شعر ناموس خدا (در مورد حضرت زینب سلام الله علیها)

 آرامش زیبای دو دریاست نگاهش

این دختر آرام و صبوری که رسیده

از شوق علی سفره به اندازه ی یک شهر

انداخت، به شکرانه ی نوری که رسیده

کاشانه ی اهل دل و میخانه ی هستی

دنیا و سماوات و عوالم همه روشن

عطر خوش او پر شده در شهر مدینه

به به چه گلی! چشم و دلت فاطمه! روشن

لبخند نشسته به لب حضرت ساقی

مرضیه دلش وا شده از دیدن دختر

تا آمده لبریز شده چشمه ی تسنیم

کامل شده با آیه ی او سوره ی کوثر

بی تاب شدی، دختر مهتاب رخ عشق!

بارانی اشک ست چرا صورت ماهت؟

گریانی و پیش کسی آرام نداری

دنبال کدام آیت حق است نگاهت؟

باران بهاری شده ای دختر حیدر!

زهرا چه کند گریه ی تو بند بیاید

باید که بگویند کنار تو حسینت

تا شاد شوی، با گل و لبخند بیاید

همسایه ندیده‌ به خدا سایه ای از تو

تمثیل حیایی تو و تندیس وقاری

پیداست ولی دختر سردار حنینی

از شور کلام و دل شیری که تو داری

شعر شب میلاد تو هم پر شده از اشک

بانو! چه کنم روی دلم سوی فرات ست

جز اشک چه گویم که همه هستی عالم

عشق تو، حسین تو، قتیل العبرات است

این قدر نریز اشک، صبوری کن و بگذار

هر قطره ی این اشک برای تو بماند

وقتی شب باریدن اشک ست که مادر

در گوش تو لالایی پرواز بخواند

یک روز بیاید که پدر را تو ببینی

با چشم پر از اشک، در آن غسل شبانه

با چادر خاکی برود مادر و فردا -

با چادر کوچک بشوی خانم خانه

یک روز بیاید که حسن را تو ببینی

با اشک بشوید تن پاک پدرش را

فردا خود او بی رمق و رنگ پریده

در تشت بریزد قطعات جگرش را

روزی برسد... کاش که می شد نرسد... نه

آن لحظه ی سنگین خداحافظی از یار

ای کاش که هرگز به سراغ تو نیاید

تا پیرهن کهنه‌ بخواهد ز تو دلدار

آن لحظه نیاید که تو باشی و بیفتد

آن سایه ی سر، بی سر و بی سایه به صحرا

ناموس خدا باشی و بر ناقه ی عریان

بنشینی و یک شهر بیاید به تماشا