فراز بیستم: «وَ أَسْخَطَکَ وَ أَسْخَطَ نَبِیَّک»:(و (این فریب خوردگان دنیا با این عمل زشتی که مرتکب شدند) تو و پیامبرت را به خشم در آوردند).
آنها به جای خشنودی و رضای خدا و رسولش صلی الله علیه و آله وسلم ، غضب و خشم او و رسولش صلی الله علیه و آله وسلم را انتخاب نمودند، واقعاً بد انتخابی کردند.
خداوند در قرآن کریم می فرماید:
{فَکَیْفَ إِذَا تَوَفَّتْهُمُ الْمَلَئکَهُ یَضْرِبُونَ وُجُوهَهُمْ وَ أَدْبَارَهُمْ * ذَالِکَ بِأَنَّهُمُ اتَّبَعُواْ مَا أَسْخَطَ اللَّهَ وَ کَرِهُواْ رِضْوَانَهُ فَأَحْبَطَ أَعْمَالَهُم}(۱)
«پس چگونه تاب می آورند وقتی که فرشتگان عذاب، جانشان را می ستانند و بر چهره و پشت آنان تازیانه می نوازند؟ زیرا آنان از آنچه خدا را به خشم آورده پیروی کرده اند و خرسندیش را خوش نداشتند پس اعمالشان را باطل گردانید».
در زیارت مطلقه امام حسین علیه السلام آمده است:
«یَا مَنْ رِضَاهُ مِنْ رِضَی الرَّحْمَن وَ سَخَطُهُ مِنْ سَخَطِ الرَّحْمَن»
(ای آنکه خشنودی او خشنودی خدای رحمان است و غضبش غضب خدای رحمان است).
این نکته نیز روشن است که خشم و غضب و سخط در مورد خداوند به معنی تأثّر نفسانی نیست، همانگونه که رضای او نیز به معنی انبساط روح نمی باشد، بلکه همانگونه که در حدیثی از امام صادق علیه السلام آمده است:
«غَضَبَ اللَّهِ عِقَابُهُ وَ رِضَاهُ ثَوَابُه»(۲)
(خشم خدا عقاب اوست و رضای او ثواب اوست).
و نیز خداوند می فرماید:
{أَ فَمَنِ اتَّبَعَ رِضْوانَ اللَّهِ کَمَنْ باءَ بِسَخَطٍ مِنَ اللَّهِ وَ مَأْواهُ جَهَنَّمُ وَ بِئْسَ الْمَصیرُ}(۳)
«آیا کسی که خشنودیِ خدا را پیروی می کند، چون کسی است که به خشمی از خدا دچار گردیده و جایگاهش جهنم است؟ و چه بد بازگشتی است».
امیرالمؤمنین علیه السلام می فرماید:
«إِنَّ اللَّهَ أَخْفَی سَخَطَهُ فِی مَعْصِیَتِهِ فَلَا تَسْتَصْغِرَنَّ شَیْئاً مِنْ مَعْصِیَتِهِ فَرُبَّمَا وَافَقَ سَخَطَهُ وَ أَنْتَ لَا تَعْلَمُ»(۴)
(خداوند خشم خود را در معصیت و نافرمانیش مخفی کرده است، پس هیچ گناهی را کوچک ندانید، چه بسا ممکن است، خداوند غضب کرده باشد و شما از آن اطلاع نداشته باشید).
آیا معصیتی بزرگتر از جنگیدن با امام علیه السلام و یارانش وجود دارد؟ در زیارت جامعه کبیره می خوانیم:
«فَالرَّاغِبُ عَنْکُمْ مَارِقٌ، وَ اللَّازِمُ لَکُمْ لَاحِقٌ، وَ الْمُقَصِّرُ فِی حَقِّکُمْ زَاهِقٌ ... مَنْ وَالاکُمْ فَقَدْ وَالَی اللَّهَ، وَ مَنْ عَادَاکُمْ فَقَدْ عَادَی اللَّهَ، وَ مَنْ أَحَبَّکُمْ فَقَدْ أَحَبَّ اللَّهَ، وَ مَنْ أَبْغَضَکُمْ فَقَدْ أَبْغَضَ اللَّهَ» (پس آنکه از شما رو گرداند، از دین خارج گشته و آنکه ملازم شما بود، به حق رسیده و آنکه کوتاهی کرد در حق شما، نابود گردید ... هر که شما را دوست دارد خدای را دوست داشته و هر که شما را دشمن دارد خدای را دشمن داشته و هرکس به شما محبّت داشته باشد به خدا محبّت داشته و هرکس با شما کینه توزد با خدا کینه توزی کرده است).
و نیز می خوانیم:
«سَعَدَ مَنْ والاکُمْ وَهَلَکَ مَنْ عاداکُمْ وَخابَ مَنْ جَحَدَکُمْ وَضَلَّ مَنْ فارَقَکُمْ» (خوش بخت شد هر که شما را دوست دارد و به هلاکت رسید هر که شما را دشمن داشت و زیانکار شد آنکه منکر شما گشت و گمراه شد آنکه از شما جدا گشت).
بنابراین غضب و خشم اهل بیت علیهم السلام غضب و خشم خداوند است و غضب خداوند یعنی هلاکت و نابودی در دنیا و عذاب در برزخ و قیامت. تمامی اقوامی که خداوند آنها را هلاک کرد مثل قوم نوح، قوم ثمود، قوم لوط و قوم عاد همه و همه بخاطر این بود که با اعمال زشتشان خداوند را به غضب و خشم در آوردند.
قوم عاد وقتی خداوند را غضبناک کردند، خداوند تندبادی شدید بر آنها فرستاد که هفت شب و هشت روز می وزید و آنها را همچون تنه درخت خرما که از ریشه کنده شده باشد بلند می کرد و بر زمین می کوبید و گردن هایشان شکسته و سر از بندشان جدا می شد و در قرآن کریم می فرماید:
{لِّنُذِیقَهُمْ عَذَابَ الخِزْیِ فیِ الحَیَوهِ الدُّنْیَا وَ لَعَذَابُ الاْخِرَهِ أَخْزَی}(۵)
«تا در زندگی دنیا ذلّت و خواری عذاب را به آنان بچشانیم و قطعاً عذاب آخرت رسواکننده تر است».
آری باید از غضب و خشم خدا به رحمت خداوند پناه برد چرا که خیلی از اعمال و حرکات ما باعث غضب خدا می شود، از جمله حرف هایی که می زنیم و به آن عمل نمی کنیم. و نیز می فرماید:
{یَأَیهَّا الَّذِینَ ءَامَنُواْ لِمَ تَقُولُونَ مَا لَا تَفْعَلُونَ * کَبُرَ مَقْتًا عِندَ اللَّهِ أَن تَقُولُواْ مَا لَا تَفْعَلُونَ}(۶) «ای کسانی که ایمان آورده اید، چرا چیزی می گویید که انجام نمی دهید؟ نزد خدا سخت ناپسند است که چیزی را بگویید و انجام ندهید».
بنابراین با ریختن خون امام حسین علیه السلام و یارانش جز غضب و خشم خدا و رسولش صلی الله علیه و آله وسلم چیز دیگری نصیبشان نشد.
پی نوشت ها:
۱. محمّد صلی الله علیه و آله وسلم ، 27و28.
۲. بحارالأنوار، ج4، ص63.
۳. آل عمران،162.
۴ . بحارالأنوار، ج70، ص349.
۵. فصلت، 156.
۶ صف23.
