یاد خدا سپری در برابر گناه

---

بی تردید تقوای الهی و پرهیز از گناه موجب باقی ماندن بر عهد بندگی خدا است و موجب قرب انسان به پروردگار خود خواهد بود. پس کسی که درپی تقرب به آستان پروردگار عالم است باید به هر وسیله خود را از عصیان و گناه بر حذر بدارد. 

---

یاد خدا باز دارنده از گناه 

یاد خدا یکی از مهمترین عوامل ترک معاصی است چرا که انسان مؤمن با یاد خدا قلبش خاشع شده و از عصیان چشم می پوشد.

(إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ الَّذينَ إِذا ذُكِرَ اللَّهُ وَجِلَتْ قُلُوبُهُمْ...)؛انفال/2 

مؤمنان، فقط كسانى هستند كه چون ياد خدا شود، دل‏هايشان ترسان مى‏شود.

بنابراین یاد خدا برای مومنان بهترین دستگیره برای رهایی از دام گناهان است.چنین است که توجه به آیات الهی که ذکر خدا است مقدمه رسیدن به تقوا خوانده شده است:

آيا در شگفتيد از اينكه اندرزى از جانب پروردگارتان توسط مردى از خودتان براى شما رسيده است كه شما را هشدار دهد تا پرهيزكار باشيد، بسا كه مورد رحمت [خدا] قرار گيريد؟ 

نیز می فرماید:

بى‏ گمان پرهيزگاران چون وسوسه ای از شيطان به ايشان رسد (از خداوند) ياد مى‏كنند و ناگاه ديده ‏ور مى ‏شوند. (اعراف/201)

 آرى پرهيزكاران وقتى شيطان نزديكشان مى ‏شود به ياد اين مى‏افتند كه پروردگارشان خداوند است كه مالك و مربى ايشان است، و همه امور ايشان بدست او است پس چه بهتر كه به خود او مراجعه نموده و به او پناه ببريم، خداوند هم شر آن شيطان را از ايشان دفع نموده و پرده غفلت را از ايشان بر طرف مى‏سازد، ناگهان بينا مى‏شوند. (ترجمه تفسیر المیزان ج8, ص498).

نماز یاد خداست . قران کریم می فرماید: (أَقِمِ الصَّلاةَ لِذِكْري‏)؛ یعنی به وسیله نماز مرا یاد کن(ترجمه تفسیر المیزان ج14ص135).  به همین دلیل است خداوند در قرآن کریم نماز را یکی از مهمترین عوامل برای ترک معاصی دانسته است(أَقِمِ الصَّلاةَ إِنَّ الصَّلاةَ تَنْهى‏ عَنِ‏ الْفَحْشاءِ وَ الْمُنْكَرِ) به نماز بايست، كه نماز از بى ‏شرمى و رفتار ناپسند باز مى‏دارد؛ و ياد خدا [از هر عبادتى‏] بالاتر است...)

همچنین اگر مؤمنی به هر دلیل وسوسه های پیاپی شیطان و ضعف ایمان  به دام گناه افتاد یاد خدا دو باره قلب او را خاشع نموده و مسیر استغفار و توبه را در برابر او می گشاید و او را از اصرار بر گناه باز می دارد:

(وَ الَّذينَ إِذا فَعَلُوا فاحِشَةً أَوْ ظَلَمُوا أَنْفُسَهُمْ ذَكَرُوا اللَّهَ فَاسْتَغْفَرُوا لِذُنُوبِهِمْ وَ مَنْ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ إِلاَّ اللَّهُ وَ لَمْ يُصِرُّوا عَلى‏ ما فَعَلُوا وَ هُمْ يَعْلَمُونَ) (آل عمران/135)

و آنها كه وقتى مرتكب عمل زشتى شوند، يا به خود ستم كنند، به ياد خدا مى‏ افتند؛ و براى گناهان خود، طلب آمرزش مى‏كنند- و كيست جز خدا كه گناهان را ببخشد؟- و بر گناه، اصرار نمى‏ ورزند، با اينكه مى ‏دانند. 

---

نویسنده: سید مهدی خدایی