پندی ازنهج البلاغه: زندگى دنيوى دليل زندگى اخروى

عجبتُ لِمن أنكرَ النَشاةَ الأخرى و هو يَرَى النشأةَ الأولى
در شگفتم از كسيكه زندگى اين دنيا را مى بيند، و باز زندگى دنياى ديگر (آخرت) را انکار می کند. (حکمت 126)

شرح حدیث:

كسيكه با درك و دانائى در زندگى اين دنيا نظر كند، سراسر دنيا را پر از نشانه هايى خواهد ديد كه از قدرت آفرينش خداوند حكايت مى كنند. و كسيكه قدرت آفرينش خداوند را با عقل و بينش برسى كند، هرگز مسئله آخرت و زندگى پس از مرگ را انكار نخواهد كرد.
اگر ما با دقت و شعور و انصاف به دنياى خود نگاه كنيم، به روشنى مى بينيم كه انسان و حيوان و گياه، و بالاخره تمام موجودات زنده اين دنيا، از نيستى به وجود آمده اند. پس خداوند كه قادر بوده است اين زندگى و اين همه موجودات زنده را از نيستى به هستى بياورد، باز هم قدرت آن را خواهد داشت كه پس از مرگ و نابودى اين موجودات، يكبار ديگر آنها را زنده كند.
اگر در زندگى انسان دقت كنيم، از يك نظر خواهيم ديد كه خداوند در همين دنيا هم، ريشه و اصل زندگى انسانها را دل خاك قرار داده، و در وقت لزوم افراد بشر را از خاك به وجود آورده است.
ابتدا، ريشه زندگى و اصل وجود ما در دل همين خاكهاى بيابانى پنهان بوده است. از دل اين خاكها، گندم و برنج و سبزى و ميوه و ديگر گياهان خوردنى و روئيده اند. قسمتى از اين روئيدنيها را، پدر و مادر ما خورده اند. قسمت ديگرى را نيز حيوانات خورده اند، تا زنده بمانند و بزرگ شوند و به صورت غذاى انسان در آيند. يعنى پدر و مادر ما، وقتى گوشت حيوانات را نيز خورده اند، در حقيقت، از غذايى استفاده كرده اند كه اصل آن، باز هم از خاك بوده است. به اين ترتيب، پدر و مادر ما، با خوردن خوراكى هايى، كه در هر حال، از زمين بدست مى آيد، به زندگى خود ادامه داده اند و بزرگ شده اند. بعد، وجود ما همچون يك سلول، در پشت و شكم آنها، پيدا شده است. آنگاه ما شروع به رشد كرده ايم، صاحب دست و پا و چشم و گوش و مغز و ساير اعضاء بدن شده ايم. سرانجام، به صورت يك انسان كامل، از شكم مادر، به اين جهان قدم گذاشته ايم. تمام اين مراحل، از وقتى كه ذرات هستى ما، در دل خاكها بوده، تا وقتى كه اين ذرات به وجود پدر و مادر منتقل شده و سپس به صورت انسان در آمده است، با قدرت آفرينش خداوند طى شده است.
پس مى بينيم كه خداوند، قبلا يكبار قدرت خود را در همين دنيا نشان داده و ما را از خاك به خود آورده است. به اين ترتيب، خدايى كه چنين قدرتى دارد، يكبار ديگر هم قادر به انجام اين كار خواهد بود. يعنى وقتى ما بميريم و به مشتى خاك مبدل شويم، دوباره در روز قيامت خداوند ما را از دل خاكها بيرون مى آورد و به ما  هستى و زندگى مى دهد، تا براى رسيدگى به حساب كارهايمان، در صف محشر آماده شويم.
______________________
منبع: پندهاى كوتاه از نهج البلاغه، هئيت تحريريه بنياد نهج‏ البلاغه