امام حسین و قرآن : بهترين پناهگاه، خدا است
۲۱ بهمن ۱۳۹۳ 0 اهل بیت علیهم السلامقلب اولیاء خدا تجلیگاه آیات قرآن و همه شئون حیات ایشان آیینه تمام نمای آیات الهی است. امام حسین علیه السلام, آن حجت آسمانی و قرآن ناطق, هر لحظه از حیات با برکتش تصویری از آیات قرآن بود. حسین ابن علی چنان زیست که اگر تاریخ زندگیش را چون صفحاتی گرد هم آریم چیزی جز قرآن کریم فرا هم نیاید. در نوشتار پیش رو آیه ای از قرآن را در آیینه حیات او به نظاره می نشینیم:
«وَمن أَحْسَنُ قَوْلًا مِمَّنْ دَعا إِلَى اللَّهِ وَعَمِلَ صالِحاً وَقالَ إِنَّنِى مِنَ المَسْلِمِينَ». «فصلت/33»
و كيست خوشگفتارتر از آن كس كه به سوى خدا بخواند و كار نيك كند و گويد: من [در برابر خدا] از تسليم شدگانم.
امام حسين عليه السلام از روز سوم ماه مبارك شعبان، تا هشتم ذىحجه، در مكه ماند. در اين مدت، ملاقاتهايى صورت مى گرفت و گاهى سخنرانى و روشنگرى هايى مى فرمود. آن گاه در روز هشتم ذىحجه- كه يوم الترويه ناميده مىشود- مكه را به قصد عراق و كوفه ترك كرد.
عمروبن سعيد، والى يزيد در مكه، به سبب خواهش عبداللَّه بن جعفر نامه اى به امام حسين نوشت و به او امان داد كه اگر برگردد، هيچگونه جاى نگرانى نيست. او در آن نامه نوشته بود:
به من خبر رسيده كه تو آهنگ حركت به سوى عراق كردهاى و از اينكه تو ايجاد اختلاف كنى، به خدا پناه مى برم؛ زيرا بر تو از هلاكت بيمناكم و من عبداللَّه بن جعفر و يحيى بن سعيد را به سوى تو فرستادم؛ با آن دو برگرد كه نزد من براى تو امان و احسان و نيكى است و خدا را بر اين موضوع، شاهد مىگيرم.
امام حسين عليه السلام گويا از لحن دور از نزاكتِ والى، ناراحت شد و نه تنها بازگشت را نپذيرفت، بلكه در پاسخ او نوشت:
اما بعد؛ فانّه لم يشاقق اللَّه و رسوله من دعا الى اللَّه عزّوجل و عمل صالحاً و قال اننى من المسلمين و قد دعوت الى الامان و البرّ و الصلة فخير الامان امان اللَّه و لن يؤمن اللَّه فى الآخرة من لم يخفه فى الدنيا فنسأل اللَّه مخافة فى الدنيا توجب لنا امانه يوم القيامة فان كنت لزيت بالكتاب صلتى و برّى فجزيت خيراً فى الدنيا و الآخرة. «نفس المهموم، ص 173- 174» پس از حمد و ثنا، هرگز از در دشمنى با خدا و رسول وارد نمى شود كسى كه مردم را به سوى خدا فرا بخواند و عمل صالح و كار نيكو انجام دهد و بگويد: من از مسلمانانم و تو مرا به امان و نيكى و بخشش فراخوانده اى؛ ولى بهترين امان، امان خدا است و هرگز در آخرت امان ندارد كسى كه در دنيا از خداوند نترسد. پس ما از خداوند درخواست ترسى را در دنيا مىكنيم كه موجب امان ما در روز قيامت باشد. اكنون اگر تو با اين نامهات قصد احسان به من را داشتى، خداوند در دنيا و آخرت به تو پاداش خير عطا فرمايد.
چنانكه از نامه حاكم مكه استفاده مى شود، او امام حسين عليه السلام را فردى اخلال گر و اختلاف افكن معرفى كرده، ايشان را از اين كار برحذر مىدارد و امام عليه السلام در پاسخ او براى بيان اينكه حركت و مهاجرت وى از سنخ اختلاف افكنى و ايجاد شكاف بين مردم و امت پيامبر نيست، بلكه از مقوله دعوت الى اللَّه و عمل صالح و تسليم در برابر اوامر خدا است، از اين آيه كريمه قرآن اقتباس مى فرمايد:
«وَمَنْ أَحْسَنُ قَوْلًا مِمَّنْ دَعا إِلَى اللَّهِ وَعَمِلَ صالِحاً وَقالَ إِنَّنِى مِنَ المَسْلِمِينَ».
چه كسى خوش گفتارتر از آن كسى است كه دعوت به سوى خدا مىكند و عمل صالح انجام مىدهد و مىگويد: من از مسلمانانم.
سخن مبارك امام، مشعر بر آن است كه اى استاندار مكه! دور از نزاكت سخن گفتى و از مرز ادب در محاوره و نامه نگارى، عبور كردى و از منطق صواب، كنار رفتى و حركت و خروج مرا اختلاف افكنى معرفى كردى، در حالى كه من مصداق بارز گفتار خدايم. دعوت من به سوى اللَّه است و من همه جا مردم را به سوى او فرا مى خوانم و جامعه را به او نزديك مى سازم. من داعى الى اللَّه هستم و اساس دعوت من، ذات لايزال او است.
منبع: امام حسین و قرآن, محمد جواد مغنیه