وقایع روز هشتم ذی القعده

ولادت خواجه حافظ شيرازى در سال ۷۲۰ قمرى

              شمس الدين محمد بن شيخ كمال الدين عارفى كامل و شيعه امامى صاحب ديوان معروف، خواجه حافظ شيرازى به لسان الغيب شهرت دارد . از اكابر شعراى ايرانى عهد آل مظفر است . در سايه قناعت تاج عزت و مناعت بر سر نهاد و به هيچ كدام از ملوك و اكابر عصر خود اعتنائى نكرد . با وجود اين محل توجه و عنايت طبقات مختلفه قرار گرفت .  حافظ با شاه نعمت الله ولى معاصر بود و از سيد شريف جرجانى استفاده نموده و قرآن مجيد را با چهار قرائت در حفظ داشت . خواجه چون مشغول نوشتن حاشيه بر كشّاف و ساير كتب و تدريس بود  لذا اشعارش را مرتب نكرده وفات نمود و بعد از آن سيد قاسم انوار و قوام الدين يا محمد كل اندام همشاگردی خواجه آن اشعار را تدوين و مرتب كرد و بسيارى از اشعار سلمان ساوجى و شعراى ديگر كه اندك شباهتى با اشعار خواجه داشته داخل ديوان نمودند و بعضى نوشته كه اصل اشعار حافظ ۵۷۱ غزل است.

            خواجه حافظ در سال ۷۹۱ قمرى در شهر شيراز وفات كرد و ولادتش در سال ۷۲۰ قمرى بود . اين بزرگوار در نزد باب البلد شيراز به خاك سپرده شد . مرحوم چون حافظ قرآن بود لذا حافظ گويند و حافظ گفتن بر او جارى بر استعمال در فن رجال نيست.

             نوشته اند که : حافظ در كمال ناشناخته بودن مى زيست . وقتى كه از دنيا رفت بزرگان بر تشييع جنازه او حاضر نشدند . آخر الامر قرار بر اين شد كه اشعار او را جمع آورى كنند و طفل صغيرى يكى از آنها را بردارد . آنچه مضمون شعر باشد عمل نمايند . طفل يكى از آنها را بيرون آورد نوشته شده بود : 

                                                قدم دريغ مدار از جنازه حافظ                                             اگرچه غرق گناه است می رود  

                 پس بزرگان به جنازه او حاضر شده و براو نماز خواندند . از آن روز او را لسان الغيب ناميدند.