انسانها در داشتن كمالات و زيباييهاى معنوى متفاوتند و به ميزان برخوردارى از كمالاتى كه دارند، ديگران را شيفته و مجذوب خود مى كنند. اين شيفتگى به صورت محبّت و لوازم آن ابراز مى شود. امتياز اساسى مردان الهى كه به نور حق روشن بوده اند، اين است كه به خاطر برخوردارى از همه كمالات نفسانى، نه تنها خاطره ها و انديشه ها را جذب كرده، بلكه به دلها و روحها نور، حرارت، نشاط و ايمان مى بخشند.
محبّت سبب مىشود كه محبّ به شكل محبوب درآيد. از اينجا فلسفه سفارشهاى فراوان اسلام در لزوم محبّت نسبت به امامان پاك روشن مى شود؛ زيرا محبّت و شيفتگى به امامان معصوم، اطاعت از حق و پيروى از فضايل را به ارمغان مى آورد. رشته محبّت است كه مردم را به اهل بيت پيوند مى دهد تا از وجود، آثار و رهنمودهايشان استفاده كنند.
مودت اهلبیت مزد رسالت است
با توجه به آثار و بركات فراوان محبّت خاندان پيامبر(صلی الله علیه و آله) براى محبّان آنهاست. كه قرآن كريم آن را مزد رسالت رسول خدا (صلی الله علیه و آله) قرار داده، مى فرمايد: «قُلْ لا اسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ اجْراً الَّا الْمَوَدَّةَ فِى الْقُرْبى» «شوری/23» بگو در برابر رسالتم مزدى جز دوستى و محبت خويشاوندان از شما نمى طلبم.
در آيه ديگرى مى فرمايد: «قُلْ ما سَأَلْتُكُمْ مِنْ اجْرٍ فَهُوَ لَكُمْ انْ اجْرِىَ الَّا عَلَى اللَّهِ» «سبإ/47» بگو آنچه به عنوان مزد از شما خواستم، براى شماست (سودش نصيب شما مىشود نه من) مزد من جز بر خدا نيست.
يعنى اين دوستى راهى براى تكامل و اصلاح خودتان است. مراد از خويشاوندان در آيه جز على و فاطمه و حسن و حسين و امامان از ذريّه حسين عليهم السلام كس ديگرى نيست. در تفسيرهاى اهل سنت چنين آمده است: وقتى آيه مودّت نازل گشت، گفته شد:اى رسول خدا، خويشاوندان تو كه محبتشان بر ما واجب است، چه كسانى هستند؟فرمود: على و فاطمه و دو پسر آنان. « كشاف زمخشرى، ج 3، ص 467»
على بن جعفر از برادرش موسى بن جعفر (علیه السلام) چنين نقل مىكند:پيامبر خدا(صلی الله علیه و آله)دست حسن و حسين را گرفت و فرمود: كسى كه اين دو پسر و پدر و مادرشان را دوست داشته باشد، در روز قيامت، در درجه من خواهد بود. « كامل الزيارات، ابن قولويه، ص 53»
بريد عجلى مىگويد: درمحضر امام باقر (علیه السلام) بودم، مسافرى از خراسان كه آن راه دور را پياده پيموده بود، به حضور امام شرفياب شد. پاهايش را كه از كفش درآورد، شكافته شده و ترك برداشته بود. گفت: به خدا سوگند، چيزى جز دوستى شما اهل بيت، مرا از آنجا به اينجا نياورد. امام فرمود:به خدا قسم، اگر سنگى ما را دوست داشته باشد، خداوند آن را با ما محشور و قرين مى گرداند؛ آيا دين غير از محبّت است؟ «سفينة البحار، ج 1، ص 201»
محبت امام ریشه در ایمان دارد
پشتوانه عشق و محبّت به امامان عليهم السلام، ايمان به خداوند است كه در فطرت بشرى به امانت نهاده شده و چون فطرتها جاودانى است، مهر على و فرزندانش نيز جاودان است.
حضرت على (علیه السلام) فرمود:اگر با شمشيرم بينى مؤمن را بزنم كه با من دشمن شود، هرگز دشمنى نخواهد كرد و اگر همه دنيا را بر سر منافق بريزم كه مرا دوست بدارد، هرگز مرا دوست نخواهد داشت؛ زيرا اين مطلب (درحكم الهى) گذشته و بر زبان پيامبر(صلی الله علیه و آله)جارى گشته كه گفت: اى على، مؤمن دشمن تو نمىشود و منافق تو را دوست نمىدارد. « نهج البلاغه، فيض الاسلام، ص 1109»
منبع: امامت و ولایت, مجموعه آثار پژوهشکده تحقیقات اسلامی, از نرم افزار زمزم 5.
