عمل پایانی روز عید قربان (اقبال الاعمال)

قد ذكرنا في عدة مواقيت معظمات ما يختم زمان تلك الأوقات فيعمل على ما ذكرناه و نذكر هاهنا ما معناه أن كل وقت اختص الله جل جلاله بخدمته به و جعله محلا لبسط فراش رحمته و إطلاق المواهب لأهل مسألته للابتداء لمن لم يسأله من خليقته فكل من أخرج من ذلك الوقت شيئا في غير العبادة و طلب السعادة فكأنه قد سرق الوقت من مولاه و هتك الحرمة و خرج عن رضاه و نازعه في إرادته و تعرض بما لا طاقة له به من نقمته فأي إنسان أو أي جنان يكون عارفا بمالك رقاب العبيد و يقدم على المجاهرة و المكابرة في مقدس حضرته بما لا يريد و متى فعل عبد نحو هذا التبذر [التبدد] و التشريد في يوم عيد فقد صار عيده من أيام المصيبات و كان جديرا أن يجلس في العزاء على ما أقدم عليه من كسر حرمة مالك الأحياء و الأموات و كسر حرمة رسوله و نوابه ع الذين جاءوا بشرائع الإسلام و لأجل ما فاته من المواهب و الإنعام ثم لينظر فيمن كان حاميه و خفيره و مضيفه في اليوم المشار إليه كما كنا ذكرناه في كتاب جمال الأسبوع بكمال العمل المشروع من أن لكل يوم خفيرا و مضيفا إما النبي أو بعض الأئمة ص فليرجع فيما جرى عليه إليهم و يسألهم استدراك أمره و جبر كسره كما يرجع كل ضيف فيه إلى مضيفه و كل متشرف بخفير إلى خفيره و مشرفه‏

نحوه‌ ختم اعمال را در چند مورد از اوقات عظيم الشأن ذكر كرده‌ايم. بنابراين، هر كس خواست به همان‌جا رجوع نموده و براساس آن عمل كند. افزون بر موارد ياد شده، در اينجا مى‌گوييم: خداوند-جلّ جلاله-تمام اوقات را به بندگى خود اختصاص داده و جايگاه گستردن بساط رحمت و بخشيدن مواهب خود به درخواست‌كنندگان و بخشش ابتدايى و بدون درخواست به آفريده‌هايى كه از او درخواست نكرده‌اند، قرار داده است. بنابراين، اگر انسان بخشى از اوقات خود را در غير عبادت و درخواست نيكبختى از خداوند صرف كند، گويى كه آن مقدار از وقت خود را ازمولاى خود سرقت كرده و نسبت به او هتك حرمت نموده و از مقام خشنودى او بيرون آمده و با خواست او ستيزه نموده و متعرّض كيفر او شده است، كه هيچ‌كس توان تحمّل آن را ندارد. اكنون مى‌پرسيم: چه كسى و يا كدامين قلب است كه با مقام خداوند كه مالك همه‌ بندگان است، آشنا باشد و بااين‌حال با ارتكاب آنچه مطابق خواست او نيست، بر دشمنى و ستيزه‌جويى با ساحت مقدس او اقدام نمايد؟ بنابراين، هر بنده‌اى در روز عيد به عمل دوركننده از ساحت حضرت حق دست يازد، قطعا روز عيد، روز مصيبت او گرديده و سزاوار آن خواهد بود كه در اين روز به خاطر اقدام بر شكستن حرمت خداوند-كه مالك امر همه‌ زندگان و مردگان است- و نيز هتك حرمت فرستاده‌ى او و جانشينان او-عليهم السّلام-كه احكام اسلامى را آورده‌اند و نيز به خاطر فوت مواهب الهى كه از او فوت شده است، به سوگ بنشيند. سپس توجه كند و ببيند كه حامى و ياور و ميهماندار او در روز يادشده، كدامين معصوم-عليه السّلام-است-به همان صورت كه در كتاب «جمال الاسبوع بكمال العمل المشروع» يادآور شده‌ايم كه پيامبر اكرم و هركدام از ائمه-صلوات اللّه عليهم-حامى و ميهماندار روز خاصّى هستند-آن‌گاه حال خود را بر آن بزرگواران عرضه كند و از آنان بخواهد كه كاستى‌هاى او را جبران نموده و شكستگى‌اش را اصلاح كنند، همان گونه كه هر ميهمانى به ميهماندار خود و هر پناه‌جويى به حامى خود كه به او پناه برده است، رجوع مى‌كند.