بیش فعالی کودکان

نوشته زیر برگرفته از کتاب «نسیم مهر» (متن پیاده شده برنامه پرسش و پاسخ رادیویی حسین دهنوی) می باشد.

سؤال ـ پسر 7 ساله ای دارم که گمان می کنم بیش فعال است و اختلال در تمرکز دارد. این مشکل را چگونه از بین ببرم؟

پاسخ:
خوب است نشانه های بیش فعالی همراه با اختلال در تمرکز را بدانید تا مطمئن شوید که فرزند شما، چنین مشکلی دارد یا نه. نشانه های این رفتار چنین است: عدم اتمام کار، بی توجهی به سخنان دیگران، حواس‏پرتی، عدم تمرکز طولانی، خستگی زودرس از کار، تغییر فعالیت های مورد علاقه، قطع سخنان معلم، عدم رعایت نوبت، دویدن دائم و بالا رفتن از ارتفاعات، و در مواردی، مشکل خوابیدن و ضعف اعتماد به نفس.
این مشکل، درمان قطعی ندارد؛ اما می شود آن را تخفیف داد. با بالا رفتن سن، بیش فعالی از بین می رود و اختلال در تمرکز تخفیف می یابد.
توجه داشته باشید که در این مشکل، خانوده تقصیری ندارد و مادرزادی است. احتمال ابتلای کودکانی که پدران آن ها چنین مشکلی داشته اند، 35 درصد از کودکان دیگر بیشتر است. بیش فعالی همراه با اختلال در تمرکز، ممکن است علل پزشکی (کم خونی، اختلالات غده ی تیروئید یا مشکلات عصبی) نیز داشته باشد که باید به متخصص مراجعه کرد.

چـنـد توصیـه:
1. به این مسأله، حساسیت فراوان نشان ندهید؛ زیرا احتمال دارد برای جلب توجه باشد.
2. محیط (خانه و مدرسه) را آرام کنید. کودکان بیش فعال در محیط پر سر و صدا و شلوغ، تحریک ‏پذیری بیشتری دارند.
3. هنگام صرف غذا، رادیو و تلویزیون را خاموش کنید و با او حرف نزنید.
4. کودک بیش فعال همراه با اختلال در تمرکز حتما باید در زندگی برنامه داشته باشد.
5. رفتار او را محدود کنید؛ به این گونه که تعداد رفتار خاصی را در یک روز بشمرید و از کودک بخواهید تا تعداد آن را روز بعد کمتر کند.
6. از بازی استفاده کنید. از او بخواهید «رادار» خود را روی شما قفل کند و چند لحظه شما را از نظر دور نسازد (بازی رادار). نگاه خود را به چشمان او بدوزید و بگویید می خواهیم ببینیم چه کسی بیشتر مقاومت می کند و نگاهش را دیرتر بر می گرداند (بازی نگاهتو برنگردون). هنگامی که مشغول بازی است، به او بگویید می خواهم حواست را پرت کنم. مقاومت کن تا حواست پرت نشود (بازی حواس پرت کردن).
در صورتی که احساس کردید با راه کارهای پیش گفته، فعالیت او کم، و تمرکزش بیشتر شد، از تحسین و تشویق غفلت نورزید.

منبع:
نسیم مهر، جلد 1، پرسش و پاسخ تربیت کودک و نوجوان؛ حسین دهنوی