شعر قیصر امین پور درباره مبعث

 با ريگهاى رهگذر باد

با بوته ‏هاى خار

  در خيمه‏ هاى خسته بخوانيد 

در دشتهاى تشنه‏

با اهل هر قبيله بگوييد:  

لات و منات و عزى را

ديگر عزيز و پاك مداريد  

اين مهر و ماه را مپرستيد

اینک

  ماهى دگر برآمد و خورشيد ديگرى!

آه اى امين آمنه، اى ايمان! 

  بارى اگر دوباره در آيى‏

روى تو را

خورشيدها چنان كه ببينند

گلهاى آفتاب پرست تو مى ‏شوند

  اى آتش هزاره زرتشت

اى امّى امين!

   ميلاد تو ولادت انسان است‏

- انسان راستين- 

آن شب چه رفت با تو، نمى‏ دانم‏

  شايد

  خود نيز اين حديث ندانى‏

با تو خدا به راز چه مى‏گفت؟  

 بارى تو خود اگر نه خدا گونه بوده‏اى

يارايى كلام خدا را نداشتى!  

گر بعثت تو سبب عصمت تو بود

آنك چگونه كودك عصمت را  

تا موسم بلوغ نبوت رساندى؟

  ميلاد تو اگر نه همان بعثت تو بود!

هان اى پرنده‏هاى مهاجر

آنك پرنده‏اى كه به هجرت رفت

  بى آن كه آشيانه تهى ماند

  آن شب مشام خالى بستر

از بوى هجرت تن او پر بود

امّا به جاى او

ايثار

زير عباى خوف و خطر خوابيد

تا چشمهاى خويش فروبست‏

  گفتى

  آيينه تمام نماى خدا شكست!

آه اى يتيم آمنه اى ايمان! 

دنيا يتيمِ آمدنت بود

دنيا يتيم رفتنت آمد!           

خيل فرشتگان‏

 با حسرتى ز پاكى جبر آلود

در اختيار پاك تو حيرانند

  تو

اسطوره‏اى ز نسل خدايانى؟

يا از تبار آدميانى؟

  ترديد در تو نيست‏

  در خويش بنگريم و ببينيم

  آيا خود از قبيله انسانيم؟

در وقت هر نماز  

من با خدا سخن ز تو بسيار گفته‏ ام‏

بس می‏كنم دگر كه تو را بايد

تنها همان خدا بسرايد!