلِّ هَلَكَةٍ وَ بَلِيَّةٍ وَ عَافِنِي أَبَداً مَا أَبْقَيْتَنِي وَ اغْفِرْ لِي إِذَا تَوَفَّيْتَنِي
و از همه‌ى هلاكت‌ها و بلايا نجات ده و تا زمانى كه زنده‌ام همواره عافيت بخش و آن‌گاه كه جانم را مى‌گيرى بيامرز
وَ لَقِّنِّي رَوْحاً وَ رَيْحَاناً وَ جَنَّةَ نَعِيمٍ أَبَدَ الْآبِدِينَ يَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِينَ وَ صَلَّى اللَّهُ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ الطَّاهِرِينَ
و رحمت و روزى و بهشت پرنعمتت را براى هميشه به پيشواز من در آور، اى مهربان‌ترين مهربانان. درود خداوند بر حضرت محمد و خاندان پاك او.
کانال قرآن و حدیث را درشبکه های اجتماعی دنبال کنید.
