امام حسین و قرآن : موسی و فرعون زمان
۲۱ بهمن ۱۳۹۳ 0 اهل بیت علیهم السلامقلب اولیاء خدا تجلیگاه آیات قرآن و همه شئون حیات ایشان آیینه تمام نمای آیات الهی است. امام حسین علیه السلام, آن حجت آسمانی و قرآن ناطق, هر لحظه از حیات با برکتش تصویری از آیات قرآن بود. حسین ابن علی چنان زیست که اگر تاریخ زندگیش را چون صفحاتی گرد هم آریم چیزی جز قرآن کریم فرا هم نیاید. در نوشتار پیش رو آیه ای از قرآن را در آیینه حیات او به نظاره می نشینیم:
«فَخَرَجَ مِنْها خائِفاً يَتَرَقَّبُ قالَ رَبِّ نَجِّنِى مِنَ القَوْمِ الظّالِمِينَ». «قصص/21»
موسى ترسان و نگران از آنجا بيرون رفت [در حالى كه] مىگفت: پروردگارا! مرا از گروه ستمكاران نجات بخش.
امام حسين عليه السلام دو روز مانده به آخر ماه رجب، مدينه را ترك گفت و به سوى مكه حركت كرد تا در آنجا بهتر بتواند روشنگرى كند و ستمگرى ها و فساد بنى اميه را به همه مردم برساند و به همه بفهماند كه حكومت بنى اميه، دستگاه انحراف، ستمگرى، قتل نفوس محترم و غارتگر اموال مردم است. مورخان مىنويسند:
امام حسين در حال حركت به سوى مكه، اين آيه كريمه را تلاوت مىكرد: «فَخَرَجَ مِنْها خائِفاً يَتَرَقَّبُ قالَ رَبِّ نَجِّنِى مِنَ القَوْمِ الظّالِمِينَ». «قصص/21»
امام حسين شب جمعه، سوم ماه شعبان، وارد مكه شد و در هنگام ورود، اين آيه را قرائت مىكرد:
«وَلَمّا تَوَجَّهَ تِلقْاءَ مَدْيَنَ قالَ عَسى رَبِّى أَنْ يَهْدِيَنِى سَواءَ السَّبِيلِ». «قصص/22»
و چون موسى رو به شهر [مَديَن] آورد، با خود گفت: اميد است كه خداوند مرا به راه مستقيم، هدايت فرمايد و به مقصد برساند. «اعلام الورى باعلام الهدى، ج 1، ص 435»
امام حسين عليه السلام در هجرت از زادگاه خود، مدينه طيبه و روى آوردن به حرم امن الهى، يادى از حضرت موسى بن عمران عليه السلام كرد و آيه كريمه مربوط به هنگام خروج موسى از مصر را قرائت فرمود تا بفهماند همچنان كه موسى ناچار شد از شر طاغوت زمان، شهر خود را ترك گويد و آواره بيابانها شود و غربت و سختىها را تحمل كند، من نيز از ستمگرى فرعون زمان خود، يزيد و اطرافيان او مدينه را ترك گفته، رو به ديار غربت مى گذارم و همانند موسى، كه با خدا راز دل مى گفت و از او می خواست كه او را از دست مردم ستمگر برهاند، از خدا مى خواهم كه مرا از اين ستمكارانِ جنايت پيشه برهاند.
نيز هنگامى كه به مكه نزديك مىشد، آيه اى را قرائت فرمود كه حضرت موسى، هنگام نزديك شدن به شهر مدين زمزمه مى كرد: «اميد است پروردگارم مرا به راه استوار و صواب، هدايت كرده، به مقصد و مقصود برساند».
استناد امام حسين عليه السلام به اين دو آيه كريمه، به اين مطلب اشعار داشت كه زمانها مختلف است، ولى تاريخ تكرار مى شود. آن روز، حضرت موسى دچار فرعون و اطرافيان او بود. از اين رو، مصر را ترك كرد و به شهرى ديگر روى آورد و امروز بهترين سلاله پيامبر بزرگ اسلام، دچار يزيد و پيروانش گرديده است و بدين علت، شهر خود را رها مى كند و به مكه روى مى آورد. اگر موسى آن روز مى گفت: «خدايا! مرا از دست مردم ستمكار برهان»، من نيز امروز همان تقاضا را دارم و اگر او در نزديكى شهر شعيب، اظهار اميدوارى كرد كه خداوند او را به بهترين راه (راه خير و سعادتمندى و نيل به مقصود) هدايت كند، من نيز هنگامى كه به حرم امن خدا نزديك مىشوم، همان بارقه اميد در دلم هست كه خداوند مرا به راه رشد و خير، هدايت كند و به هدفم برساند.
قرائت اين دو آيه، در آغاز حركت و هنگام نزديك شدن به مكه، بيانگر آن است كه حركت و مهاجرت آن حضرت، از سنخ حركت انبياى الهى است؛ هر دو، ضد ظلم است و هر دو رو به خدا رفتن و دنبال راه راست بودن است. پس مردم بدانند كه نمىتوان بىتوجه بود و عادى از كنار مسئله گذشت. نبايد موساى كليم را رها كرد و به دست فرعون ظالم سپرد.
اين سنت هميشگى روزگار است كه هرگز تعطيل نمىشود و در هيچ زمانى متوقف نخواهد ماند.
رَگ رَگ است اين آب شيرين، آب شور با خلايق مى رود تا نفخ صور
منبع: امام حسین و قرآن, محمد جواد مغنیه
کانال قرآن و حدیث را درشبکه های اجتماعی دنبال کنید.
