شعر دو هدیه ( داشت زینب اخترانی همچون ماه)

داشت زینب، اخترانی همچو ماه

برد آنان را شتابان، سوی شاه

گفت آوردم دو هدیه در برت

شو پذیرای جان من، از خواهرت

هر دو را آورده ام بهر فدا

باد تقدیم تو این آلاله ها

هر دو را سازم فدای اکبرت

مست تا گردند از یک ساغرت

باد در میخانه بزم وصال

جرعه نوش، این هفت سال و هشت سال

این دو کودک را سپارم دست تو

تا زجان، گردند ساقی، مست تو

این دو یوسف، در شجاعت شیرگیر

بیم کی دارند از گرگان پیر

شاه بر گلبرگ طفلان، بوسه داد

گفت ای گل باوران مهر و داد

این شما و صحنه میدان جنگ

این شما و تیغ و شمشیر و خدنگ

این شما و این متاع سوز و ساز

این شما و بارگاه بی نیاز

شاد شد زینب،  ز اذن شاه عشق

گفت این گلها فدای راه عشق

وانگهی رفتند آنان، بی درنگ

با هزاران شوق در میدان جنگ

آه کز هر سو زکین، صیادها

شب پرستان، قاتلان، جلادها

حمله ور گشند بر طفلان ناز

بلبلان عشق، در چنگال باز

عون بی تاب و محمد بی قرار

هر دو از سوز عطش، در اضطرار

جانشان شد تیر دشمن را هدف

هر دو را کشتند در صحرای طف

آن دو مه را شاه سوی خیمه گاه

برد و برپا شد هزار افغان و آه

غیر زینب، هر زنی بر سر زنان

رفت فریادِ زنان، تا آسمان

تا نگردد شاه دین،  افسرده حال

گفت زینب، ای امام بی همال

من نباشم هیچ از کارم ملول

هدیه های کوچکم را کن قبول

آری آری این طریق عاشقی است

شیرزن، چون زینب فرزانه کیست؟

عشق جانان، هر که را باشد مدام

نوشد از جام ولا «صائم» مدام