بحار الأنوار : در معراج آمده است:
يا أحمدُ ، علَيكَ بِالوَرَعِ ؛ فإنّ الوَرَعَ رأسُ الدِّينِ و وسَطُ الدِّينِ و آخِرُ الدِّينِ ··· إنّ الوَرَعَ كالشُّنوفِ بَينَ الحُلِيِّ و الخُبزِ بَينَ الطَّعامِ ، إنَّ الوَرَعَ رأسُ الإيمانِ و عِمادُ الدِّينِ ، إنّ الوَرَعَ مَثَلُهُ كمَثَلِ السَّفينَةِ ؛ كما أنَّ في البَحرِ لا يَنجو إلاّ مَن كانَ فيها كذلكَ لا يَنجو الزّاهِدونَ إلاّ بِالوَرَعِ .
اى احمد! بر تو باد پارسايى؛ زيرا كه پارسايى، سر دين و وسطِ دين و آخرِ دين است··· پارسايى همچون گوشواره در ميان زيورها و نان در بين ديگر خوراكى هاست؛ پارسايى سر ايمان و تكيه گاه دين است. پارسايى، حكايتش حكايت كشتى است: همچنان كه در دريا تنها كسى نجات مى يابد كه در كشتى باشد، زهد پيشگان نيز جز با پارسايى رهايى نمى يابند.
پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :
لكلِّ شَيءٍ اُسٌّ ، و اُسُّ الإيمانِ الوَرَعُ .
هر چيزى بنيادى دارد و بنياد ايمان پارسايى است.
پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :
الوَرَعُ سَيّدُ العَمَلِ .
پارسايى، سَروَر عمل است.
پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :
مِلاكُ الدِّينِ الوَرَعُ .
پايه دين، پارسايى است.
پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :
رأسُ الدِّينِ الوَرَعُ .
پارسايى، رأس دين است.
پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :
خَيرُ دينِكُمُ الوَرَعُ .
بهترين دين شما پارسايى است.
پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :
أفضَلُ دِينِكُمُ الوَرَعُ .
برترين دين شما، پارسايى است.
پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :
اِنتَهَى الإيمانُ إلَى الوَرعِ ، مَن قَنَعَ بما رَزَقَهُ اللّه ُ دَخَلَ الجَنَّةَ ، و مَن أرادَ الجَنَّةَ لا شَكَّ فلا يَخافُ في اللّه ِ لَومَةَ لائمٍ .
ايمان، به پارسايى ختم شده است؛ هر كه به آنچه خداوند روزيش كرده است قانع باشد به بهشت رود و هر كس بهشت را كه در آن شكّى نيست، بخواهد، در راه خدا از سرزنش هيچ سرزنشگرى نهراسد.
امام على عليه السلام :
وَرَعُ الرّجُلِ على قَدرِ دِينِهِ .
پارسايىِ مرد به اندازه دين (ديندارى) اوست.
امام على عليه السلام :
خَيرُ اُمورِ الدِّينِ الوَرَعُ .
بهترين [امر از] امور دين، پارسايى است.
امام على عليه السلام :
لا مَعقِلَ أحرَزُ مِن الوَرَعِ .
هيچ دژى تسخير نا پذيرتر از پارسايى نيست.
امام على عليه السلام :
لا مَعقِلَ أحسَنُ مِن الوَرَعِ .
هيچ سنگرى بهتر از پارسايى نيست.
امام على عليه السلام :
الوَرَعُ جُنَّةٌ .
پارسايى، يك حفاظ است.
امام على عليه السلام :
العَمَلَ العَمَلَ ، ثُمَّ النِّهايَةَ النِّهايَةَ ، و الاستِقامَةَ الاستِقامَةَ ، ثُمّ الصَّبرَ الصَّبرَ ، و الوَرَعَ الوَرَعَ ! .
كارِ [نيكو] كنيد كار ، و عاقبت را بنگريد عاقبت را، و پايدارى ورزيد پايدارى ، و شكيبايى كنيد شكيبايى ، و پارسايى در پيش گيريد پارسايى.
امام على عليه السلام :
علَيكَ بِالوَرَعِ ؛ فإنّهُ خَيرُ صِيانَةٍ .
پارسايى كن؛ زيرا كه آن بهترين عامل مصونيّت [از گناه] است.
امام على عليه السلام :
علَيكَ بِالوَرَعِ ؛ فإنّهُ عَونُ الدِّينِ و شِيمَةُ المُخلِصينَ .
پارسايى داشته باش؛ زيرا كه آن ياور دين است و خصلت مخلصان.
امام على عليه السلام :
علَيكَ بِالوَرَعِ ، و إيّاكَ و غُرورَ الطَّمَعِ ؛ فإنّهُ وَخِيمُ المَرتَعِ .
پارسايى كن و از فريب طمع بپرهيز؛ زيرا كه چراگاه طمع، آلوده است.
امام على عليه السلام :
مَن أحَبَّنا فلْيَعمَلْ بعَمَلِنا و لْيَستَعِنْ بِالوَرَعِ؛ فإنّهُ أفضَلُ ما يُستَعانُ بهِ في أمرِ الدُّنيا و الآخِرَةِ .
هر كه ما را دوست دارد بايد به كردار ما رفتار كند و از پارسايى مدد گيرد؛ زيرا كه پارسايى، بهترين مدد در كار دنيا و آخرت است.
امام على عليه السلام :
الوَرَعُ خَيرُ قَرينٍ .
پارسايى، بهترين همدم است.
امام على عليه السلام :
الوَرَعُ أفضَلُ لِباسٍ .
پارسايى، بهترين جامه است.
امام على عليه السلام :
وَرَعٌ يُعِزُّ خَيرٌ مِن طَمَعٍ يُذِلُّ .
ورعى كه عزّت آورد بهتر از طمعى است كه خوار گرداند.
امام على عليه السلام :
آفَةُ الوَرَعِ قِلَّةُ القَناعَةِ .
آفت پارسايى، اندك بودن قناعت است.
امام باقر عليه السلام :
إنّ أشَدَ العِبادَةِ الوَرَعُ .
سخت ترين عبادت، پارسايى است.
امام باقر عليه السلام ـ به خيثمه كه براى خداحافظى خدمت حضرت آمده بود ـ فرمود :
أبلِغْ مُوالِينا السَّلامَ عَنّا ، و أوصِهِم بتَقوَى اللّه ِ العَظيمِ ، و أعلِمْهُم يا خَيثمَةُ أنّا لا نُغني عَنهُم مِن اللّه ِ شَيئا إلاّ بعَمَلٍ ، و لَن يَنالوا وَلايَتَنا إلاّ بوَرَعٍ .
از طرف ما به دوستانمان سلام برسان و آنان را به پروا داشتن از خداى بزرگ سفارش كن . اى خيثمه ! به آنان اعلام كن كه ما در پيشگاه خداوند براى آنان هيچ كارى نمى توانيم انجام دهيم، مگر اينكه عمل كنند ، و به ولايت و دوستى ما نرسند، مگر با پارسايى.
امام صادق عليه السلام :
علَيكُم بِالوَرَعِ ؛ فإنّهُ الدِّينُ الّذي نُلازِمُهُ ، و نَدينُ اللّه َ بِهِ ، و نُريدُهُ مِمَّن يُوالِينا .
بر شما باد پارسايى؛ زيرا پارسايى همان دينى است كه ما از آن پيروى مى كنيم و خدا را با آن بندگى و اطاعت مى نماييم و [پايبندى به] آن را از دوستداران خود مى خواهيم.
امام صادق عليه السلام :
علَيكُم بِالوَرَعِ ؛ فإنّهُ لا يُنالُ ما عِندَ اللّه ِ إلاّ بِالوَرَعِ .
پارسايى ورزيد؛ زيرا به آنچه نزد خداوند است، جز با پارسايى نتوان رسيد.
امام صادق عليه السلام :
لَيسَ مِنّا ـ و لا كَرامَةَ ـ مَن كانِ فِي مِصرٍ فيهِ مِائةُ ألفٍ أو يَزيدونَ ، و كانَ في ذلكَ المِصرِ أحَدٌ أورَعَ مِنهُ .
از ما نيست ـ و ارزشى ندارد ـ كسى كه در شهرى صد هزار نفرى يا بيشتر زندگى كند و در آن شهر، شخصى پارساتر از او وجود داشته باشد.
امام على عليه السلام :
ثَمَرَةُ الوَرَعِ صَلاحُ النَّفسِ و الدِّينِ .
ثمره پارسايى، درست شدن نفْس و دين است.
امام على عليه السلام :
مَعَ الوَرَعِ يُثمِرُ العَمَلُ .
با پارسايى است كه عمل به بار مى نشيند.
امام على عليه السلام :
الوَرَعُ يحجِزُ عَنِ ارْتِكابِ المَحارِمِ .
پارسايى، مانع ارتكاب حرام ها مى شود.
امام على عليه السلام :
الوَرَعُ أساسُ التَّقوى .
پارسايى، بنياد تقواست.
امام على عليه السلام :
بِالوَرَعِ يَكونُ التَّنَزُّهُ مِن الدَّنايا .
با پارسايى است كه دورى از پستى ها حاصل مى شود.
امام على عليه السلام :
وَرَعُ المَرءِ يُنَزِّهُهُ عَن كُلِّ دَنِيَّةٍ .
پارسایی انسان، او را از هر گونه پستى دور مى كند.
امام على عليه السلام :
الوَرَعُ يُصلِحُ الدِّينَ ، و يَصُونُ النَّفسَ ، و يَزِينُ المُروءَةَ .
پارسايى، دين را درست مى كند و نفْس را مصون مى دارد و مردانگى را مى آرايد.
امام على عليه السلام :
لا يَزكو العِلمُ بغَيرِ وَرَعٍ .
علم (معرفت) بدون پارسايى پاك نمى شود (رشد نمى كند).
امام على عليه السلام :
سَبَبُ صَلاحِ الدِّينِ الوَرَعُ .
سبب درست شدن دين، پارسايى است.
امام على عليه السلام :
سَبَبُ صَلاحِ النَّفسِ الوَرَعُ .
سبب خودسازى ، پارسايى است.
امام على عليه السلام :
الوَرَعُ مِصباحُ نَجاحٍ .
پارسايى، چراغ رستگارى است.
امام على عليه السلام :
مَن زادَ وَرَعُهُ نَقَصَ إثمُهُ .
هر كه پارسايى او افزون شود، گناهش كاستى گيرد.
امام صادق عليه السلام :
اِتَّقُوا اللّه َ و صُونوا دِينَكُم بِالوَرَعِ .
از خدا پروا كنيد و دين خود را با پارسايى نگه داريد.
پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :
لَو صَلَّيتُم حتّى تَكُونوا كالأوتارِ ، و صُمتُم حتّى تَكُونوا كالحَنايا . ، لَم يَقبَلِ اللّه ُ مِنكُم إلاّ بوَرَعٍ .
اگر چندان نماز خوانيد كه مانند چلّه هاى كمان [لاغر] شويد و چندان روزه گيريد كه همچون كمان ها [خميده ]گرديد . خداوند از شما نپذيرد مگر با پارسايى [همراه باشد].
امام على عليه السلام :
لا خَيرَ في نُسُكٍ لا وَرَعَ فيهِ .
در عبادتى كه با پارسايى همراه نباشد، خيرى نيست.
امام على عليه السلام :
أفسَدَ دِينَهُ مَن تَعَرّى عَنِ الوَرَعِ .
كسى كه از پارسايى برهنه شد، دين خود را تباه كرد.
امام زين العابدين عليه السلام :
الوَرَعُ نِظامُ العِبادَةِ ، فإذا انقَطَعَ ذَهَبَتِ الدِّيانَةُ ؛ كما إذا انقَطَعَ السِّلكُ أتبَعَهُ النِّظامُ .
پارسايى، رشته عبادت است، اگر اين رشته پاره شود ديندارى از بين مى رود، همچنان كه اگر نخِ [مهره و تسبيح و گردنبند و امثال آن] پاره گردد رشته از هم مى پاشد.
امام صادق عليه السلام :
لا يَنفَعُ اجتِهادٌ لا وَرَعَ فيـهِ .
كوششِ در عبادت اگر با پارسايى همراه نباشد، سودبخش نيست.
امام صادق عليه السلام ـ به عمرو بن سعيد ـ فرمود :
اُوصيكَ بتَقوَى اللّه ِ و الوَرَعِ و الاجتِهادِ ، و اعلَم أنّهُ لا يَنفَعُ اجتِهادٌ لا وَرَعَ فيهِ .
تو را به تقواى الهى و پارسايى و كوشش [در عبادت] سفارش مى كنم و بدان كه كوششى كه در آن پارسايى نباشد، سودى نمى دهد.
پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :
الوَرَعُ سَيِّدُ العَمَلِ ، مَن لَم يَكُن لَهُ وَرَعٌ يَرُدُّهُ عَن مَعصيَةِ اللّه ِ تعالى إذا خَلا بها لَم يَعبَأِ اللّه ُ بسائرِ عَمَلِهِ ، فذلكَ مَخافَةُ اللّه ِ في السِّرِّ و العَلانِيَةِ ، و الاقتِصادُ في الفَقرِ و الغِنى، و العَدلُ عِندَ الرِّضا و السُّخطِ .
پارسايى سرور اعمال است؛ هر كس پارسايى نداشته باشد كه هرگاه در خلوت با نافرمانى خدا رو به رو شود او را از ارتكاب آن باز دارد، خداوند به ديگر اعمال او توجّهى نكند؛ زيرا كه پارسايى، ترس از خداست در نهان و آشكار و ميانه روى در تهيدستى و توانگرى و مراعات عدالت در خشنودى و خشم.
پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :
الوَرِعُ الّذي يَقِفُ عِندَ الشُّبهَةِ .
پارسا كسى است كه به هنگام پيش آمدن شبهه درنگ كند.
پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :
الآخِذُ بِالشُّبُهاتِ يَستَحِلُّ الخَمرَ بِالنَّبيذِ ، و السُّحتَ بِالهَديَّةِ ، و البَخسَ . بِالزَّكاةِ .
كسى كه به شبهات عمل مى كند ، شراب را به نام نبيذ ، و رشوه را به نام هديه و باج را به نام زكات، حلال مى شمارد.
پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :
الحَلالُ بَيِّنٌ ، و الحَرامُ بَيِّنٌ ، و بَينَهُما اُمورٌ مُشتَبِهاتٌ ، لا يَعلَمُها كَثيرٌ مِن النّاسِ ، فمَنِ اتَّقَى الشُّبُهاتِ استَبرَأ لِعِرضِهِ و دِينِهِ ، و مَن وَقَعَ في الشُّبُهاتِ وَقَعَ في الحَرامِ ، كَراعٍ يَرعى حَولَ الحِمى يُوشِكُ أن يُواقِعَهُ .
حلال روشن است و حرام نيز روشن است و ميان آن دو امورى هستند شبهه ناك كه بسيارى از مردم [حُكم ]آنها را نمى دانند. پس هر كه از شبهات بپرهيزد، آبرو و دين خود را حفظ كرده و هر كه در شبهات وارد شود به حرام درافتد، مانند چوپانى كه در اطراف قرقگاه مى چراند و نزديك است كه وارد آن شود.
پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :
اِجعَلوا بَينَكُم و بَينَ الحَرامِ سِترا مِن الحَلالِ ، مَن فَعلَ ذلكَ استَبرَأ لِعِرضِهِ و دِينِهِ ، و مَن أرتَعَ فيهِ كانَ كالمُرتِعِ إلى جَنبِ الحِمى يُوشِكُ أن يَقَعَ فيهِ .
ميان خود و حرام پرده اى از حلال بكشيد. هر كه چنين كند، آبرو و دين خود را نگه دارد و هركه در آن بچراند مانند كسى است كه [دام هاى خود را ]در كنار قرقگاه بچراند و نزديك است كه وارد آن شود.
پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :
الحَلالُ بَيِّنٌ ، و الحَرامُ بَيِّنٌ ، فدَعْ ما يُريبُكَ إلى ما لا يُريبُكَ .
حلال روشن است و حرام نيز روشن. پس آنچه را كه شك دارى، رها كن و به آنچه شك ندارى چنگ در زن.
پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :
دَع ما يُريبُكَ إلى ما لا يُريبُكَ ؛ فإنّكَ لَن تَجِدَ فَقدَ شَيءٍ تَرَكتَهُ للّه ِ .
آنچه را در آن شك دارى رها كن و به آنچه شك ندارى چنگ زن ؛ زيرا فقدان چيزى را كه براى خداوند رهايش كرده اى هرگز احساس نخواهى كرد.
پيامبر خدا صلى الله عليه و آله ـ به ابو رفاعه ـ فرمود:
إنّكَ لَن تَدَعَ شَيئا للّه ِ إلاّ أبدَلَكَ اللّه ُ خَيرا مِنهُ .
هرگز چيزى را به خاطر خدا رها نكنى ، مگر اينكه خداوند بهتر از آن به تو عوض دهد.
پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :
دَعْ ما يُريبُكَ إلى ما لا يُريبُكَ ؛ فإنَّ الصِّدقَ طُمَأنِينَةٌ ، و إنَّ الكِذبَ رِيبَةٌ .
آنچه تو را به شك مى اندازد، رها كن و به آنچه تو را به شك نمى اندازد چنگ زن؛ زيرا كه راست مايه آرامشِ [روان ]است و دروغ باعث پريشانى.
پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :
دَعْ ما يُريبُكَ إلى ما لا يُريبُكَ ؛ فإنَّ الخَيرَ طُمأنِينَةٌ ، و الشَّرَّ رِيبَةٌ .
آنچه را كه در آن شك دارى، رها كن و به آنچه در آن شك ندارى، چنگ درزن؛ زيرا خوبى مايه آرامش است و بدى باعث پريشانى و ناراحتى.
پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :
البِرُّ ما سَكَنَت إلَيهِ النَّفسُ ، و اطمَأنَّ إلَيهِ القَلبُ ، و الإثمُ ما لَم تَسكُن إلَيهِ النَّفسُ ، و لَم يَطمَئنَّ إلَيهِ القَلبُ ، و إن أفتاكَ المُفتُونَ .
طاعت و نيكى آن است كه جان بدان قرار گيرد و دل به آن آرام يابد و گناه آن چيزى است كه جان بدان قرار نگيرد و دل به آن آرام نيابد، هر چند فتوا دهندگان [خلاف آن] به تو فتوا دهند.
پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :
إنَّ البِرَّ ما اسَتَقَرَّ في الصَّدرِ ، و اطمَأنَّ إلَيهِ القَلبُ ، و الشَّكَّ ما لَم يَستَقِرَّ في الصَّدرِ ، و لَم يَطمَئنَّ إلَيهِ القَلبُ ، فدَعْ ما يُرِيبُكَ إلى ما لا يُرِيبُكَ ، و إن أفتاكَ المُفتُونَ .
طاعت، آن چيزى است كه در سينه قرار گيرد و دل به آن آرام يابد و شك، آن چيزى است كه در سينه قرار نگيرد و دل بدان آرام نيابد. پس آنچه را موجب شك (اضطراب و بى قرارى) تو مى شود به آنچه تو را به شك (اضطراب و ناآرامى) نمى اندازد، وا گذار، هرچند فتوا دهندگان [خلاف آن] به تو فتوا دهند.
پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :
تُفتيكَ نَفسُكَ ، ضَعْ يَدَكَ على صَدرِكَ، فإنّهُ يَسكُنُ لِلحَلالِ، و يَضطَرِبُ مِن الحَرامِ ، دَعْ ما يُريبُكَ إلى ما لا يُريبُكَ ، و إن أفتاكَ المُفتُونَ ، إنَ المؤمنَ يَذَرُ الصَّغيرَ مَخافَةَ أن يَقعَ في الكَبيرِ .
نفْس (وجدان) تو خود به تو فتوا مى دهد، دستت را روى سينه ات بگذار، در برابر حلال آرام مى گيرد و از حرام مضطرب و بى قرار مى شود. آنچه تو را به شك (اضطراب) مى اندازد، رها كن و به آنچه تو را به شك (اضطراب) نمى اندازد چنگ زن،هر چند فتوا دهندگان [خلاف آن را] به تو فتوا دهند. مؤمن از ترس آنكه به مشكل بزرگترى نيفتد [مشكل ]كوچك را رها مى كند.
پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :
يا وابِصَةُ ، استَفتِ قَلبَكَ ، استَفتِ نَفسَكَ ، البِرُّ ما اطمَأنَّ إلَيهِ القَلبُ و اطمَأنَّت إلَيهِ النَّفسُ ، و الإثمُ ما حاكَ في النَّفسِ و تَرَدَّدَ في الصَّدرِ ، و إن أفتاكَ النّاسُ و أفتَوكَ .
اى وابصه! از دلت فتوا بخواه، از[وجدان ]خود فتوا بخواه. طاعت آن چيزى است كه دل به آن آرام گيرد و جان بدان آرامش و قرار يابد و گناه آن چيزى است كه در جان آرام نگيرد و در سينه بى تابى كند، هرچند مردم [جواز آن را] به تو حكم كنند و فتوا دهند.
پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :
لإثمُ حَوّازُ . القَلبِ ، و ما مِن نَظرَةٍ إلاّ و لِلشَّيطانِ فيها مَطمَعٌ .
گناه دل را مى آزارد و هيچ نگاهى نيست، مگر اينكه شيطان به آن چشم طمع مى دوزد.
پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :
ما أنكَرَ قَلبُكَ فَدَعْهُ .
آنچه را كه دلت انكار كرد و نپسنديد، رهايش كن.
امام على عليه السلام :
الوَرَعُ اجتِنابٌ .
پارسايى [همان] دورى كردن است.
امام على عليه السلام :
أصلُ الوَرَعِ تَجَنُّبُ الآثامِ ، و التَّنزُّهُ عنِ الحَرامِ .
ريشه پارسايى، دورى كردن از گناهان و پرهيز از حرام است.
امام على عليه السلام :
إنّما الوَرَعُ التَّحَرّي في المَكاسِبِ ، و الكَفُّ عنِ المَطالِبِ .
پارسايى، در حقيقت طلب درآمدهاى حلال و خويشتندارى از دست دراز كردن و نياز خواهى است.
امام على عليه السلام :
إنّما الوَرَعُ التَّطَهُّرُ عنِ المَعاصي .
پارسايى، در حقيقت پاكى جستن از گناهان است.
امام على عليه السلام :
قُرِنَ الوَرَعُ بِالتُّقى .
پارسايى، با تقوا قرين شده است.
امام على عليه السلام :
الوَرَعُ الوُقوفُ عِندَ الشُّبهَةِ .
پارسايى، درنگ كردن به هنگام رو به رو شدن با شبهه است.
پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :
جُلَساءُ اللّه ِ غَدا أهلُ الوَرَعِ و الزُّهدِ في الدُّنيا .
همنشينان خداوند در فردا[ى قيامت ]پارسايان و بى رغبتانِ به دنيايند.
پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :
رَكعَتانِ مِن رجُلٍ وَرِعٍ أفضَلُ مِن ألفِ رَكعَةٍ مِن مُخَلِّطٍ .
دو ركعت نمازِ مرد پارسا، برتر از هزار ركعت نماز كسى است كه حلال و حرام را به هم آميزد.
پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :
الصَّلاةُ خَلفَ رجُلٍ وَرِعٍ مَقبولَةٌ ، و الهَديَّةُ إلى رجُلٍ وَرِعٍ مَقبولَةٌ ، و الجُلوسُ مَعَ رجُلٍ وَرِعٍ مِن العِبادَةِ ، و المُذاكَرَةُ مَعهُ صَدَقَةٌ .
نمازى كه پشت سر مردى پارسا خوانده شود، [در درگاه حق ]پذيرفته است و هديه اى كه به مردى پارسا داده شود، [در درگاه خداوند ]پذيرفته است و نشستن با مردى پارسا، از عبادت است و گفتگو كردن با او، صدقه است.
پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : خداوند متعال فرمود:
يا موسى ، إنّهُ لَن يَلقاني عَبدٌ في حاضِرِ القِيامَةِ إلاّ فَتَّشتُهُ عَمّا في يَدَيهِ ، إلاّ مَن كانَ مِن الوَرِعينَ ؛ فإنّي أستَحييهِم و اُجِلُّهُم و اُكرِمُهُم و اُدخِلُهُم الجَنَّةَ بغَيرِ حِسابٍ .
اى موسى! هيچ بنده اى در صحراى قيامت مرا ديدار نكند، مگر اينكه به آنچه در دست دارد (دستاورد او) رسيدگى دقيق كنم مگر كسى كه از پارسايان باشد؛ زيرا من از آنان حيا مى كنم و ايشان را بزرگ و گرامى مى دارم و بدون حسابرسى به بهشتشان مى برم.
امام على عليه السلام :
الوَرِعُ مَن نَزُهَت نفسُهُ ، و شَرُفَت خِلالُهُ .
پارسا كسى است كه جانش پاكيزه باشد و خصلت هايش والا.
امام صادق عليه السلام ـ در پاسخ به سؤال از مرد پارسا ـ فرمود:
الّذي يَتَوَرَّعُ عَن مَحارِمِ اللّه ِ عَزَّ و جلَّ .
كسى كه از حرام هاى خداوند عزّ و جلّ پرهيز كند.
امام صادق عليه السلام ـ در پاسخ به همين پرسش ـ فرمود:
الّذي يَتَوَرَّعُ عَن مَحارِمِ اللّه ِ ، و يَجتَنِبُ هؤلاءِ ، و إذا لَم يَتَّقِ الشُّبُهاتِ وَقَعَ في الحَرامِ و هُو لا يَعرِفُهُ .
پارسا كسى است كه از حرام هاى خدا پرهيز و دورى مى كند و اگر از شبهات [نيز ]پرهيز نكند، ندانسته به حرام افتد.
پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :
كُفَّ عَن مَحارِمِ اللّه ِ تَكُن أورَعَ النّاسِ
از حرام هاى خدا باز ايست، تا پارساترين مردم باشى.
پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :
لا وَرَعَ كالكَفِّ
هيچ ورعى چون خويشتندارى [از گناه ]نيست.
امام على عليه السلام :
لا وَرَعَ كالوُقُوفِ عِندَ الشُّبهَةِ
هيچ پارسايى اى چون باز ايستادن به هنگام شبهه نيست.
امام على عليه السلام :
أورَعُ النّاسِ أنزَهُهُم عَنِ المَطالِبِ
پارساترين مردم دورترين آنها از خواهش ها و نياز خواهى است.
امام على عليه السلام :
أكيَسُكُم أورَعُكُم
زيركترين شما، پارساترين شماست.
امام باقر عليه السلام : خداوند عزّ و جلّ فرمود:
يا بنَ آدَمَ ، اِجتَنِبْ ما حَرَّمتُ علَيكَ تَكُنْ مِن أورَعِ النّاسِ
اى فرزند آدم! از آنچه بر تو حرام كرده ام دورى كن، تا از پارساترين مردم باشى.
امام صادق عليه السلام ـ در پاسخ به سؤال از پارساترين مردم ـ فرمود:
الّذي يَتَورَّعُ عَن مَحارِمِ اللّه ِ
آنكه از حرام هاى خداوند دورى كند.
امام صادق عليه السلام :
لا وَرَعَ أنفَعُ مِن تَجَنُّبِ مَحارِمِ اللّه ِ عَزَّ و جلَّ و الكَفِّ عَن أذَى المُؤمنينَ و اغتِيابِهِم
هیج ورعى سودمندتر از دورى كردن از حرام هاى خداوند عزّ و جلّ و خويشتندارى از آزارِ مؤمنان و غيبت كردن از آنها نيست.
امام صادق عليه السلام :
أورَعُ النّاسِ مَن وَقَفَ عِندَ الشُّبهَةِ
پارساترين مردم كسى است كه به هنگام شبهه درنگ كند.
میزان الحکمه،جلد سیزدهم.
