شعر نظامی گنجوی درباره مناجات

خداوندا!شبم را روز گردان

چو روزم بر جهان پیروز گردان

شبی دارم سیاه از صبح نومید 

در این شب روسپیدم کن چو خورشید

تویی یاری رس فریاد هر کس

به فریاد من فریاد خوان رس

ندارم طاقت تیمار چندین

اغثنی یا غیاث المستغثین

به آب دیده طفلان محروم

به سوز سینه پیران مظلوم

به بالین غریبان بر سر راه

به تسلیم اسیران در بن چاه 

به داور داور فریادخواهان

به یا رب یا رب صاحب گناهان 

به  دامن پاکی دین پرورانت

به صاحب سری پیغمبرانت

به محتاجان در بر خلق بسته

به مجروحان خون بر خون نشسته

به دورافتادگان از خان و مانها

به واپس ماندگان از کاروانها

به وردی کز نوآموزی برآید

به آهی کز سر سوزی برآید

به ریحان نثار اشک ریزان

به قرآن و چراغ صبح خیزان

به نوری کز خلایق در حجاب است 

به انعامی که بیرون از حساب است

به مقبولان خلوت گزیده 

به معصومان آلایش ندیده 

به هر طاعت که نزدیک صواب است 

به هر دعوت که پیشت مستجاب است 

بدان آه پسین کز عرش پیش است 

بدان نام مهین کز عرش پیش است 

که رحمی بر دل پرخونم اور

وزین غرقاب غم بیرونم آور

اگر هر موی من گردد زبانی

شود هر یک تو را تسبیح خوانی

هنوز از بی زبانی خفته باشم

زصد شکرت یکی ناگفته باشم

اگر روزی دهی وز جان ستانی

تو دانی هر چه خواهی کن تو دانی

به نوفیق توام زین گونه بر پای

برین توفیق توفیقی بر افزای

من رنجور،بی طاقت عیارم

مده رنجی که من طاقت ندارم

زمن ناید یه واجب هیچ کاری

گر از من ناید آید از تو باری

به انعام خودم دلخوش کن ای یار

که انعام تو بر من هست بسیار

ز تو چون پوشم این راز نهانی؟

و گر پوشم تو خود پوشیده دانی