تباه شدن اعمال در احادیث

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :

لأعْلَمنَّ أقواما مِن اُمَّتي يَأتونَ يَومَ القيامَةِ بحَسَناتٍ أمْثالِ جِبالِ تِهامَةَ بَيْضاءَ ، فيَجعَلُها اللّه ُ هَباءً مَنْثورا . أمَا إنّهُم إخْوانُكُم مِن أهلِ جِلْدَتِكُم ، و يَأخُذونَ مِن اللّيلِ كما تَأخُذونَ ، و لكنّهُم قَومٌ إذا خلَوا بمَحارِمِ اللّه ِ انْتَهَكُوها
مردمانى از امّت خود را مى شناسم كه در روز قيامت حسناتى به سفيدى كوههاى تهامه عرضه مى كنند، اما خداوند همه آنها را پودر و پراكنده مى كند. بدانيد كه آنها برادران هم تبار شمايند و شبها نيز همچون شما عبادت مى كنند، امّا مردمى هستند كه چون پنهانى و در خلوت با محرمات الهى رو به رو شوند، آنها را مرتكب گردند.
امام على عليه السلام :

اعتَبِرُوا بِما كانَ مِن فِعلِ اللّه ِ بإبليسَ إذ أحبَطَ عَمَلهُ الطويلَ و جُهدَهُ الجَهِيدَ ، و كانَ قد عبَدَ اللّه َ ستّةَ آلافِ سنَةٍ ، لا يُدرى أ من سنيِّ الدُّنيا أم مِن سِنيِّ الآخِرَةِ عَن كِبْرَ ساعَةٍ واحِدَةٍ ، فمن ذا بعد إبليسُ يَسلمُ .
پس از آنچه خدا به شيطان كرد پند گيريد كه به سبب لحظه اى تكبّر ، كردار دراز مدّت او را باطل گرداند و كوشش فراوان او بى ثمر ماند . او شش هزار سال با پرستش خدا زيست ـ و از ساليان دنيا بود يا آخرت ، دانسته نيست ـ . پس چه كسى پس از شيطان در امان مى ماند؟
 

امام على عليه السلام :

اللّهُمّ و أستَغفِرُكَ لِكُلّ ذَنبٍ يَمحَقُ الحَسَنات ، و يُضاعِفُ السيّئاتِ ، وَ يُعجِّلُ النَّقِماتِ ، و يُغضِبُكَ يا رَبَّ السَّماواتِ ، فَصَلِّ عَلى مُحمَّدٍ و آلِ مُحمَّدٍ وَ اغفِرهُ لي يا خَيرَ الغافِرينَ.
خدايا! از تو آمرزش هر گناهى را مى خواهم كه نيكى ها را محو مى كند و بر زشتى ها مى افزايد و بد بختى ها را شتاب مى دهد و تو را ـ اى پروردگار آسمانها ـ به خشم مى آورد . پس بر محمّد و خاندانش درود فرست و آن گناه را بر من بيامرز ، اى بهترين آمرزشگران!
 

امام صادق عليه السلام :

اللّهُمَّ صَلِّ على مُحمّدٍ و آلِ مُحَمَّدٍ ، و أعِذْنا أن تُخَيِّبَ آمالَنا و تُحبِطَ أعمالَنا .
خدايا! بر محمّد و خاندانش درود فرست و ما را از ناكامى آرزوهايمان و تباه شدن اعمالمان در پناه خود گير.
 

امام صادق عليه السلام ـ درباره آيه «و به اعمالى كه كرده اند پردازيم و همه را چون ذرات غبار پراكنده در هوا قرار دهيم» ـ فرمود :

 أمَا و اللّه ِ إنْ كانتْ أعْمالُهُم أشَدَّ بَياضا مِن القَباطيِّ ، و لكنْ كانوا إذا عَرَضَ لَهُمُ الحَرامُ لَم يَدَعُوهُ .
هان! به خدا سوگند، كه كرده ه اى آنان از پارچه هاى كتان قبطى سفيدتر بود، اما چون به حرامى برمى خوردند از آن خوددارى نمى كردند.