فضیلت امامان علیهم السلام از زبان اهل سنت

الف) امام حسن "علیه السلام"

مدائنی که خود از مورخانی است که تمایل اموی دارد می گوید: روزی معاویه در مجلسی که عمرو عاص و جماعتی از اشراف بودند پریسد "من اکرم الناس اباً و امّاً و جداً و جدةً و خالاً و خالة و عماً و عمة"؟ گرامی ترین کسان از جهت پدر و مادر و جد و جده و دایی و خاله و عمو و عمه کیست؟ نعمان بن عجلان زرقی دست امام حسن "علیه السلام" را بالا برد و گفت تمام این ویژگی ها در او جمع است. عمروعاص تعریض کرد که علاقه تو به بنی هاشم سبب شد چنین قضاوتی داشته باشی. او گفت بنی هاشم ریشه دارترین، سازگارترین و خردورزترین هستند.(1)

ابن شهر آشوب می گوید: "واصل بن عطاء" از بزرگان معتزله می گوید: "ان للحسن بن علی علیه السلام سیماء الانبیاء و بهاء الملوک"؛ حضرت امام حسن "علیه السلام" سیمای انبیاء و هیبت پادشاهان را داشت.(2)

ب) امام حسین "علیه السلام"

عبد الله بن عمر که هیچ گاه در اردوگاه امیر المومنین علی "علیه السلام" و امام حسن "علیه السلام" و امام حسین "علیه السلام" قرار نگرفت در سایه کعبه نشسته بود که دید امام حسین "علیه السلام" در حال ورود به کعبه است . گفت : "هذا احب اهل الارض الی اهل السماء الیوم" ؛امروز حسین محبوب ترین زمینی نزد آسمانیان است.(3)

ابوهریره که هیچ گاه در عمرش در کنار اهل بیت "علیهم السلام" نایستاد با لباسش خاک از قدم های سید الشهداء "علیه السلام" می زدود. امام حسین "علیه السلام" فرمود تو چرا چنین رفتاری با من داری ؟ ابوهریره گفت : "دعنی فوالله لو علم الناس منک ما اعلم لحملوک علی رقابهم" ؛مرا واگذار، به خدا قسم اگر مردم می دانستند آنچه را که من از فضائل شما می دانستم تو را به دوش می کشیدند.

ج) امام سجاد "علیه السلام"

زهری "عالم دربار هشام بن عبدالملک" که امام سجاد "علیه السلام" نامه توبیخ آمیزی برای او نوشت، می گوید : "ما رایت فی قریش افضل منه" من در بین قریش کسی را برتر از امام سجاد ندیدم.(5) نیز می گوید "ما رأیت افقه منه" من فقیه تر از او ندیدم.(6)

"ابن مسیب" از فقیهان اهل سنت می گوید: "ما رأیت اورع منه" : کسی که با ورع تر، باتقواتر و در عرصه شبهات پرهیز کننده تر از امام سجاد "علیه السلام" ندیدم.(7)

د) امام محمد باقر "علیه السلام"

صلاح الدین صفدری از نویسندگان اهل سنت درباره حضرت امام باقر "علیه السلام" می گوید: "کان احد من جمع العلم و الفقه والایمان و الثقه و السؤدد و کان یصلح للخلافه"؛: او یکی از کسانی بود که علم و فقاهت و دیانت و وثاقت و آقایی را در خود جمع کرده بود و برای خلافت لیاقت داشت.(8)

عطاء یکی از فقیهان اهل سنت می گوید: "فما رایت العلماء عند احد اصغر علماً منهم عند ابی جعفر" : عالمان وقتی نزد امام باقر "علیه السلام" می آمدند، همگی در برابر حضرت احساس حقارت می کردند.(9)

ه) امام صادق "علیه السلام"

مالک بن انس از امامان فقهی اهل سنت می گوید: "ما رأت عین و لا سمعت اذن و لا خطر علی قلب بشر افضل من جعفر بن محمد الصادق فضلا و علماً و عبادة و ورعاً" (10): چشمی ندیده، گوشی نشنیده، بر قلب انسانی خطور نکرده شخصیتی که برتر از امام صادق "علیه السلام" باشد. او در فضل و علم و عبادت و ورع برترین است.

"ابو حنفیه" از امامان فقهی اهل سنت می گوید: "ما رأیت افقه بن جعفر بن محمد"؛ من فقیه تر از امام صادق "علیه السلام" ندیده ام.(11) نیز می گوید: "لو لا جعفر بن محمد ما علم الناس مناسک حجهم" : اگر امام صادق "علیه السلام" نبود مردم مناسک حج خود را نمی دانستند.(12)
نیز می گوید: "لولا السنتان لهلک النعمان" : اگر نبود دو سوالی که نعمان از مکتب امام صادق "علیه السلام" بهره مند شده بود، نابود می شد (نعمان نام ابوحنفیه است).(13)

و) امام کاظم "علیه السلام"

مأمون می گوید روزی امام کاظم "علیه السلام" نز پدرم هارون آمد. او بسیار امام را تکریم کرد. من پرسیدم کیست که چنان او را گرامی داشتی و به ما دستور دادی رکابش را بگیریم؟ هارون گفت: "هذا امام الناس و حجة الله علی خلقه و خلیفته علی عباده" : او امام مردم و حجت خداوند بر بندگان و جانشین خداوند بر بندگان است.
گفتم این ویژگی ها از آن شما و در شما نیست؟ او گفت: من در ظاهر رهبر این جماعت هستم و این با زور و غلبه حاصل شده است: "و موسی بن جعفر امام حق و الله یا بنی انه لأحقّ بمقام رسول الله صلی الله علیه منی و من الخلق جمیعاً" ؛ حضرت موسی بن جعفر "علیه السلام" امام حق است و به خدا قسم او شایسته به جانشینی رسول الله "صلی الله علیه وآله" از من و تمام مردم است. سپس گفت به خدا قسم اگر تو هم در حکومت با من درگیر شوی تو را می کشم چون حکومت نازاست.(14)

ز) امام رضا "علیه السلام"

"ابن عنبه" می گوید: "علی بن موسی الکاظم و یکنی اباالحسن و لم یکن فی الطالبیین فی عصره مثله....": حضرت امام رضا "علیه السلام" که کنیه اش ابو الحسن است. هیچ کس از فرزندان ابوطالب در عصر او با وی همانند نبود.(15)

حافظ سمهودی از محدثان اهل سنت می گوید: "کان اوحد زمانه جلیل القدر" ؛ او یگانه زمانه اش بود و منزلت والا داشت".(16)

ابراهیم بن عباس از نزدیکان مأمون می گوید: "ما رایت الرضا سئل عن شی الا علم و لا رأیت اعلم منه بهاء کان فی الزمان الی الوقت عصره" : ندیدم کسی از امام رضا "علیه السلام" سؤالی بپرسد مگر آنکه می دانست و ندیدم در عصر و زمان ما کسی از او اعلم تر باشد.(17)

ح) امام جواد "علیه السلام"

ابن جزوی می گوید "کان علی منهاج ابیه فی العلم و التقی و الزهد" ؛ او در علم و تقوا و زهد همانند پدرش بود و همان راه را دنبال می کرد.(18)

ابن طلحه می گوید : "و ان کان صغیر السن فهو کبیر القدر رفیع الذکر"؛ گرچه حضرت سن کمی داشت، امام جایگاه بلندی داشت و پرآوازه بود.(19)

ط) امام هادی "علیه السلام"

ابن حجر می گوید: "کان وارث ابیه علما و سخاوةّ"؛ او وارث پدر در علم و سخاوت بود.(20)

محمد جواجه پارسا بخاری گوید: "و کان ابوالحسن علی الهادی عابداً فقیها اماماً" ؛ امام هادی عابد فقیه و رهبر بود.(21)

ی) امام عسکری "علیه السلام"

حضرمی شافعی می گوید: "کان عظیم الشأن جلیل المقدار ..." ؛ او منزلت والا و جایگاه ستودنی داشت. (22) "حسین بن محمد اشعری و محمد بن یحیی و غیر اینان می گویند روزی در مجلی احمد بن عبیدالله خاقان که از دشمنان اهل بیت بود بودیم. او گفت در سامرا شخصیتی را همچون امام عسکری "علیه السلام" در منش، آرامش، عفاف، بزرگواری، کرامت، و .... ندیدم.(23)
__________________________
پی نوشت:
1-ترجمه الامام الحسن، تاریخ مدینه دمشق، ص 238.
2-مناقب ابن شهر آشوب، ج 4، ص 9.
3-الاصابه، ج 1، 333.
4-کفایه الطالب، ص 435.
5-حیاه الحیوان دمیری، ج 1، ص139
6-نور الابصار، ص 162.
7-اساف الراغبین در حاشیه نور الابصار، ص 218.
8-الوافی بالوفیات، ج 4، ص 102.
9-تذکر الخواص، ص 336.
10-مناقب ابن شهر آشوب، ج 4، ص 240.
11-الامام الصادق ابوزیره، ص 64.
12-من لا یخضر الفقیه، ج 2، ص 19.
13-الامام الصادق محمد خلیلی، ج 4، ص 157.
14-عیون الاخبار الرضا، ج 1، ص 91.
15- عمدا الطالب، ص 198.
16-جواهر العقدین، ص 353.
17-نور الابصار، ص 180.
18-تذکره الخواص، ص 358.
19-مطالب السؤول، ص 239.
20-الصواعق المحرقه، ص 123.
21-فصل الخطاب ملحقات ینابیع الموده، ص 389.
22-وسیله المال، ص 426.
23-آیت الله العظمی سید محمد هادی میلانی، ج 4، ص 372.