خرسندی به تقدیر الهی در احادیث

 

خرسندى :

 

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :

 

اُعبُدِ اللّه َ على الرِّضا .

فإن لَم تَستَطِعْ ، ففي الصَّبرِ على ما تَكرَهُ خَيرٌ كثيرٌ .

خدا را با خشنودى عبادت كن

و اگر نتوانستى چنين باشى ، پس در صبر بر امورى كه خوشايند تو نيست، خِير فراوان است.

( المغني عن حمل الأسفار : ۲/۱۰۱۴/۳۶۸۶ )

 

امام على عليه السلام :

نِعمَ القَرينُ  ، الرِّضا .

نيكو همنشينى است خشنودى .

( نهج البلاغة : الحكمة ۴ )

 

امام على عليه السلام :

مَن عَتَبَ على الزمانِ ، طالَت مَعتَبَتُهُ .

هركه از زمانه گلايه كند ، گله او به درازا كشد .

( عيون أخبار الرِّضا : ۲/۵۳/۲۰۴ )

 

امام على عليه السلام :

أغْضِ عَلى القَذى و إلاّ لَم تَرضَ أبدا .

بر ناملايمات چشم فرو بند و گرنه هيچگاه خشنود نباشى .

( نهج البلاغة : الحكمة ۲۱۳ )

 

امام على عليه السلام :

إذا لَم يَكُنْ ما تُرِيدُ ، فلا تُبَلْ ما كُنْتَ .

هر گاه  آن نشد كه تو مى خواهى ، پس از وضعى كه دارى دلگير مباش .

( نهج البلاغة : الحكمة ۶۹ )

 

امام على عليه السلام :

إذا لَم يَكُنْ ما تُرِيدُ فَأرِدْ ما يَكونُ .

هر گاه آن نشد كه تو مى خواهى ، پس آنچه را هست بخواه .

(غرر الحكم : ۴۰۵۸ )

 

امام حسن عليه السلام :

مَنِ اتَّكَلَ على حُسنِ الاختِيارِ مِنَ اللّه ِ ، لَم يَتَمَنَّ أنّهُ في غَيرِ الحالِ التي اختارَها اللّه ُ لَهُ .

هركه به حُسن انتخاب خداوند تكيه كند ، جز آن وضعى را كه خدا برايش برگزيده است ، آرزوى داشتن وضعى ديگر نكند .

( بحار الأنوار: ۷۸/۱۰۶/۶ )

 

امام صادق عليه السلام :

لَم يَكُن رسولُ اللّه ِ صلى الله عليه و آله يقولُ لِشَيءٍ قد مَضى : لَو كانَ غَيرَهُ !

رسول خدا صلى الله عليه و آله هيچ گاه درباره چيزى كه گذشته بود نمى گفت: كاش جز اين بود!

( بحار الأنوار : ۷۱/۱۵۷/۷۵ )

 

امام صادق عليه السلام :

إنّا قَومٌ نَسألُ اللّه َ ما نُحِبُّ فِيمَن نُحِبُّ  فَيُعطِينا 

فإذا أحَبَّ ما نَكرَهُ فِيمَن نُحِبُّ ، رَضِينا .

ما خاندانى هستيم كه آنچه را براى عزيزانمان دوست داريم  از خدا مى خواهيم و خدا به ما عطا مى كند

و هرگاه آنچه را ما براى عزيزانمان ناخوش مى داريم ، خدا خوش بدارد، ما هم به آن خشنوديم .

( بحار الأنوار: ۸۲/۱۳۳/۱۶ )

 

رأس طاعت خدا ، خشنودى است :

 

امام صادق عليه السلام :

رَأسُ طاعَةِ اللّه ِ ، الرِّضا بما صَنَعَ اللّه ُ ، فيما أحَبَّ العَبدُ و فيما كَرِهَ .

خشنودى به آنچه خدا مى كند ، چه خوشايند بنده باشد يا ناخوشايند او ، در رأس فرمانبرى از خداست .

( بحار الأنوار: ۷۱/۱۳۹/۲۸ )

 

امام صادق عليه السلام :

رَأسُ طاعَةِ اللّه ِ الصَّبرُ و الرِّضا عنِ اللّه ِ فيما أحَبَّ العَبدُ أو كَرِهَ 

و لا يَرضى عَبدٌ عنِ اللّه ِ فيما أحَبَّ أو كَرِهَ  ،إلاّ كانَ خيرا لَهُ .

شكيبايى و خشنودى نسبت به آنچه خدا مى كند ، خواه خوشايند بنده باشد يا نه ، در رأس عبادت خداست

و هيچ بنده اى در پيشامدهاى خوشايند و ناخوشايند از خدا خشنود نباشد ، مگر اين كه آن برايش بهتر باشد .

( بحار الأنوار: ۷۱/ ۱۵۸/۷۵ )

 

خشنودى، بالاترين درجه يقين است :

 

امام زين العابدين عليه السلام :

أعلى دَرَجةِ الزُّهدِ ، أدنى دَرَجةِ الوَرَعِ

و أعلى دَرَجةِ الوَرَعِ  ، أدنى دَرَجةِ اليَقينِ

و أعلى دَرَجةِ اليَقينِ  ، أدنى دَرَجةِ الرِّضا .

بالاترين درجه زهد ، پايين ترين درجه ورع است

و بالاترين درجه ورع ، پايين ترين درجه يقين است

و بالاترين درجه يقين ، پايين ترين درجه خشنودى  [ از خدا ] است .

( الكافي : ۲/۱۲۸/۴ )

 

امام زين العابدين عليه السلام :

الرِّضا بمَكروهِ القَضاءِ ، مِن أعلى دَرَجاتِ اليَقينِ .

راضى بودن به قضاى ناخوشايند [خدا] ، از بالاترين درجات يقين است .

( التمحيص : ۶۰/۱۳۱ )

 

امام زين العابدين عليه السلام :

الرِّضا بالمَكروهِ ، أرفَعُ دَرَجاتِ المُتّقينَ .

راضى بودن به [ قضاى ] ناخوشايند [ خدا ]  ، بالاترين درجه پرهيزگاران است .

( بحار الأنوار : ۸۲/۱۳۴/۱۷ )

 

خشنودى و ايمان :

 

امام على عليه السلام :

أجدَرُ الأشياءِ بصِدْقِ الإيمانِ ، الرِّضا و التَّسليمُ .

سزاوارترين چيزها به ايمانِ راستين ، رضا و تسليم [ در برابر قضاى الهى ] است .

( غرر الحكم : ۳۲۴۷ )

 

امام على عليه السلام :

إن عَقَدتَ إيمانَكَ ، فَارْضَ بالمَقْضِيِّ علَيكَ و لَكَ

و لا تَرْجُ أحَدا إلاّ اللّه َ سبحانَهُ و انتَظِرْ ما أتاكَ بهِ القَدَرُ .

اگر به راستى ايمان دارى ، پس به آنچه به زيان تو و به سود تو حكم (مقدّر) شده است راضى باش

و به هيچ كس جز خداوند سبحان اميد مبند و منتظر آن چيزى باش كه دست تقدير [ الهى ] براى تو آورد .

( غرر الحكم : ۳۷۲۳ )

 

امام على عليه السلام :

نِعمَ قَرِينُ الإيمانِ ، الرِّضا !

خشنودى ، خوب همنشينى است براى ايمان !

(غرر الحكم : ۹۹۰۱ )

 

امام حسن عليه السلام :

كيفَ يكونُ المؤمنُ مؤمنا و هو يَسخَطُ قِسمَهُ و يُحَقِّرُ مَنزِلَتَهُ و الحاكِمُ علَيهِ اللّه ُ ؟!

مؤمنى كه از قسمت خود ناخشنود باشد و وضعيت خود را ناچيز شمارد در حالى كه حاكم بر او ( تعيين كننده سرنوشتش ) خداست ، چگونه مى تواند مؤمن باشد ( ادّعاى ايمان كند )؟!

( بحار الأنوار : ۴۳/۳۵۱/۲۵ )

 

امام باقر عليه السلام ـ درباره آيه « سوگند به پروردگار تو كه ايمان نداشته باشند ، مگر آن گاه كه تو را داور قرار دهند . » ( النساء : ۶۵) ـ فرمود :

التَّسليمُ و الرِّضا و القُنوعُ بقَضائهِ.

[ منظور ] ، تسليم و خرسندى و راضى بودن به قضاى خداست .

( مشكاة الأنوار : ۵۲/۵۱ )

 

امام صادق عليه السلام :

اِعلَمُوا أنّهُ لَن يُؤمِنَ  عَبدٌ مِن عَبيدِهِ  ،

حتّى يَرضى عنِ اللّه ِ فيما صَنَعَ اللّه ُ إلَيهِ و صَنَعَ بهِ على ما أحَبَّ وكَرِهَ .

بدانيد كه هيچ بنده اى از بندگانِ خدا  هرگز مؤمن نباشد ،

مگر آن گاه كه به هر خوب و بدى و خوشايند و ناخوشايندى كه از خدا به او مى رسد راضى باشد .

( بحار الأنوار : ۷۸/۲۱۷/۹۳ )

 

معناى خشنودى :

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :

في كلام لهُ مع جبرَئيل عليه السلام ـ: قلتُ : فما تَفسيرُ الرِّضا ؟

و لا يَرضَى لِنفسِهِ بِاليَسيرِ مِنَ العَمَلِ .

به جبرئيل ـ گفتم : معناى خشنودى چيست؟

  جبرئيل گفت : آن كه خشنود است ، از آقاى خود ناراحت و دلگير نمى شود ، خواه به چيزى از دنيا برسد يا نرسد

و به كار اندك خود نيز رضايت نمى دهد .

( بحار الأنوار : ۶۹/۳۷۳/۱۹ )

 

آنچه خشنودى مى آورد :

 

امام على عليه السلام :

أصلُ الرِّضا  ، حُسنُ الثِقَةِ بِاللّه ِ .

ريشه خشنودى ، حسن اعتماد به خداست .

(غرر الحكم : ۳۰۸۵ )

 

امام على عليه السلام :

كَيف يَرضى بِالقَضاءِ ، مَن لَم يَصدُقْ يَقينُهُ ؟!

چگونه به قضا خشنود مى شود  ، كسى كه يقين راستين ندارد ؟!

(غرر الحكم : ۶۹۹۳ )

 

امام على عليه السلام :

الرِّضا ، ثَمَرَةُ اليَقينِ .

خشنودى ، ميوه يقين است .

( غرر الحكم : ۷۲۸ )

 

امام صادق عليه السلام :

إنّ أعلَمَ الناسِ باللّه ِ ، أرْضاهُم بقَضاءِ اللّه ِ .

خدا شناسترين مردم ، خشنودترين آنها به قضاى خداست .

( بحار الأنوار : ۷۱/۱۵۸/۷۵ )

 

ثمرات خشنودى :

 

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :،

إذا أحَبَّ اللّه ُ عَبدا ، ابتَلاهُ ؛

فإن صَبَرَ، اجتَباهُ 

و إن رَضِيَ ، اصطَفاهُ .

هرگاه خدا بنده اى را دوست بدارد، مبتلايش گرداند ؛

اگر صبر كرد، او را [ براى خود ] بر مى گيرد

و اگر خشنود بود، او را بر مى گزيند .

( بحار الأنوار : ۸۲/۱۴۲/۲۶ )

 

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :

ظعْطُوا اللّه َ الرِّضا مِن قُلوبِكُم  ؛

تَظفَرُوا بثَوابِ اللّه ِ تعالى  يومَ فَقرِكُم و الإفلاسِ .

دلهاى خود را از خدا خشنود كنيد ؛

تا در روز فقر و تهيدستىِ خود  به پاداش خداوند متعال دست يابيد .

( مسكّن الفؤاد : ۸۰ )

 

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :

مَن رَضِيَ مِن الدنيا بما يَكفِيهِ ، كانَ أيسَرُ ما فيها يَكفِيهِ .

هركه از دنيا به اندازه اى كه او را كفايت مى كند خشنود باشد، كمترين چيزِ دنيا او را بس باشد .

( بحار الأنوار : ۷۷/۱۶۹/۶ )

 

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :

اِرْضَ بِقَسْمِ اللّه ِ؛ تَكُـنْ أغنَى الناسِ .

به قسمت خدا راضى باش ؛ تا غنى ترين مردم باشى .

( بحار الأنوار:۶۹/۳۶۸/۴ )

 

امام على عليه السلام :

مَن رَضِيَ بالعافِيَةِ مِمَّن دُونَهُ ، رُزِقَ السَّلامَةَ مِمَّن فَوقَهُ .

هركه عافيتِ زير دستش ، خشنودش كند  ، از طرف بالا دستش  سلامت روزى اش شود .

( الأمالي للصدوق : ۵۳۲/۷۱۸ )

 

امام على عليه السلام :

القُنُوعُ ، عُنوانُ الرِّضا .

قناعت ، سر لوحه رضاست .

( غرر الحكم : ۷۵۹ )

 

امام حسن عليه السلام :

أنا الضّامِنُ لِمَن لا يَهجِسُ في قَلبِهِ إلاّ الرِّضا أن يَدعُوَ اللّه َ فَيُستَجابَ لَهُ .

من براى كسى كه جز خشنودى [ از خدا ] در دلش خطور نكند  ضمانت مى كنم كه دعا كند و دعايش مستجاب شود .

( بحار الأنوار : ۷۱/۱۵۹/۷۵ )

 

امام صادق عليه السلام :

اِرْضَ بما قَسَمَ اللّه ُ لكَ ؛ تَكُنْ غَنِيّا .

به آنچه خدا براى تو قسمت كرده خشنود باش ؛ تا توانگر باشى .

( بحار الأنوار: ۷۸/۱۹۲/۶ )

 

بحار الأنوار :

از معصومان عليهم السلام در زيارت پنجم از زيارت هاى جامع آمده است :

و اجعَلِ الإرشادَ في عَمَلِي ···

و الرِّضا بقَضائكَ و قَدَرِكَ أقْصى عَزْمي و نِهايَتِي و أبعَدَ هَمِّي و غايَتي ؛

حتّى لا أتَّقِيَ أحَدا مِن خَلقِكَ بِدِيني و لا أطلُبَ بهِ غَيرَ آخِرَتِي  و لا أستَدعِيَ مِنهُ إطرائي و مَدحِي .

و راهنمايى را در عمل و كردار من قرار ده . . .

و راضى بودن به قضا و قَدَرت را منتهاى عزم و هدف من و عالى ترين همّت و مقصد من قرار ده ؛

تا [ در عمل ] دين خود از هيچ يك از خلق تو نترسم و با آن  جز آخرتم را نجويم و وسيله مدح و ستايشِ خود نكنم .

( بحار الأنوار : ۱۰۲/۱۶۸/۶ )

خشنودى و آسايش :

 

امام على عليه السلام :

مَن رَضِيَ مِنَ اللّه ِ بما قَسَمَ لَهُ ، استَراحَ بَدَنُهُ .

هركه به آنچه خدا قسمت او كرده است خشنود باشد ، تَنَش بياسايد .

( بحار الأنوار : ۷۱/۱۳۹/۲۷ )

 

امام على عليه السلام :

ما أعجَبَ هذا الإنسانَ : مَسرورٌ بدَرْكِ ما لَم يَكُن لِيَفُوتَهُ ، مَحزونٌ على فَوْتِ ما لَم يَكُنْ لِيُدرِكَهُ ، و لَو أ نّهُ فَكَّرَ لَأبصَرَ ، و عَلِمَ أنّهُ مُدَبَّرٌ ، و أنّ الرِّزقَ علَيهِ مُقَدَّرٌ ، و لاَقتَصَرَ على ما تَيَسَّرَ و لَم يَتَعَرَّضْ لِما تَعَسَّرَ.

اين انسان چه شگفت است! با رسيدن به چيزى كه از دستش نمى رفت، خوشحال مى شود و براى از دست دادن چيزى كه به آن نمى رسيد ، اندوهگين مى شود ، حال آن كه اگر خوب مى انديشيد، مى فهميد و مى دانست كه او را تدبير و روزى اش را تقدير كرده اند، و به آنچه برايش آسان است، بسنده مى كرد و به آنچه برايش دشوار است ،نمى پرداخت .

( بحار الأنوار : ۷۸/ ۵۴/ ۹۹ )

 

امام على عليه السلام :

اِرضَ ، تَستَرِحْ .

راضى باش ، تا به آسايش دست يابى .

( غرر الحكم : ۲۲۴۳ )

 

امام على عليه السلام :

مَن رَضِيَ برِزقِ اللّه ِ ، لَم يَحزَن على ما فاتَهُ .

هركه به روزى خدا خشنود باشد ، براى آنچه از دستش رود اندوهگين نگردد .

( نهج البلاغة : الحكمة ۳۴۹ )

 

امام على عليه السلام :

الرِّضا  ، يَنفِي الحُزْنَ .

خشنودى ، غم و اندوه را مى برد .

( غرر الحكم : ۴۱۰ )

 

امام على عليه السلام :

نِعمَ الطّارِدُ لِلهَمِّ ، الرِّضا بالقَضاءِ !

چه خوب اندوه زدايى است ، خشنودى به قضا !

( غرر الحكم : ۹۹۰۹ )

 

امام على عليه السلام :

إنّ أهنَأ الناسِ عَيشا مَن كانَ بما قَسَمَ اللّه ُ لَهُ راضِيا .

گواراترين زندگى را كسى دارد كه به آنچه خدا قسمت او كرده خشنود باشد .

(غرر الحكم : ۳۳۹۷ )

 

امام صادق عليه السلام :

الرَّوحُ و الرّاحَةُ في الرِّضا و اليَقينِ  و الهَمُّ و الحُزْنُ في الشَّكِّ و السُّخطِ .

خوشى و آسايش در خشنودى و يقين است و غم و اندوه در شكّ و ناخشنودى .

( بحار الأنوار : ۷۱/۱۵۹/۷۵ )

 

ثمره ناخشنودى :

 

امام على عليه السلام :

مَن لَم يَرضَ بالقَضاءِ ، دَخَلَ الكُفرُ دِينَهُ .

هركه راضى به قضا نباشد ، كفر به دين او راه يابد .

(غرر الحكم : ۸۹۶۰ )

 

امام على عليه السلام :

إنّ اللّه َ سبحانَهُ يُجرِي الاُمُورَ على ما يَقضِيهِ  ، لا على ما تَرتَضِيهِ .

خداى سبحان امور را بر اساس قضاى خود جارى مى كند ، نه بر وفق رضاى تو .

( غرر الحكم : ۳۴۳۲ )

 

امام على عليه السلام :

أوحى اللّه ُ عزّ و جلّ إلى داوود عليه السلام :

يا داوود ! تريدُ و اُريد 

و لا يكونُ  ، إلاّ ما اُريد ؛

فإن أسلَمْتَ لِما اُريدُ ، أعطيتُكَ ما تُريد

و إن لَم تُسلِمْ لِما اُريد  ، أتعبتُكَ فيما تُريد

ثمّ لا يكونُ إلاّ ما اُريد .

خداوند متعال به داوود عليه السلام وحى فرمود كه :

هم تو مى خواهى و هم من 

ولى آنچه تحقق مى يابد ، خواست من است ؛

پس اگر در برابر خواست من تسليم باشى ، خواسته تو را برآورده سازم

و اگرتسليم خواسته من نشوى ، تو را در [ راه ] آنچه مى خواهى  به رنج در افكنم

و سرانجام هم جز خواست من تحقق نيابد .

( التوحيد : ۳۳۷/۴ )

 

امام صادق عليه السلام :

مَن لم يَرضَ بما قَسَمَ اللّه ُ عزّ و جلّ ، اِتَّهَمَ اللّه َ تعالى في قَضائهِ .

هركه به آنچه خداوند عزّ و جلّ قسمت كرده خشنود نباشد ، [ در واقع ] خداوند متعال را در قضايش متهم كرده است .

( بحار الأنوار : ۷۸/۲۰۲/۳۳ )

 

امام صادق عليه السلام :

مَن رَضِيَ القَضاءَ  ، أتى علَيهِ القَضاءُ و هُو مَأجُورٌ

و مَن سَخِطَ القَضاءَ ، أتى علَيهِ القَضاءُ و أحبَطَ اللّه ُأجرَهُ .

قضاى خداوند در هر حال جارى مى شود ؛

بنا بر اين ، كسى كه به آن خشنود باشد  ، مأجور است

و كسى كه از آن ناخشنود باشد ، خداوند اجرش را از بين مى برد .

( بحار الأنوار : ۷۱/۱۳۹/۲۶ )

 

دشوارى به دست آوردن خشنودى مردم :

 

امام على عليه السلام ـ در وصيت به فرزند خود حسن عليه السلام ـ فرمود :

فما طِلابُكَ لِقَومٍ 

إن كُنتَ عالِما ، عابُوكَ

و إن كُنتَ جاهِلاً  ، لَم يُرشِدُوكَ 

                                                                                                     و إن طَلَبتَ العِلمَ ، قالوا : مُتَكَلِّفٌ مُتَعَمِّقٌ 

و إن تَرَكتَ طَلَبَ العِلمِ  ، قالوا : عاجِزٌ غَبِيٌّ 

و إن تَحَقَّقتَ لِعِبادَةِ رَبِّكَ  ،  قالوا : مُتَصَنِّعٌ مُراءٍ

و إن لَزِمتَ الصَّمتَ  ، قالوا : ألكَنُ 

و إن نَطَقتَ ،  قالوا : مِهذارٌ

و إن أنفَقتَ  ، قالوا : مُسرِفٌ

و إنِ اقتَصَدتَ ، قالوا : بَخِيلٌ 

و إنِ احتَجتَ إلى ما في أيدِيهِم ، صارَمُوكَ و ذَمُّوكَ 

و إن لَم تَعتَدَّ بِهِم  ، كَفَّرُوكَ ؟!

فَهذِهِ صِفَةُ أهلِ زَمانِكَ .

تو چه توقّعى دارى از اين مردمى كه

اگر عالم باشى ، به تو ايراد مى گيرند

و اگر جاهل باشى ، راهنمايى ات نمى كنند .

اگر در طلب علم برآيى ، مى گويند : خود را به زحمت و زياده روى وا داشته است

و اگر از طلب علم دست بكشى ، مى گويند : ناتوان و كودن است .

اگر در عبادت پروردگارت تأكيد و استوارى به خرج دهى ، مى گويند : خود نما و رياكار است

و اگر سكوت اختيار كنى ، مى گويند : از سخن گفتن عاجز است

و اگر سخن بگويى، مى گويند : پر گوست .

اگر انفاق كنى، مى گويند : اسرافكار است

و اگر صرفه جويى كنى ، مى گويند : خسيس است .

اگر به آنچه آنها دارند نيازمند شوى ، از تو مى بُرند و به بد گويى ات مى پردازند

و اگر به آنان اعتنايى نكنى ، تكفيرت مى كنند ؟!

اين است خصوصيت مردم زمانه تو .

( بحار الأنوار : ۷۷/۲۳۴/۳ )

 

امام صادق عليه السلام ـ آنگاه كه علقمه نزد ايشان از زبان مردم گله و شكايت كرد ـ فرمود :

إنَّ رِضا الناسِ لا يُملَكُ و ألسِنَتَهُم لا تُضبَطُ ؛

...فكيفَ تَسلَمُونَ ممّا لَم يَسلَمْ مِنهُ أنبياءُ اللّه ِ و رُسُلُهُ و حُجَجُهُ عليهم السلام ؟!

··· أ لم يَنسُبُوا نَبِيَّنا محمّداً صلى الله عليه و آله إلى أنّهُ شاعِرٌ مَجنونٌ؟!  و ما قالوا في الأوصياءِ عليهم السلام أكثَرُ مِن ذلكَ .

إنّ الألسِنَةَ التي تَتَناوَلُ ذاتَ اللّه ِ تعالى ذِكرُهُ بما لا يَلِيقُ بذاتِهِ  ،  كَيف تُحبَسُ عن تَناوُلِكُم بما تَكرَهُونَهُ ؟!

همانا خشنودى مردم را نمى توان به دست آورد و جلو زبانهايشان را نمى توان گرفت ؛

... چگونه در امان مانيد از چيزى ( زبان مردم ) كه پيامبران و فرستادگان و حجّتهاى خدا عليهم السلام از آن در امان نماندند ؟!

...مگر به پيامبر ما محمّد صلى الله عليه و آله نسبت شاعرى و ديوانگى ندادند و بيش از اينها درباره اوصيا نگفتند .

زبانهايى كه درباره خداوند متعال سخنانى مى گويند كه شايسته ذات او نيست، چگونه از اظهار سخنانى كه شما ناخوش مى داريد خوددارى مى كنند؟

( الأمالي للصدوق : ۱۶۵/۱۶۳ )

 

میزان الحکمه،جلد چهارم