عبد الرحمن بن كثير از امام صادق علیه السلام نقل می کنند:
«دخل ابوعبد اللَّه الجدلى على امير المؤمنين (علیه السلام) فقال يا ابا عبد اللَّه! الا اخبرك بقول اللَّه عز و جل، «مَنْ جاءَ بِالْحَسَنَةِ فَلَهُ خَيْرٌ مِنْها وَ هُمْ مِنْ فَزَعٍ يَوْمَئِذٍ آمِنُونَ وَ مَنْ جاءَ بِالسَّيِّئَةِ فَكُبَّتْ وُجُوهُهُمْ فِي النَّارِ هَلْ تُجْزَوْنَ إِلَّا ما كُنْتُمْ تَعْمَلُونَ(1)» ؟ قال: بلى يا امير المؤمنين! جعلت فداك فقال: الحسنة معرفة الولاية و حبنا اهل البيت و السيئة انكار الولاية و بغضنا اهل البيت ثم قرأ عليه هذه الآية(2).»
ابوعبدالله جدلی نزد امیرمومنان علیه السلام رفت؛ امام فرمودند: ای ابوعبدالله! آیا راجع به آیه که می فرماید: «هر كس نيكى به ميان آورد، پاداشى بهتر از آن خواهد داشت، و آنان از هراس آن روز ايمنند. و هر كس بدى به ميان آورَد، به رو در آتش [دوزخ] سرنگون شوند. آيا جز آنچه مى كرديد سزا داده مى شويد؟ خبری به تو بدهم؟»
گفت: بله ای امیرالمومنین! فدایتان شوم!
امام علیه السلام فرمودند: حسنه، شناخت ولایت و دوست داشتن ما، اهل بیت است. سیئه انکار ولایت و دشمن ماست. سپس این آیه را قرائت فرمود.
«حسنه» به هر عمل خیر و نیکی گفته می شود
(3). حقيقت خیر و نیکی عبارت است از ولايت مطلقه الهی. پذیرش ولایت مطلقه الهی بالاترین درجه خیر است.
اعتقاد به اصول توحيد و رسالت رسول
صلّى اللَّه عليه و آله شعار اهل ايمان است و ولایت و وصایت ائمه
علیهم السلام کامل کننده ی رسالت پیامبر
صلی الله علیه و آله و سلم (4). مقام ولايت اهل بیت
علیهم السلام متمم توحيد و نبوت است
(5).
بنابراین زمانی بالاترین و کاملترین حسنه صورت می گیرد که طبق آیه قرآن ولایت اهل بیت
علیهم السلام به عنوان ادامه دهنده ی نبوت پیامبر قرار داشته باشد
(6). و بر حسب آيه
مَنْ يُطِعِ الرَّسُولَ فَقَدْ أَطاعَ اللَّهَ از نظر اينكه اطاعت رسول عين اطاعت خداوند متعال است و اطاعت امام نيز اطاعت رسول
صلّى اللَّه عليه و آله خواهد بود، مراتب و درجات حسنه شکل می گیرد. لذا کسی که این سه اصل را با هم داشته باشد مصداق این آیه می شود؛ یعنی انجام هر رفتاری زیر سایه ولايت سبب حسنه و خیر و نیکی بودن آن می شود
(7).
از آنجایی که عقل حکم می کند انسان برای به دست آوردن سعادت آخرت باید بیشترین تلاش را انجام دهد؛ از طرفی زندگی دنیا در مقابل عالم آخرت بسیار کوتاه تر از آن چیزی است که در تصور بگنجد، لذا باید در انتخاب های خود حساسیت و دقت فراوانی داشته باشد که نه تنها او را از مسیر هدایت دور نکند بلکه وی را در شاهراه حقیقت به مرتبه کمال برساند.
پی نوشت ها:
(1)سوره نمل ، آیات 89-90.
(2) كلينى، محمد بن يعقوب بن اسحاق، الكافي( ط- الإسلامية)، ج 1، محقق / مصحح: غفارى على اكبر و آخوندى، محمد، تهران، دار الكتب الإسلامية، 1407 ق، چاپ چهارم، ص 185.
(3) پایگاه واژه یاب، فرهنگ فارسی معین
(4) سوره مائده، آیه 67
(5) طباطبايى سيد محمد حسين، الميزان في تفسير القرآن، ج6، قم، دفتر انتشارات اسلامى جامعهى مدرسين حوزه علميه قم، 1417 ق، چاپ پنجم، ص 42.
(6) كلينى، محمد بن يعقوب- حسينى همدانى نجفى، محمد، درخشان پرتوى از اصول كافى، ج2، قم، چاپخانه علميه قم، 1363 ش، چاپ اول، ص 247- 252.
(7) خانى رضا و حشمت الله رياضى ، ترجمه بيان السعادة فى مقامات العبادة ، ج5، تهران، مركز چاپ و انتشارات دانشگاه پيامنور، 1372 ش، چاپ اول، ص 22
