عذاب و شکنجه از نظر احادیث

عذاب خدا

امام صادق عليه السلام :

كَفَى المُؤمِنَ مِنَ اللّه ِ نُصرَةً أن يَرى عَدُوَّهُ يَعمَلُ بِمَعاصي اللّه ِ .
 مؤمن را همين يارى از جانب خدا بس كه ببيند دشمنش معصيت خدا مى كند.

شكنجه دادن مردم

امام على عليه السلام :

إنَّ اللّه َ يُعَذِّبُ السِّتَّةَ بِالسِّتَّةِ : العَرَبَ بِالعَصَبِيَّةِ ، و الدَّهاقينَ بِالكِبرِ ، و الاُمَراءَ بِالجَورِ ، و الفُقَهاءَ بِالحَسَدِ ، و التُّجّارَ بِالخِيانَةِ ، و أهلَ الرَّساتيقِ بِالجَهلِ .
خداوند شش طايفه را به سبب داشتن شش خصلت عذاب مى كند: عربها را به سبب عصبيت، ملاّكان را به سبب تكبّر، فرمانروايان را به سبب ستم، فقيهان را به سبب حسادت، بازرگانان را به سبب خيانت و روستاييان را به سبب جهالت.

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : 

يُقالُ لِلرِّجالِ يَومَ القِيامَةِ : اِطرَحوا سِياطَكُم و ادخُلوا جَهَنَّمَ .
روز قيامت به پيادگان (ملتزمان ركاب سلاطين) گفته مى شود: تازيانه هايتان را بيندازيد و وارد دوزخ شويد.

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :

يُقالُ لِلجِلْوازِ يَومَ القِيامَةِ : ضَعْ سَوطَكَ و ادخُلِ النّارَ .
روز قيامت به يَساول (رييس مأموران) گفته مى شود: تازيانه ات را بگذار و به جهنّم برو.

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :

يَكونُ في آخِرِ الزَّمانِ في هذِهِ الاُمَّةِ اُناسٌ مَعَهُم سِياطٌ كَأنَّها أذنابُ البَقَرِ ، يَغْدونَ في سَخَطِ اللّه ِ و يَروحونَ في غَضَبِهِ .
در آخر الزمان در ميان اين امت مردمانى خواهند بود كه با خود تازيانه هايى مانند دم گاو حمل مى كنند. اينان روز و شبِ خود را در نارضايى و خشم خدا به سر مى برند.

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :

لا تُعَذِّبوا بِعَذابِ اللّه ِ
[مردم را] با عذاب خدا شكنجه نكنيد.

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :

إنَّهُ لا يَنبَغي أن يُعَذِّبَ بِالنّارِ إلاّ رَبُّ النّارِ
 كسى حق ندارد با آتش، عذاب و شكنجه دهد، مگر خداوندِ آتش.

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :

إنَّ اللّه َ تَعالى يُعَذِّبُ يَومَ القِيامَةِ الَّذينَ يُعَذِّبونَ النّاسَ في الدّنيا .
 خداوند عزّ و جلّ كسانى را كه در دنيا مردم را شكنجه مى دهند روز قيامت عذاب مى كند.

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :

لا يَقِفَنَّ أحَدُكُم مَوقِفا يُضرَبُ رَجُلٌ فيهِ سَوطا ظُلما ؛ فإنَّ اللَّعنَةَ تَنزِلُ عَلى مَن حَضَرَهُ حَيثُ لَم يَدفَعوا عَنهُ
 هيچ كس از شما نبايد در جايى كه مردى را به ستم تازيانه اى مى زنند بايستد؛ زيرا لعنت خدا بر كسانى كه در آن جا حاضر باشند و مانع زدن تازيانه نشوند، فرود مى آيد.

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :

و الَّذي نَفسي بِيَدِه ، لا يَجلِدُ أحَدٌ أحَدا ظُلما إلاّ جُلِدَ غَدا في نارِ جَهَنَّمَ مِثلَهُ .
سوگند به آن كه جانم در دست اوست، هيچ كس تازيانه اى به ستم بر كسى نزند مگر اين كه فرداى قيامت در آتش دوزخ همانند آن تازيانه بر او نواخته شود.

صحيح مسلم ـ عروه به نقل از هشام بن حكيم بن حزام ـ :

مَرَّ بِالشامِ عَلى اُناسٍ ، و قَد اُقيموا في الشَّمسِ و صُبَّ عَلى رُؤوسِهِمُ الزَّيتُ ، فقالَ : ما هذا ؟ قيلَ : يُعَذَّبونَ في الخَراجِ ، فقالَ : أما إنّي سَمِعتُ رَسولَ اللّه ِ صلى الله عليه و آله يَقولَ : إنَّ اللّه َ يُعَذِّبُ الَّذينَ يُعَذِّبونَ في الدّنيا .
وى در شام به عدّه اى برخورد كه در آفتاب سر پا نگه داشته شده و روى سرهايشان روغن ريخته شده بود. پرسيد: چه خبر است؟ گفته شد: به خاطر ندادن خراج شكنجه مى شوند. هشام گفت: بدرستى كه از رسول خدا صلى الله عليه و آله شنيدم كه مى فرمايد: خداوند كسانى را كه در دنيا شكنجه دهند، شكنجه خواهد داد.

سنن أبى داوود ـ به نقل از حمزه اسلمى ـ :

بَعدَ أن ذَكَرَ أنّ رَسولَ اللّه ِ صلى الله عليه و آله أمَّرَهُ عَلى سَرِيَّةٍ قالَ ـ : فخَرَجتُ فيها ، و قالَ : إن وَجَدتُم فُلانا فأحرِقوهُ بِالنّارِ ، فَولَّيتُ ، فناداني فرَجَعتُ إلَيهِ ، فقالَ : إن وَجدتُم فُلانا فاقتُلوهُ و لا تُحرِقوهُ ؛ فإنَّهُ لا يُعَذِّبُ بِالنّارِ إلاّ رَبُّ النّارِ .
 رسول خدا صلى الله عليه و آله مرا فرمانده گروهى از سپاهيان كرد و به من فرمود: اگر فلانى را ديديد، او را در آتش بسوزانيد. من به راه افتادم. رسول خدا مرا صدا زد. به سوى ايشان برگشتم. حضرت فرمود: اگر فلان را ديديد، او را بكشيد و نسوزانيد؛ زيرا كسى با آتش شكنجه ندهد، مگر خداوند (خالق) آتش.

امام على عليه السلام :

مَن ضَرَبَ رَجُلاً سَوطا ظُلما ضَرَبَهُ اللّه ُ تبارَكَ و تعالى بِسَوطٍ مِن نارٍَ .
 هر كس كسى را به ستم تازيانه اى زند، خداوند متعال تازيانه اى از آتش بر او زند.

امام باقر عليه السلام :

صإنَّ أوَّلَ ما استَحَلَّ الاُمَراءُ العَذابَ لِكِذبَةٍ كَذَبَها أنَسُ بنُ مالكٍ عَلى رَسولِ اللّه ِ صلى الله عليه و آله : سَمَّرَ يَدَ رَجُلٍ إلَى الحائطِ، و مِن ثَمّ استَحلَّ الاُمَراءُ العَذابَ .
 نخستين چيزى را كه اميران روا شمردند، شكنجه بود، علّتش هم دروغى است كه انس بن مالك به رسول خدا صلى الله عليه و آله بست و نقل كرد كه آن حضرت دست مردى را به ديوار ميخ زد. از اين جا بود كه اُمرا شكنجه دادن را روا شمردند.

میزان الحکمه،جلد هفتم.