دعای بعد از نماز امام حسین (ع) (اقبال الاعمال)
۰۸ اردیبهشت ۱۳۹۵ 0 ادعیه و زیاراتالجزء الثانی؛ الباب التاسع فيما نذكره من فضل شهر شعبان و فوائده و كمال موائده و موارده و فيه فصول؛ فصل فيما نذكره من صلاة ليلة النصف من شعبان عند الحسين ع
جلد دوم؛ باب نهم: فضیلت ماه شعبان و مزایا و اعمال ماه و در این باب فصل هایی قرار دارد، فصل پنجاه و دوم، نماز شبِ نيمه شعبان در كنار قبر امام حسين-عليه السّلام-، در ادامه این فصل، دعایی که بعد از نماز امام حسین (ع) خوانده می شود را بیان می کنیم:
وَ تَدْعُو بَعْدَهَا وَ تَقُولُ
و در تعقيب اين دو ركعت بگو:
أَنْتَ اللَّهُ الَّذِي اسْتَجَبْتَ لِآدَمَ وَ حَوَّاءَ حِينَ (قالا رَبَّنا ظَلَمْنا أَنْفُسَنا وَ إِنْ لَمْ تَغْفِرْ لَنا وَ تَرْحَمْنا لَنَكُونَنَّ مِنَ الْخاسِرِينَ)[1]
تويى خدايى كه دعاى حضرت آدم و حوا را اجابت نمودى آن‌گاه كه گفتند: «پروردگارا، به خود ستم نموديم. اگر ما را نيامرزى و بر ما رحم نكنى، قطعا از زيان‌ديدگان خواهيم بود.»
وَ نَادَاكَ نُوحٌ فَاسْتَجَبْتَ لَهُ وَ نَجَّيْتَهُ وَ آلَهُ مِنَ الْكَرْبِ الْعَظِيمِ وَ أَطْفَأْتَ نَارَ نُمْرُودَ عَنْ خَلِيلِكَ
و حضرت نوح تو را ندا در داد و دعاى او را اجابت نموده و او و خاندان او را از اندوه بزرگ رهانيدى و آتشى را كه نمرود برافروخته بود خاموش ساختى و دوست ويژه‌ى خود حضرت ابراهيم را نجات داده
إِبْرَاهِيمَ فَجَعَلْتَهَا عَلَيْهِ (بَرْداً وَ سَلاماً)[2] وَ أَنْتَ الَّذِي اسْتَجَبْتَ لِأَيُّوبَ حِينَ نَادَاكَ (أَنِّي مَسَّنِيَ الضُّرُّ وَ أَنْتَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِينَ)[3]
و آن را براى او سرد و مايه‌ى سلامتى قرار دادى و تويى خدايى كه دعاى حضرت ايوب را اجابت نمودى. آن‌گاه كه ندا در داد: «به راستى كه رنجورى به من رسيده است و تو مهربان‌ترين مهربانان هستى.»
فَكَشَفْتَ مَا بِهِ مِنْ ضُرٍّ وَ آتَيْتَهُ أَهْلَهُ وَ مِثْلَهُمْ مَعَهُمْ رَحْمَةً مِنْ عِنْدِكَ وَ ذِكْرى لِأُولِي الْأَلْبابِ
و تو رنجورى او را برطرف ساخته و از روى رحمت و به عنوان تذكر براى خردمندان، خاندان او و همسان آنان را به او ارزانى داشتى
وَ أَنْتَ الَّذِي اسْتَجَبْتَ لِذِي النُّونِ حِينَ نَادَاكَ (فِي الظُّلُماتِ أَنْ لا إِلهَ إِلَّا أَنْتَ سُبْحانَكَ إِنِّي كُنْتُ مِنَ الظَّالِمِينَ)[4]
و تويى خدايى كه دعاى حضرت ذو النون [يونس]را اجابت نمودى، آن‌گاه كه در تاريكى‌ها ندا در داد كه: «معبودى جز تو نيست، پاكى تو و من از ستمكاران هستم.»
فَنَجَّيْتَهُ مِنَ الْغَمِّ وَ أَنْتَ الَّذِي اسْتَجَبْتَ لِمُوسَى وَ هَارُونَ دَعْوَتَهُمَا حِينَ قُلْتَ (قَدْ أُجِيبَتْ دَعْوَتُكُما)[5]
و تو او را از اندوه رهانيدى و تويى خدايى كه دعاى حضرت موسى و هارون را اجابت نمودى، آن‌گاه كه گفتى: «قطعا دعاى شما به اجابت رسيد.»
وَ أَغْرَقْتَ فِرْعَوْنَ وَ قَوْمَهُ وَ غَفَرْتَ لِدَاوُدَ ذَنْبَهُ وَ نَبَّهْتَ قَلْبَهُ وَ أَرْضَيْتَ خَصْمَهُ رَحْمَةً مِنْكَ [وَ ذِكْرَى]
و فرعون و قوم او را غرق نمودى و گناه حضرت داوود را آمرزيدى و دل او را هشيار نمودى و خصم و طرف دعوى او را از روى رحمت و تذكر، خشنود ساختى
وَ أَنْتَ الَّذِي فَدَيْتَ الذَّبِيحَ (بِذِبْحٍ عَظِيمٍ)[6] حِينَ (أَسْلَما وَ تَلَّهُ لِلْجَبِينِ)[7] فَنَادَيْتَهُ بِالْفَرَجِ وَ الرَّوْحِ
و تويى خدايى كه از قربانى [حضرت اسماعيل]جلوگيرى كرده و در عوض آن قربانى بزرگ [امام حسين]را پذيرفتى، آن‌گاه حضرت ابراهيم و اسماعيل تسليم فرمان تو گرديده و حضرت ابراهيم، حضرت اسماعيل را بر روى كنار پيشانى به زمين خواباند
وَ أَنْتَ الَّذِي نَادَاكَ زَكَرِيَّا نِداءً خَفِيًّا قالَ (رَبِّ إِنِّي وَهَنَ الْعَظْمُ مِنِّي وَ اشْتَعَلَ الرَّأْسُ شَيْباً
و تو نداى گشايش و رحمت در دادى و تويى خدايى كه حضرت زكريا آهسته تو را ندا در داد و گفت: «پروردگارا، استخوان من سست شده و سرم از پيرى شعله سان و سپيد گرديده است
وَ لَمْ أَكُنْ بِدُعائِكَ رَبِّ شَقِيًّا)[8] وَ قُلْتَ (وَ يَدْعُونَنا رَغَباً وَ رَهَباً وَ كانُوا لَنا خاشِعِينَ)[9]
و من هيچ‌گاه-اى پروردگار من-در دعا به درگاه تو نااميد نبوده‌ام.» خود گفتى: «و با تمايل و بيم ما را مى‌خواندند و در برابر ما فروتن بودند.»
وَ أَنْتَ الَّذِي اسْتَجَبْتَ لِلَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لِتَزِيدَهُمْ مِنْ فَضْلِكَ
و تويى خدايى كه دعاى كسانى را كه به تو ايمان آورده و كارهاى شايسته انجام مى‌دادند، اجابت نمودى تا از روزى افزون خود به آنان ارزانى دارى.
رَبِّ فَلَا تَجْعَلْنِي أَهْوَنَ الرَّاغِبِينَ إِلَيْكَ وَ اسْتَجِبْ لِي كَمَا اسْتَجَبْتَ لَهُمْ بِحَقِّهِمْ عَلَيْكَ وَ طَهِّرْنِي
پروردگارا، پس مرا خوارترين گراينده و درخواست‌كننده قرار مده و به حق آنان بر تو، همان گونه كه دعاى آنان را اجابت نمودى، دعاى مرا اجابت نما و مرا پاكيزه ساز
وَ تَقَبَّلْ صَلَاتِي وَ حَسَنَاتِي وَ طَيِّبْ بَقِيَّةَ حَيَاتِي وَ طَيِّبْ وَفَاتِي وَ اخْلُفْنِي فِيمَنْ أُخَلِّفُ وَ احْفَظْهُمْ رَبِّ بِدُعَائِي
و نماز و كارهاى نيكم را بپذير و باقى‌مانده‌ى عمرم و نيز مرگم را خوش و پاكيزه بگردان و تو خود جانشين جانشينان من باش و-اى پروردگار من-به دعاى من، از آنان نگاه‌دارى كن
وَ اجْعَلْ ذُرِّيَّتِي ذُرِّيَّةً طَيِّبَةً تَحُوطُهَا بِحِيَاطَتِكَ مِنْ كُلِّ مَا حُطْتَ مِنْهُ ذُرِّيَّةَ أَوْلِيَائِكَ وَ أَهْلَ طَاعَتِكَ بِرَحْمَتِكَ يَا رَحِيمُ [يَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِينَ]
و فرزندان مرا، فرزندانى پاكيزه قرار ده و با هر چيز كه فرزندان دوستان و اطاعت‌كنندگان از خود را پاييدى و نگاه داشتى فرزندان مرا بپا و نگاه دار، به رحمتت اى مهربان [مهربان‌ترين مهربانان]،
يَا مَنْ هُوَ عَلى كُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ وَ [هُوَ] عَلَى كُلِّ شَيْءٍ رَقِيبٌ وَ مِنْ كُلِّ سَائِلٍ قَرِيبٌ وَ مِنْ كُلِّ دَاعٍ مِنْ خَلْقِهِ مُجِيبٌ
اى كسى كه بر هر چيز توانا و نگاه‌بان هر چيز هستى و به هر درخواست‌كننده‌اى نزديكى و دعاى همه‌ى آفريده‌ها را اجابت مى‌كنى.
أَنْتَ اللَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ الْحَيُّ الْقَيُّومُ الْأَحَدُ الصَّمَدُ الَّذِي (لَمْ يَلِدْ وَ لَمْ يُولَدْ وَ لَمْ يَكُنْ لَهُ كُفُواً أَحَدٌ)[10]
تويى خدايى كه معبودى جز تو نيست و زنده و پاينده و بى‌همتا و بى‌نيازى كه نه كسى را زاده‌اى و نه كسى تو را زاده است
تَمْلِكُ الْقُدْرَةَ الَّتِي عَلَوْتَ بِهَا فَوْقَ عَرْشِكَ وَ رَفَعْتَ بِهَا سَمَاوَاتِكَ وَ أَرْسَيْتَ بِهَا جِبَالَكَ وَ فَرَشْتَ بِهَا أَرْضَكَ
و هيچ‌كس همتاى تو نيست و قدرتى را در اختيار دارى كه با آن بر فراز عرش قرار گرفته و آسمان‌ها را با آن برافراشته و كوه‌ها را استوار ساخته و زمين را گسترده
وَ أَجْرَيْتَ بِهَا الْأَنْهَارَ وَ سَخَّرْتَ بِهَا السَّحَابَ وَ الشَّمْسَ وَ الْقَمَرَ وَ اللَّيْلَ وَ النَّهَارَ وَ خَلَقْتَ بِهَا الْخَلَائِقَ
و رودها را جارى ساخته و ابرها، آفتاب، ماه، شب و روز را مسخر آن نموده و آفريده‌ها را با آن آفريده‌اى.
أَسْأَلُكَ بِعَظَمَةِ وَجْهِكَ الْكَرِيمِ الَّذِي أَشْرَقَتْ بِهِ السَّمَاوَاتُ وَ أَضَاءَتْ بِهِ الظُّلُمَاتُ أَنْ تُصَلِّيَ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ
به عظمت روى [ذات، يا اسما و صفات] گرامى تو كه آسمان‌ها بدان درخشان و تاريكى‌ها روشن گرديده است، درخواست مى‌كنم كه بر محمد و آل محمد درود فرستى
وَ أَنْ تَكْفِيَنِي أَمْرَ مَنْ يُعَادِينِي وَ أَمْرَ مَعَادِي وَ مَعَاشِي وَ أَصْلِحْ يَا رَبِّ شَأْنِي وَ لَا تَكِلْنِي إِلَى نَفْسِي طَرْفَةَ عَيْنٍ
و امر دشمنان و معاد و معاش مرا كفايت نمايى و اى پروردگار من، كار مرا سامان ده و به اندازه‌ى يك چشم بر همزدن به خويشتن وامگذار
وَ أَصْلِحْ أَمْرَ وُلْدِي وَ عِيَالِي وَ أَغْنِنِي وَ إِيَّاهُمْ مِنْ خَزَائِنِكَ وَ سَعَةِ رِزْقِكَ وَ فَضْلِكَ وَ ارْزُقْنِي الْفِقْهَ فِي دِينِكَ
و امر فرزندان و افراد تحت تكفّل مرا سامان ده و با عطاى خود كه از گنجينه‌ها و روزى گسترده و افزونت ارزانى مى‌دارى، من و آنان را بى‌نياز گردان و ژرف‌انديشى در دينت را روزى‌ام كن
وَ أَنْفِعْنِي بِمَا نَفَعْتَ بِهِ مَنِ ارْتَضَيْتَ مِنْ عِبَادِكَ وَ اجْعَلْنِي (لِلْمُتَّقِينَ إِماماً)[11] كَمَا جَعَلْتَ إِبْرَاهِيمَ فَإِنَّ بِتَوْفِيقِكَ يَفُوزُ الْمُتَّقُونَ
و با آنچه به بندگان مورد پسندت سود رساندى، به من سود رسان و همان گونه كه حضرت ابراهيم را پيشواى تقواپيشگان گردانيدى، مرا نيز پيشواى اهل تقوا بگردان؛ زيرا با توفيق تو تقواپيشگان رستگار گرديده
وَ يَتُوبُ التَّائِبُونَ وَ يَعْبُدُكَ الْعَابِدُونَ وَ بِتَسْدِيدِكَ وَ إِرْشَادِكَ نَجَا الصَّالِحُونَ
و توبه‌كنندگان توبه و عبادت‌كنندگان عبادتت مى‌كنند و به يارى و راهنمايى تو شايستگان نجات مى‌يابند.
اللَّهُمَّ آتِ نَفْسِي تَقْوَاهَا وَ أَنْتَ وَلِيُّهَا وَ مَوْلَاهَا وَ أَنْتَ خَيْرُ مَنْ زَكَّاهَا
خدايا، تقواى لازم را به نفس من عطا كن، زيرا تو سرپرست و سرور آن هستى و تو بهترين كسى هستى كه مى‌توانى آن را پاكيزه سازى.
اللَّهُمَّ بَيِّنْ لَهَا رَشَادَهَا وَ تَقْوَاهَا وَ نَزِّلْهَا مِنَ الْجِنَانِ أَعْلَاهَا وَ طَيِّبْ وَفَاتَهَا
خدايا، رشد و تقوا را براى آن روشن كن و در برترين بهشت فرود آر و مرگ
وَ مَحْيَاهَا وَ أَكْرِمْ مُنْقَلَبَهَا وَ مَثْوَاهَا وَ مُسْتَقَرَّهَا وَ مَأْوَاهَا أَنْتَ رَبُّهَا وَ مَوْلَاهَا
و زندگى آن را خوش و پاكيزه ساز و انتقال و اقامت و آرامگاه و پناهگاه آن را گرامى بدار، زيرا تو پروردگار و سرپرست آن هستى.
اللَّهُمَّ اسْمَعْ وَ اسْتَجِبْ بِرَحْمَتِكَ وَ مَنْزِلَةِ مُحَمَّدٍ وَ عَلِيٍّ وَ فَاطِمَةَ وَ الْحَسَنِ وَ الْحُسَيْنِ
خدايا، [دعاى مرا]بشنو و به واسطه‌ى رحمتت و به مقام و منزلتى كه حضرات محمد، على، فاطمه، حسن، حسين،
وَ عَلِيِّ بْنِ الْحُسَيْنِ وَ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِيٍّ وَ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ وَ مُوسَى بْنِ جَعْفَرٍ وَ عَلِيِّ بْنِ مُوسَى
على بن حسين، محمد بن على، جعفر بن محمد، موسى بن جعفر، على بن موسى،
وَ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِيٍّ وَ عَلِيِّ بْنِ مُحَمَّدٍ وَ الْحَسَنِ بْنِ عَلِيٍّ وَ الْحُجَّةِ الْقَائِمِ
محمد بن على، على بن محمد، حسن بن على و حضرت حجت كه قيام مى‌كند
صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَيْهِ وَ عَلَيْهِمْ عِنْدَكَ وَ بِمَنْزِلَتِهِمْ لَدَيْكَ يَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِين
-درودهاى خدا بر او و آنان-در نزد تو دارند و به حق آنان در پيشگاه تو، دعايم را اجابت نما. اى مهربان‌ترين مهربانان.
[1]) سوره الاعراف، آيه 23 [2]) سوره الانبیاء، آیه 69 [3]) سوره الانبياء، آيه 83 [4]) سوره الانبیاء، آیه 87
کانال قرآن و حدیث را درشبکه های اجتماعی دنبال کنید.
