امام حسین و قرآن : اوج گذشت

قلب اولیاء خدا تجلیگاه آیات قرآن و همه شئون حیات  ایشان  آیینه تمام نمای آیات الهی است. امام حسین علیه السلام, آن حجت آسمانی و قرآن ناطق, هر لحظه از حیات با برکتش تصویری از آیات قرآن بود. حسین ابن علی چنان زیست که اگر تاریخ زندگیش را چون صفحاتی گرد هم آریم چیزی جز قرآن کریم فرا هم نیاید. در نوشتار پیش رو آیه ای از قرآن را در آیینه حیات او به نظاره می نشینیم:

در بعضى كتاب‏ها ديدم كه عصام بن مصطلق مى‏گويد: وارد مدينه شدم و امام حسين بن على عليه السلام را ديدم. وضع آرام و بهجت‏ انگيز او و جلالت قدر وى مرا به شگفتى واداشت و حسد مرا به او برانگيخت و آن‏چه از دشمنى و كينه‏ توزى به پدر او در دل، پنهان مى ‏داشتم، يك‏باره ظاهر شد. به او گفتم: تو فرزند ابوترابى؟ فرمود: «آرى». در اين هنگام، با شدت، زبان را به ناسزاگويى او و پدرش گشودم. او نگاهى به رأفت و مهربانى‏ به سوى من افكند. آن گاه فرمود: «اعوذُ بالله من الشيطان الرجيم. خُذِ العَفْوَ وَأْمُرْ بِالعُرْفِ وَأَعْرِضْ عَنِ الجاهِلِينَ* وَ إمّا يَنْزَغَنَّك مِنَ الشَّيْطانِ نَزْغٌ فَاسْتَعِذ بِاللَّهِ إِنَّهُ سَمِيعٌ عَلِيمٌ* إِنَّ الَّذِينَ اتَّقَوْا إِذا مَسَّهُمْ طائِفٌ مِنَ الشَّيْطانِ تَذَكَّرُوا فَإِذا هُمْ مُبْصِرُونَ* وَ إِخْوانُهُمْ يَمُدُّونَهُمْ فِى الغَىِّ ثُمَّ لا يُقْصِرُونَ». «1»آن گاه فرمود: 

«كار را بر خود سبك و آسان گردان و از خداوند، براى من و خودت طلب آمرزش كن. اكنون اگر از من يارى بخواهى، من تو را يارى مى ‏كنم و اگر درخواست عطا كنى، به تو عطا مى ‏كنم و اگر از من ارشاد بخواهى، تو را ارشاد مى‏كنم».

عصام گفت: من از گفته و جسارت خويش پشيمان شدم و آن حضرت به فراست، پشيمانى مرا دريافت و فرمود: «لا تَثْرِيبَ عَلَيْكُمُ اليَوْمَ يَغْفِرُ اللَّهُ لَكُمْ وَهُوَ أَرْحَمُ ألْرّاحِمِينَ». «یوسف/92»امروز عتاب و سرزنشى بر شما نيست. خداوند شما را بيامرزد و او ارحم الراحمين است‏].

  فرمود: آيا تو از اهل شامى؟ عرض كردم: آرى. فرمود: «شنشة اعرفها من اخزم». اين مَثَلى است كه حضرت آن را به مناسبت آوردند و غرض آن است كه دشنام دادن به ما، عادت اهل شام است كه معاويه آن را در ميان آنان رواج داده است.

بعد فرمود: «خداوند ما و تو را به سلامت بدارد. هر حاجتى كه دارى، با گشاده‏رويى از من بخواه كه مرا در نزد بهترين ظن و گمان خود مى‏يابى. ان‏شاء اللَّه تعالى».عصام مى‏گويد: از اين اخلاق شريف آن حضرت، در برابر آن جسارت‏ها و دشنام‏ها كه از من سرزده بود، چنان شدم كه زمين بر من تنگ شد و دوست داشتم كه به زمين فرو روم. به ناچار آهسته از آن حضرت دور شدم، در حالى كه به مردم پناه مى‏ بردم؛ ولى پس از آن مجلس، كسى نزد من محبوب‏تر از آن حضرت و پدرش نبود. «منازل الآخره، ص 207»