شعر ازدواج حضرت محمد (ص) با خدیجه کبری
۰۱ دی ۱۳۹۴ 0 اهل بیت علیهم السلامبشنو از دلداده اى اين دم خبر
تا شوى از شرح حالى باخبر
قصه مى گويد ز شرحى پايدار
آنكه باشد آشنا بر حال زار
پس تو هم اين شرح حالش را شنو
تا شود حالت در اين ميخانه نو
قصه اين باشد كه بعد از آن سفر
در خديجه بس فتاده، شور و شر
عشق احمد در وجودش لانه كرد
خانه اش را زين سبب ويرانه كرد
رنگ رخسارش شود در خانه زرد
گو كه باشد در وجودش رنج و درد
حال او گردد در اين بازى خراب
مى دهد او را در آن كو پيچ و تاب
پس غلامش را زند آن دم صدا
تا كند كارى برايش در سرا
بى گمان گويد به او اى باوقار
داييم را اين زمان نزدم بيار
مى كند حركت غلامش سوى او
مى شود با او در آن كو روبه رو
بى امان گويد نما سعى و صفا
سوى خواهر زادهات حركت نما
گشته او در اين زمان آشفته حال
مى زند با حال زارش بال بال
مى رود رو سوى او بر سر زنان
مى رسد در پيش او با سوز جان
مى كند با حال بد بر او نگاه
در نگاهش ديده دايى رنج راه
پس به او گويد خديجه قصه چيست
اين همه سختى در ايندم بهر كيست
گو چرا در اين مكان شيدا شدى
اين چنين آواره صحرا شدى
گر تبى باشد به جانت اين زمان
با يقين آن را نما بر من عيان
مى دهد اين دم خديجه يك جواب
تا كند دايى برايش فتح باب
پس به او گويد الا اى هم نفس
كن رها من را كنون از اين قفس
كرده بر جانم تبى نيكو حلول
گشته بر جانم نگاه او اصول
حال من باشد در اين بازى خراب
گو كه باشم در جهان هر لحظه خواب
هرچه را بينم در اين عالم قشنگ
هر كه را بينم جوان و شوخ و شنگ
عاشق احمد شدم در اين جهان
پير بودم زين جهت گشتم جوان
اين تويى عالمترين مرد زمين
ياد حق با جانتان باشد قرين
دين تو باشد مسيحى روى خاك
در جهان هستى به يادش سينه چاك
درد من را پس برايم فاش كن
عشق او را در وجودم باش كن
گويدش دايى الا اى آشنا
كن دلت را از نواى آن جدا
گشته اى عاشق در اين ماتم سرا
زين جهت هستى چنين پا در هوا
عشق انسان را طهورا مى كند
هر كه را در خانه رسوا مى كند
گر تو خواهى تا شوى از غم رها
درد تو در اين زمان يابد شفا
وصل احمد را نما ايندم طلب
تا چنين بر جان خود كارى طرب
پس خودت را با يقين آماده كن
شك به گفتارم در اين بازى مكن
مى فرستد سوى بو طالب پيام
تا كه آيد با گلش در اين خيام
پس ابو طالب رودررو سوى او
مصطفى را مى برد در كوى او
مى كشد دايى در آن كو انتظار
تا كه بيند مصطفى را بى قرار
ناگهان داخل شود احمد ز در
افكند بر جان او رويش شرر
مى شود با او در آنجا همنشين
ياد آن با جان او گردد عجين
هر علامت را دهد بر گفته پاس
مى كند با گفته ها آن را قياس
گفت عيسى را در او معيار كرد
جمله را با هر علامت يار كرد
مى رسد بر اين يقين در آن مكان
هست او پيغمبر آخر زمان
مى نشيند در كنارش باادب
پس چنين گويد به او با تاب و تب
اى برادر قاصدى بى باده ام
اين زمان من پيك خواهرزاده ام
او به تو دارد در ايندم احتياج
تا كند با تو در اين كو ازدواج
او به تو دارد در اينجا اعتماد
عشق تو شد ريشهاى بر آن نهاد
گر كنى اين دم قبول پيشنهاد
مى رسى در اين مكان آخر به داد
تا كه احمد پيشنهادش را شنيد
نور و شادى در دو چشمانش دميد
از خبر شد باخبر آن باهنر
بر خديجه مى كند آندم نظر
آن نگاهش مى زند آتش به تن
نغمه ها آرد برايش در چمن
مى شود او هم به دردش مبتلا
مى دهد دل را به عشق او جلا
پس خديجه اين چنين گويد به يار
اى كه هستى آشنا بر حال زار
دان كه من هستم كنون خواهان تو
مى شوم اين لحظه هم پيمان تو
گشته ام شيداى تو در روزگار
زين جهت گشتم كنون بى برگ و بار
بر كنيزى گر كنى ما را قبول
لطف تو بر جان كند ايندم نزول
مى شوم ديگر به عالم بنده ات
بنده تابنده و شرمنده ات
مصطفى گردد به كارش چاره ساز
سفره دل را كند اينگونه باز
شرح حالت ديده را روشن نمود
قلب ما را با خوشى از ما ربود
هر كه دارد در جهان يك سرنوشت
خاك ما را هم خدا با هم سرشت
زين جهت بر وصل تو دارم رضا
مى كنم بر اين عمل سعى و صفا
مى شود از وصلشان دل شادمان
هر دلى ماند ز وصلش در امان
عشق سن و سال را بر هم زده است
زخمها را در جهان مرهم زده است
گرچه باشد سن و سالش بيشتر
ليك دارد لطف رب بر او نظر
گر شود يك دل چنين زيبا پسند
مى كشد دل را نواى او به بند
هر كسى با وصلشان دلشاد شد
سينه اش با يادشان آباد شد
مى رسد اين قصه هم بر انتها
مى شود بر جان ما نامش نوا
اين حكايت را كنم ايندم تمام
بعد از آن گردد سخن بر من حرام
منبع: تاریخ منظوم چهارده معصوم، مجتبی رضا نژاد، تهران، صبای دل:1381،صص74-77
کانال قرآن و حدیث را درشبکه های اجتماعی دنبال کنید.
