دعای ابوحمزه ثمالی (زاد المعاد)
۰۲ اردیبهشت ۱۳۹۴ 0 ادعیه و زیاراتاز جمله ادعيّه‌اى مشهوره‌اى سحر دعايى است كه شيخ طوسى (ره) و ديگران از ابو حمزه ثمالى روايت كرده‌اند كه حضرت امام زين العابدين عليه السّلام در شب‌هاى ماه مبارك رمضان اكثر شب را نماز مى‌كردند و چون سحر مى‌شد اين دعا مى‌خواندند:
إِلَهِي لَا تُؤَدِّبْنِي بِعُقُوبَتِكَ وَ لَا تَمْكُرْ بِي فِي حِيلَتِكَ مِنْ أَيْنَ لِيَ الْخَيْرُ يَا رَبِّ
خدايا! مرا به عقاب خود ادب مفرما و به مجازات عملم به مكر و حيله‌ات به عقوبت ناگهانى‌ات غافل‌گير مكن و مبتلا مگردان. اى خدا! كجا خيرى توانم يافت
وَ لَا يُوجَدُ إِلَّا مِنْ عِنْدِكَ وَ مِنْ أَيْنَ لِيَ النَّجَاةُ وَ لَا تُسْتَطَاعُ إِلَّا بِكَ
در صورتى كه خير جز پيش تو نيست و از كجا راه نجاتى خواهم جست و حال آن‌كه جز به لطف تو نجات ميسر نيست.
لَا الَّذِي أَحْسَنَ اسْتَغْنَى عَنْ عَوْنِكَ وَ رَحْمَتِكَ وَ لَا الَّذِي أَسَاءَ وَ اجْتَرَأَ عَلَيْكَ
اى خدا! نه آن كس كه نيكوكار است از يارى تو و لطف و رحمتت مستغنى است و نه آن‌كه بدكار است و بر حكم تو بى‌باكى كرده
وَ لَمْ يُرْضِكَ خَرَجَ عَنْ قُدْرَتِكَ يَا رَبِّ يَا رَبِّ يَا رَبِّ
و به راه رضا و خوشنودى‌ات نرفته از قدرتت بيرون است. اى رب من، اى رب من، اى رب من!
آن‌قدر بگويد كه نفس قطع شود
بِكَ عَرَفْتُكَ وَ أَنْتَ دَلَلْتَنِي عَلَيْكَ وَ دَعَوْتَنِي إِلَيْكَ وَ لَوْ لَا أَنْتَ لَمْ أَدْرِ مَا أَنْتَ،
من تو را به تو شناختم و تو مرا بر وجود خود راهنمايى فرمودى و به سوى خود خواندى و اگر تو نبودى من نمى‌دانستم تو چيستى.
الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي أَدْعُوَهُ فِيُجِيبُنِي وَ إِنْ كُنْتُ بَطِيئاً حِينَ يَدْعُونِي
ستايش خداى را كه من او را مى‌خوانم و او اجابت مى‌كند و هرچند وقتى او مرا مى‌خواند كندى و كاهلى مى‌كنم.
وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي أَسْأَلُهُ فَيُعْطِينِي وَ إِنْ كُنْتُ بَخِيلًا حِينَ يَسْتَقْرِضُنِي
و ستايش خداى را كه چون از او چيزى درخواست كنم به من عطا مى‌كند و هرچند هنگامى كه او از من قرض مى‌خواهد من بخل مى‌ورزم.
وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي أُنَادِيهِ كُلَّمَا شِئْتُ لِحَاجَتِي وَ أَخْلُو بِهِ حَيْثُ شِئْتُ لِسِرِّي بِغَيْرِ شَفِيعٍ فَيَقْضِي لِي حَاجَتِي
و ستايش خداى را كه براى هرحاجتى هرگاه خواستم او را ندا خواهم كرد و هروقتى براى راز و نياز با او خلوت توانم كرد و بدون هيچ واسطه و شفيعى حاجتم را روا مى‌سازد.
وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي أَدْعُوهُ وَ لَا أَدْعُو غَيْرَهُ وَ لَوْ دَعَوْتُ غَيْرَهُ لَمْ يَسْتَجِبْ لِي دُعَائِي
و سپاس خداى را كه تنها او را به دعا مى‌خوانم نه غير او را و اگر از غير او حاجت مى‌خواستم دعايم را مستجاب نمى‌كرد.
وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي أَرْجُوهُ وَ لَا أَرْجُو غَيْرَهُ وَ لَوْ رَجَوْتُ غَيْرَهُ لَأَخْلَفَ رَجَائِي
و سپاس خداى را كه به او چشم اميد دارم نه به غير او و اگر به غيرش اميد مى‌داشتم مرا نااميد مى‌گردانيد.
وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي وَكَلَنِي إِلَيْهِ فَأَكْرَمَنِي وَ لَمْ يَكِلْنِي إِلَى النَّاسِ فَيُهِينُونِي
و ستايش خداى را كه كار مرا به حضرتش واگذاشت و گرامى‌ام داشت و به غيرش وانگذاشت تا خوارم گرداند.
وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي تَحَبَّبَ إِلَيَّ وَ هُوَ غَنِيٌّ عَنِّي
و ستايش خداى را كه با من اظهار كمال دوستى فرمود با آن‌كه از من بى‌نياز بود.
وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي يَحْلُمُ عَنِّي حَتَّى كَأَنِّي لَا ذَنْبَ لِي فَرَبِّي أَحْمَدُ شَيْءٍ عِنْدِي وَ أَحَقُّ بِحَمْدِي
و سپاس خداى را كه بر خطا و گناهانم حلم و بردبارى كرد چنان‌كه گويى گناهى از من سر نزده است، پس خداى من محبوب‌ترين موجود نزد من است و سزاوارترين براى ستايش است.
اللَّهُمَّ إِنِّي أَجِدُ سُبُلَ الْمَطَالِبِ إِلَيْكَ مُشْرَعَةً وَ مَنَاهِلَ الرَّجَاءِ (إِلَيْكَ) لَدَيكَ مُتْرَعَةً
اى خدا! من راه حوايج خلق را به سوى تو باز مى‌بينم و چشم‌هاى اميد بندگان را به درگاهت پرآب مى‌يابم
وَ الِاسْتِعَانَةَ بِفَضْلِكَ لِمَنْ أَمَّلَكَ مُبَاحَةً وَ أَبْوَابَ الدُّعَاءِ إِلَيْكَ لِلصَّارِخِينَ مَفْتُوحَةً
و يارى جستن به فضل و كرمت براى هركس كه به تو آرزومند است مباح و آسان است و درهاى دعاى فريادخواهان به سوى تو باز است
وَ أَعْلَمُ أَنَّكَ لِلرَّاجِي [لِلرَّاجِينَ] بِمَوْضِعِ إِجَابَةٍ وَ لِلْمَلْهُوفِينَ [لِلْمَلْهُوفِ] بِمَرْصَدِ إِغَاثَةٍ
و محققا مى‌دانم كه تو براى حاجت اميدواران اجابت‌كننده‌اى و به حال پريشان‌خاطران فريادرسى؛
وَ أَنَّ فِي اللَّهْفِ إِلَى جُودِكَ وَ الرِّضَا بِقَضَائِكَ عِوَضاً مِنْ مَنْعِ الْبَاخِلِينَ وَ مَنْدُوحَةً عَمَّا فِي أَيْدِي الْمُسْتَأْثِرِينَ
و مى‌دانم كه در ناليدن به درگاه جود و احسانت و در رضاى به قضا و قدرتت بهترين عوض است از بخل مردم بخيل و بى‌نيازى است از اندوخته‌ى در دست دنياطلبان؛
وَ أَنَّ الرَّاحِلَ إِلَيْكَ قَرِيبُ الْمَسَافَةِ وَ أَنَّكَ لا تَحْتَجِبُ عَنْ خَلْقِكَ إِلَّا أَنْ تَحْجُبَهُمُ (الْأَعْمَالُ) الآمال دُونَكَ
و هركه به سوى تو سفر كند راهش بسيار نزديك است و تو از نظر بصيرت خلق پنهان نيستى، جز آن‌كه آمال و آرزوهايى كه به غير تو دارند حجاب آنها از شهود جمالت گرديده است.
وَ قَدْ قَصَدْتُ إِلَيْكَ بِطَلِبَتِي وَ تَوَجَّهْتُ إِلَيْكَ بِحَاجَتِي
و من جوياى توام و در حوايجم رو به تو آورده‌ام
وَ جَعَلْتُ بِكَ اسْتِغَاثَتِي وَ بِدُعَائِكَ تَوَسُّلِي مِنْ غَيْرِ اسْتِحْقَاقٍ لِاسْتِمَاعِكَ مِنِّي
و به درگاه تو استغاثه مى‌كنم و پناه مى‌جويم و در دعا متوسل به لطف توام بدون آن‌كه لايق آن باشم كه دعاى مرا مستجاب كنى
وَ لَا اسْتِيجَابٍ لِعَفْوِكَ عَنِّي بَلْ لِثِقَتِي بِكَرَمِكَ وَ سُكُونِي إِلَى صِدْقِ وَعْدِكَ وَ لَجَئِي إِلَى الْإِيمَانِ بِتَوْحِيدِكَ
يا مستوجب عفو و بخشايشت گردانى، بلكه توجهم به تو به صرف كرم و احسان توست و اطمينان خاطرم به صدق وعده‌ى (لطف) تو و پناهم بر ايمان به يكتايى توست
وَ يَقِينِي [و ثقتي] بِمَعْرِفَتِكَ مِنِّي أَنْ لَا رَبَّ لِي غَيْرُكَ وَ لَا إِلَهَ [لي] إِلَّا أَنْتَ وَحْدَكَ لَا شَرِيكَ لَكَ
و يقينم به معرفت حضرتت كه مى‌دانم مرا پروردگارى غير تو نيست و جز تو خدايى نخواهد بود تو يكتا و بى‌شريكى.
اللَّهُمَّ أَنْتَ الْقَائِلُ وَ قَوْلُكَ حَقٌّ وَ وَعْدُكَ صِدْقٌ [الصّدق] وَ اسْأَلُوا اللَّهَ مِنْ فَضْلِهِ إِنَّ اللَّهَ كَانَ بِكُمْ رَحِيماً
اى خدا! تو خود فرمودى و سخن تو حق و وعدۀ تو حقيقت است. فرمودى هرچه مى‌خواهيد از فضل و كرم خدا بخواهيد كه خدا به شما بندگان هميشه مهربان است.
وَ لَيْسَ مِنْ صِفَاتِكَ يَا سَيِّدِي أَنْ تَأْمُرَ بِالسُّؤَالِ وَ تَمْنَعَ الْعَطِيَّةَ
و اى مولاى من! اين از صفات تو نيست كه بندگان را امر به دعا كنى و چون درخواست كنند عطاى خود را از آنها دريغ دارى
وَ أَنْتَ الْمَنَّانُ بِالْعَطِيَّاتِ عَلَى أَهْلِ مَمْلَكَتِكَ وَ الْعَائِدُ عَلَيْهِمْ بِتَحَنُّنِ رَأْفَتِكَ [بحسن نعمتك]
و حال آن‌كه تو را بر اهل مملكتت عطاهاى بى‌شمار است و به واسطه‌ى رأفت و محبتت به خلق نعمتت به آنها پى‌درپى خواهد بود.
إِلَهِي رَبَّيْتَنِي فِي نِعَمِكَ وَ إِحْسَانِكَ صَغِيراً وَ نَوَّهْتَ بِاسْمِي كَبِيراً فَيَا مَنْ رَبَّانِي فِي الدُّنْيَا بِإِحْسَانِهِ
اى خدا! تويى كه در انواع نعم و احسان هنگامى كه كودكى بودم مرا پرورانيدى و در بزرگى هم سربلندى و نام نيكو به من دادى، پس اى خدايى كه مرا در دنيا به فضل و احسان
وَ تَفَضُّلِهِ [بفضله] وَ نِعَمِهِ وَ أَشَارَ لِي فِي الْآخِرَةِ إِلَى عَفْوِهِ وَ كَرَمِهِ
و نعت‌هاى بى‌پايان پروراندى و در آخرت اشارت به عفو و كرمت فرمودى!
مَعْرِفَتِي يَا مَوْلَايَ (دَلِيلِي) دلّتني عَلَيْكَ وَ حُبِّي لَكَ شَفِيعِي إِلَيْكَ
معرفتم به تو اى مولاى من دليل و رهبر من به سوى توست و محبتم نزد حضرتت واسطه و شفيع من است
وَ أَنَا وَاثِقٌ مِنْ دَلِيلِي بِدَلَالَتِكَ وَ سَاكِنٌ مِنْ شَفِيعِي بِشَفَاعَتَكِ
و من از دليل خود، چون تو راهنماى منى، مطمئنم و از شفيعم، چون تو مى‌پذيرى، دلم آرام است،
أَدْعُوكَ يَا سَيِّدِي بِلِسَانٍ قَدْ أَخْرَسَهُ ذَنْبُهُ رَبِّ أُنَاجِيكَ بِقَلْبٍ قَدْ أَوْبَقَهُ جُرْمُهُ
اى سيد من! تو را مى‌خوانم به زبانى كه از فرط گناه لال گرديده، اى پروردگار! با تو راز و نياز مى‌كنم با دلى كه از كثرت جرم به وادى هلاكت درافتاده،
أَدْعُوكَ يَا رَبِّ رَاهِباً رَاغِباً رَاجِياً خَائِفاً إِذَا رَأَيْتُ مَوْلَايَ ذُنُوبِي فَزِعْتُ
اى خدا تو را ميخوانم با دلى كه از قهر تو هراسان و ترسان و به كرم تو اميدوار است. چون به گناهان خود اى مولاى من! مى‌نگرم زار مى‌نالم
وَ إِذَا رَأَيْتُ كَرَمَكَ طَمِعْتُ فَإِنْ عَفَوْتَ [غفرت] فَخَيْرُ رَاحِمٍ وَ إِنْ عَذَّبْتَ فَغَيْرُ ظَالِمٍ
و چون به كرم بى‌پايان تو نظر مى‌كنم اميدوار مى‌گردم، پس اگر مرا ببخشايى رواست كه تو بهترين مهربانى و اگر عذابم كنى ستم نكرده‌اى.
حُجَّتِي يَا اللَّهُ فِي جُرْأَتِي عَلَى مَسْأَلَتِكَ مَعَ إِتْيَانِي مَا تَكْرَهُ جُودُكَ وَ كَرَمُكَ
حجت من بر جرأت درخواست حاجت از تو، با آن‌كه كردارم همه ناپسند بوده، همانا كرم و بخشايش توست
وَ عُدَّتِي فِي شِدَّتِي مَعَ قِلَّةِ حَيَائِي مِنْكَ رَأْفَتُكَ وَ رَحْمَتُكَ
و پناه آوردنم در حال سختى به درگاه تو با بى‌حيايى و بى‌باكى‌ام به موجب رأفت و مهربانى توست
وَ قَدْ رَجَوْتُ أَنْ لَا تُخَيِّبَ بَيْنَ ذَيْنِ وَ ذَيْنِ مُنْيَتِي فَحَقِّقْ رَجَائِي وَ اسْمَعْ دُعَائِي
و البته اميدم آن است كه با اين‌گونه قبايح و زشتى‌هايم باز از آرزوهايى كه به تو دارم محرومم نگردانى، پس اميدم را برآور و دعايم را اجابت فرما،
يَا خَيْرَ مَنْ دَعَاهُ دَاعٍ وَ أَفْضَلَ مَنْ رَجَاهُ رَاجٍ
اى بهترين كسى كه اهل دعا به درگاهش رو آورند و نيكوتر شخصى كه اميدواران بر او عرض نياز كنند.
عَظُمَ يَا سَيِّدِي أَمَلِي وَ سَاءَ عَمَلِي فَأَعْطِنِي مِنْ عَفْوِكَ بِمِقْدَارِ أَمَلِي
آرزويم، اى سيد من! بزرگ و كردارم زشت است، پس تو به عفو و بخشش خود به قدر آرزويم عطا كن
وَ لَا تُؤَاخِذْنِي بِأَسْوَإِ عَمَلِي فَإِنَّ كَرَمَكَ يَجِلُّ عَنْ مُجَازَاةِ الْمُذْنِبِينَ وَ حِلْمَكَ يَكْبُرُ عَنْ مُكَافَاةِ الْمُقَصِّرِينَ
و مرا به اعمال زشتم مؤاخذه مفرما، زيرا كرم و بزرگوارى‌ات برتر از آن است كه گناهكاران را مجازات كنى و حلمت بيش از آن است كه مقصران را به كيفر برسانى.
وَ أَنَا يَا سَيِّدِي عَائِذٌ بِفَضْلِكَ هَارِبٌ مِنْكَ إِلَيْكَ مُتَنَجِّزٌ مَا وَعَدْتَ مِنَ الصَّفْحِ عَمَّنْ أَحْسَنَ بِكَ ظَنّاً
و من، اى سيد من! به فضل و كرمت پناه آورده و از قهر تو به سوى لطفت مى‌گريزم. وعده‌ى عفو و بخشايشت از كسى كه به تو حسن ظن دارد مسلم و قطعى است
وَ مَا أَنَا يَا رَبِّ وَ مَا خَطَرِي هَبْنِي بِفَضْلِكَ وَ تَصَدَّقْ عَلَيَّ بِعَفْوِكَ
و من ذره‌ى ناچيز، اى خدا! كيستم، مرا به فضل و كرمت ببخشا و به عفو و رحمتت بر من منت گذار.
أَيْ رَبِّ جَلِّلْنِي بِسِتْرِكَ وَ اعْفُ عَنْ تَوْبِيخِي بِكَرَمِ وَجْهِكَ
اى پروردگار من! كردار زشتم در پرده دار و از گناهانم به بزرگوارى ذاتت درگذر،
فَلَوْ اطَّلَعَ الْيَوْمَ عَلَى ذَنْبِي غَيْرُكَ مَا فَعَلْتُهُ وَ لَوْ خِفْتُ تَعْجِيلَ الْعُقُوبَةِ لَاجْتَنَبْتُهُ
كه اگر بر گناهم كسى غير از تو آگاه مى‌شد البته آن گنه نمى‌كردم و اگر از تعجيل مى‌ترسيدم، هم از خطا اجتناب مى‌نمودم،
لَا لِأَنَّكَ أَهْوَنُ النَّاظِرِينَ إِلَيَّ وَ أَخَفُّ الْمُطَّلِعِينَ
نه ازاين‌رو كه تو از ديگران در نظرم بى‌قدر و اهميت‌ترى،
عَلَيَّ بَلْ لِأَنَّك يَا رَبِّ خَيْرُ السَّاتِرِينَ وَ أَحْكَمُ الْحَاكِمِين [و أحلم الأحلمين] وَ أَكْرَمُ الْأَكْرَمِين
بلكه بدين سبب كه تو بهترين ستاران و پرده‌پوشان و نيكوترين حكم‌فرمايان و بزرگوارترين بزرگواران عالمى.
سَتَّارُ الْعُيُوبِ غَفَّارُ الذُّنُوبِ عَلَّامُ الْغُيُوبِ تَسْتُرُ الذَّنْبَ بِكَرَمِكَ وَ تُؤَخِّرُ الْعُقُوبَةَ بِحِلْمِكَ
تويى كه بر عيب‌هاى خلق پرده مى‌پوشى و بر گناهانشان ببخشايى و بر اسرار غيب آگاهى، گناه بندگانت را به كرمت مى‌پوشانى و كيفر آنها را از حلم و بردبارى به تأخير مى‌افكنى.
فَلَكَ الْحَمْدُ عَلَى حِلْمِكَ بَعْدَ عِلْمِكَ وَ عَلَى عَفْوِكَ بَعْدَ قُدْرَتِكَ
پس تو را ستايش مى‌كنم بر مقام حلمت بعد از علم ازلى‌ات و بر صفت عفوت پس از قدرت كاملت.
وَ يَحْمِلُنِي وَ يُجَرِّئُنِي عَلَى مَعْصِيَتِكَ حِلْمُكَ عَنِّي وَ يَدْعُونِي إِلَى قِلَّةِ الْحَيَاءِ سِتْرُكَ عَلَيَّ
اى خدا! حلم بى‌پايانت مرا بر معصيت تو وامى‌دارد جرأت مى‌دهد و پرده‌پوشى و ستارى‌ات به بى‌شرمى و بى‌حيايى مى‌خواند
وَ يُسْرِعُنِي إِلَى التَّوَثُّبِ عَلَى مَحَارِمِكَ مَعْرِفَتِي بِسَعَةِ رَحْمَتِكَ وَ عَظِيمِ عَفْوِكَ
و معرفتم به رحمت بى‌انتهايت و عفو بى‌حسابت مرا جسور كرده و به سرعت بر آنچه حرام كردى مى‌گمارد.
يَا حَلِيمُ يَا كَرِيمُ يَا حَيُّ يَا قَيُّومُ يَا غَافِرَ الذَّنْبِ يَا قَابِلَ التَّوْبِ يَا عَظِيمَ الْمَنِّ يَا قَدِيمَ الْإِحْسَانِ
اى خداى بردبار بزرگوار! اى زنده‌ى ابدى! اى بخشاينده‌ى گناه و اى پذيرنده‌ى توبه! اى بزرگ نعمت و منت! اى احسان‌كننده‌ى هميشگى!
أَيْنَ سَتْرُكَ الْجَمِيلُ أَيْنَ عَفْوُكَ الْجَلِيلُ أَيْنَ فَرَجُكَ الْقَرِيبُ أَيْنَ غِيَاثُكَ السَّرِيعُ
كجاست پرده‌پوشى عظيم تو؟ كجاست عفو بزرگوارانه‌ى تو؟ كجاست گشايش نزديك تو؟ كجاست فريادرسى سريع تو؟
أَيْنَ رَحْمَتُكَ الْوَاسِعَةُ أَيْنَ عَطَايَاكَ الْفَاضِلَةُ أَيْنَ مَوَاهِبُكَ الْهَنِيئَةُ أَيْنَ صَنَائِعُكَ السَّنِيَّةُ
كجاست رحمت واسعه‌ى تو؟ كجاست عطاهاى نيكوى تو؟ كجاست موهبت‌هاى گوارا و مرحمت‌هاى پربهاى تو؟
أَيْنَ فَضْلُكَ الْعَظِيمُ أَيْنَ مَنُّكَ الْجَسِيمُ أَيْنَ إِحْسَانُكَ الْقَدِيمُ أَيْنَ كَرَمُكَ يَا كَرِيمُ
كجاست فضل و كرم بى‌حد تو؟ كجاست نعمت بزرگ و احسان هميشگى تو؟ كجاست كرم تو؟ اى خداى كريم!
بِهِ وَ بِمُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّد ٍ فَاسْتَنْقِذْنِي وَ بِرَحْمَتِكَ فَخَلِّصْنِي يَا مُحْسِنُ يَا مُجْمِلُ يَا مُنْعِمُ يَا مُفْضِلُ
به حقّ آن كرم و به حق محمد و آل او كه مرا نجات ده و به حقّ رحمتت، كه از ورطه‌ى هلاكتم خلاص كن، اى خداى بااحسان! اى نيكوكار! اى نعمت‌بخش! اى بافضل و كرم!
لَسْتُ أَتَّكِلُ فِي النَّجَاةِ مِنْ عِقَابِكَ عَلَى أَعْمَالِنَا بَلْ بِفَضْلِكَ عَلَيْنَا لِأَنَّكَ أَهْلُ التَّقْوَى وَ أَهْلُ الْمَغْفِرَةِ
ما بر نجات از قهر و عقابت اعتماد بر اعمال خود نداريم، بلكه تمام نظر ما به فضل و احسان توست، زيرا تو شايسته‌اى كه خلق از تو بترسند و هم به مغفرتت اميدوار باشند.
تُبْدِئُ بِالْإِحْسَانِ نِعَماً وَ تَعْفُو عَنِ الذَّنْبِ كَرَماً
هم اول با خلق احسان مى‌كنى هم به كرمت از گناهانشان مى‌گذرى
فَمَا نَدْرِي مَا نَشْكُرُ أَ جَمِيلَ مَا تَنْشُرُ أَمْ قَبِيحَ مَا تَسْتُرُ
پس من نمى‌دانم شكر كدام را به جاى آرم و آيا شكر نيكى‌هايى كه از من معروف كردى، يا زشتى‌هايى كه پرده‌پوشى نمودى،
أَمْ عَظِيمَ مَا أَبْلَيْتَ وَ أَوْلَيْتَ أَمْ كَثِيرَ مَا مِنْهُ نَجَّيْتَ وَ عَافَيْتَ
يا بلاها و امتحانات سختى كه بر ما آسان ساختى و ما را بر آن فايق و مؤيد داشتى، يا بلاهاى بسيار كه از آن نجات داده و عافيت بخشيدى.
يَا حَبِيبَ مَنْ تَحَبَّبَ إِلَيْكَ وَ يَا قُرَّةَ عَيْنِ مَنْ لَاذَ بِكَ وَ انْقَطَعَ إِلَيْكَ
اى دوست‌دار كسى كه با تو محبت ورزد! اى شادى قلب كسى كه رو به درگاه تو آرد و از همه بگسلد و با تو پيوندد!
أَنْتَ الْمُحْسِنُ وَ نَحْنُ الْمُسِيئُونَ فَتَجَاوَزْ يَا رَبِّ عَنْ قَبِيحِ مَا عِنْدَنَا بِجَمِيلِ مَا عِنْدَكَ
تو نيكوكارى و ما زشت‌كرداريم، پس تو اى پروردگار! به نيكويى خود از قبايح ما درگذر.
وَ أَيُّ جَهْلٍ يَا رَبِّ لَا يَسَعُهُ جُودُكَ أَوْ أَيُّ زَمَانٍ أَطْوَلُ مِنْ أَنَاتِكَ
كدامين جهالت و بدكارى است كه لطف و كرم تو آن را فرانمى‌گيرد، يا چه زمانى است كه پيش از زمان حلم توست؟
وَ مَا قَدْرُ أَعْمَالِنَا فِي جَنْبِ نِعَمِكَ وَ كَيْفَ نَسْتَكْثِرُ أَعْمَالًا نُقَابِلُ بِهَا كَرَمَكَ [كرامتك]
و اعمال نيك ما در مقابل نعمت‌هاى تو چه ارزشى دارد و چگونه اعمال زشتمان را با وجود لطف و كرم بى‌انتهايت بسيار بدانيم؟
بَلْ كَيْفَ يَضِيقُ عَلَى الْمُذْنِبِينَ مَا وَسِعَهُمْ مِنْ رَحْمَتِكَ
آرى، چگونه مجال بر گناهكاران با وجود رحمت واسعۀ بى‌پايانت تنگ خواهد شد،
يَا وَاسِعَ الْمَغْفِرَةِ يَا بَاسِطَ الْيَدَيْنِ بِالرَّحْمَةِ
اى صاحب آمرزش بى‌حساب! اى آن‌كه دست تو به رحمت مبسوط است!
فَوَعِزَّتِكَ يَا سَيِّدِي لَوْ (نَهَرْتَنِي) انتهرتني مَا بَرِحْتُ مِنْ بَابِكَ وَ لَا كَفَفْتُ عَنْ تَمَلُّقِكَ
بارى قسم به مقام عزت و بزرگى‌ات، اى سيد من! كه اگر مرا از درگاهت برانى، هرگز از اين در به جايى نمى‌روم و از تملّق و التماس به حضرتت دست برنمى‌دارم،
لِمَا انْتَهَى إِلَيَّ مِنَ الْمَعْرِفَةِ بِجُودِكَ وَ كَرَمِكَ
زيرا تو را به جود و كرم كامل شناخته‌ام
وَ أَنْتَ الْفَاعِلُ لِمَا تَشَاءُ تُعَذِّبُ مَنْ تَشَاءُ بِمَا تَشَاءُ كَيْفَ تَشَاءُ وَ تَرْحَمُ مَنْ تَشَاءُ بِمَا تَشَاءُ كَيْفَ تَشَاءُ
و تو هرچه بخواهى به قدرت كامله مى‌كنى، هركه را بخواهى به هرقدر و هر گونه عذاب كنى و هركه را بخواهى هرقدر و هرقسم ترحم فرمايى، خواهى كرد
الَا تُسْأَلُ عَنْ فِعْلِكَ وَ لَا تُنَازَعُ فِي مُلْكِكَ وَ لَا تُشَارَكُ فِي أَمْرِكَ وَ لَا تُضَادُّ فِي حُكْمِكَ
و كسى را نرسد كه بر كار تو چون و چرا كند و در ملك هستى با تو گفت‌وگو آغازد و در هرامر و فرمان با ذات يكتايت مشاركت كند و در حكم مبرمت مخالفت برانگيزد
وَ لَا يَعْتَرِضُ عَلَيْكَ أَحَدٌ فِي تَدْبِيرِكَ لَكَ الْخَلْقُ وَ الْأَمْرُ تَبَارَكَ اللَّهُ رَبُّ الْعَالَمِينَ
و احدى را نرسد كه بر نظم و تدبيرت خورده گيرد و اعتراض كند. خلق و آفرينش خاص تو و حكم و فرمان بر خلق مخصوص توست، بزرگوار خدايى كه پروردگار عالم است.
يَا رَبِّ هَذَا مَقَامُ مَنْ لَاذَ بِك وَ اسْتَجَارَ بِكَرَمِكَ وَ أَلِفَ إِحْسَانَكَ وَ نِعَمَك
اى خدا! اين است مقام آن كس كه به درگاه تو روى آورده و به لطف و كرمت پناه جسته و با نعم و احسانت الفت گرفته
وَ أَنْتَ الْجَوَادُ الَّذِي لَا يَضِيقُ عَفْوُكَ وَ لَا يَنْقُصُ فَضْلُكَ وَ لَا تَقِلُّ رَحْمَتُكَ
و تو آن ذات با جود و بخششى كه جامه‌ى عفوت تنگ نيست و فضل و رحمتت نقصان نپذيرد
وَ قَدْ تَوَثَّقْنَا مِنْكَ بِالصَّفْحِ الْقَدِيمِ وَ الْفَضْلِ الْعَظِيمِ وَ الرَّحْمَةِ الْوَاسِعَةِ
و ما هم تمام وثوق و اطمينان خاطرمان به عفو هميشگى و فضل و كرم بى‌حد و رحمت نامنت‌هاى توست.
أَ بتُرَاكَ يَا رَبِّ تُخْلِفُ ظُنُونَنَا أَوْ تُخَيِّبُ آمَالَنَا كَلَّا يَا كَرِيمُ
اى پروردگار! آيا چنين پنداريم كه تو برخلاف حسن ظنى كه به حضرتت داريم با ما رفتار مى‌كنى يا ما را از اميد و آرزوهايى كه به تو داريم محروم مى‌سازى؟ ! هرگز به تو، اى خداى كريم!
فَلَيْسَ هَذَا ظَنُّنَا بِكَ وَ لَا هَذَا فِیكَ طَمَعُنَا
چنين گمان نمى‌بريم و اين‌گونه از كرمت انتظار نداريم.
يَا رَبِّ إِنَّ لَنَا فِيكَ أَمَلًا طَوِيلًا كَثِيراً إِنَّ لَنَا فِيكَ رَجَاءً عَظِيماً
اى خدا! ما را به حضرتت آمال و آرزوهاى بسيار و اميد بزرگ است.
عَصَيْنَاكَ وَ نَحْنُ نَرْجُو أَنْ تَسْتُرَ عَلَيْنَا وَ دَعَوْنَاكَ وَ نَحْنُ نَرْجُو أَنْ تَسْتَجِيبَ لَنَا فَحَقِّقْ رَجَاءَنَا
تو را معصيت كرديم و اميد پرده‌پوشى داريم، تو را در دعا خوانديم و اميد اجابت داريم، پس اى مولاى ما! ما را به اميد و آرزويمان برسان
مَوْلَانَا فَقَدْ عَلِمْنَا مَا نَسْتَوْجِبُ بِأَعْمَالِنَا وَ لَكِنْ عِلْمُكَ فِينَا وَ عِلْمُنَا بِأَنَّكَ لَا تَصْرِفُنَا عَنْكَ
كه ما مى‌دانيم كه به اعمال زشت خود مستحق چيزى جز محرومى از رحمتت نيستيم ليكن اين‌كه تو به احوال ما دانايى و به فقر و بيچارگى ما آگاهى و مى‌دانيم كه از درگاه فيضت محروم بازنمى‌گرديم
حَثَّنَا عَلَى الرَّغْبَةِ إِلَيْكَ وَ إِنْ كُنَّا غَيْرَ مُسْتَوْجِبِينَ لِرَحْمَتِكَ
ما را راغب و اميدوار به درگاه كرمت آورد و با آن‌كه ما مستوجب رحمت نيستيم،
فَأَنْتَ أَهْلٌ أَنْ تَجُودَ عَلَيْنَا وَ عَلَى الْمُذْنِبِينَ بِفَضْلِ سَعَتِكَ فَامْنُنْ عَلَيْنَا بِمَا أَنْتَ أَهْلُهُ
تو شايسته‌ى آنى كه بر ما و گناهكاران به فضل و رحمت وسيعت جود و بخشش كنى، پس تو به آنچه لايق بزرگوارى توست، به ما احسان فرما
وَ جُدْ عَلَيْنَا فَإِنَّا مُحْتَاجُونَ إِلَى نَيْلِكَ يَا غَفَّارُ بِنُورِكَ اهْتَدَيْنَا
و بر ما كرم كن، كه بسيار محتاج عطاى توييم. اى خداى بخشنده! ما را به نور معرفتت هدايت فرمودى
وَ بِفَضْلِكَ اسْتَغْنَيْنَا وَ بِنِعْمَتِكَ [في نعمك] أَصْبَحْنَا وَ أَمْسَيْنَا
و به فضل و رحمتت از غير بى‌نياز گردانيدى و به نعمتت شب‌وروز پرورش يافتيم،
ذُنُوبُنَا بَيْنَ يَدَيْكَ نَسْتَغْفِرُك َ اللَّهُمَّ مِنْهَا وَ نَتُوبُ إِلَيْكَ،
گناهان ما پيش تو هويداست، از تو اى خدا! از آن گناهان طلب عفو و آمرزش مى‌كنيم و به درگاهت به توبه بازمى‌گرديم.
تتَتَحَبَّبُ إِلَيْنَا بِالنِّعَمِ وَ نُعَارِضُكَ بِالذُّنُوبِ خَيْرُكَ إِلَيْنَا نَازِلٌ وَ شَرُّنَا إِلَيْكَ صَاعِدٌ
اى خدا! تو در حق ما به نعمت‌هاى گوناگون محبت و مهربانى مى‌كنى و ما در مقابل به نافرمانى و گناه مى‌پردازيم، خير و بركات تو پيوسته بر ما نازل مى‌شود و شر و بدكارى ما به سوى تو بالا مى‌رود
وَ لَمْ يَزَلْ وَ لَا يَزَالُ مَلَكٌ كَرِيمٌ يَأْتِيكَ عَنَّا فى كُلّ يَوم بِعَمَلٍ قَبِيحٍ فَلَا يَمْنَعُكَ ذَلِكَ مِنْ أَنْ تَحُوطَنَا بِنِعَمِكَ
و تو هميشه از ازل تا ابد پادشاه باكرم و احسانى كه اعمال زشت هميشگى ما مانع از آن نيست كه ما را غرق نعمت‌هاى ظاهر و باطن،
وَ تَتَفَضَّلْ عَلَيْنَا بِآلَائِكَ فَسُبْحَانَكَ مَا أَحْلَمَكَ وَ أَعْظَمَكَ وَ أَكْرَمَكَ مُبْدِئاً وَ مُعِيداً
به فضل و احسان خود گردانى، پس منزهى تو و چقدر حلم و بزرگى لطف و كرمت در آغاز و انجام آفرينش بى‌پايان است.
تَقَدَّسَتْ أَسْمَاؤُكَ وَ جَلَّ ثَنَاؤُكَ وَ كَرُمَ صَنَائِعُكَ وَ فِعَالُكَ
اى خدا! نام‌هاى پاكت منزه و ثنا و ستايشت بزرگ و آثار و افعالت همه نيكوست.
أَنْتَ إِلَهِي أَوْسَعُ فَضْلًا وَ أَعْظَمُ حِلْماً مِنْ أَنْ تُقَايِسَنِي بِفِعْلِي وَ خَطِيئَتِي
اى خداى! من فضل وسيع بى‌پايان و حلم عظيم بى‌انتهايت برتر از آن است كه مرا با فعل و گناهم مقايسه نمايى.
فَالْعَفْوَ الْعَفْوَ الْعَفْوَ سَيِّدِي سَيِّدِي سَيِّدِي
از من درگذر، از من درگذر، از من درگذر، اى سيد من! اى سيد من! اى سيد من!
اللَّهُمَّ اشْغَلْنَا بِذِكْرِكَ وَ أَعِذْنَا مِنْ سَخَطِكَ وَ أَجِرْنَا مِنْ عَذَابِكَ وَ ارْزُقْنَا مِنْ مَوَاهِبِكَ وَ أَنْعِمْ عَلَيْنَا مِنْ فَضْلِكَ
خداوندا! ما را به ياد خود مشغول ساز و از قهر و غضبت امان بخش و از عذابت در جوار رحمتت پناه ده و از عطاهاى بى‌حسابت روزى ما گردان و به فضل و كرم با ما نيكى و احسان فرما
وَ ارْزُقْنَا حَجَّ بَيْتِكَ الحَرَام وَ زِيَارَةَ قَبْرِ نَبِيِّكَ
و حج بيت الحرامت را نصيب ما گردان و پيغمبرت
صَلَوَاتُكَ وَ رَحْمَتُكَ وَ مَغْفِرَتُكَ وَ رِضْوَانُكَ عَلَيْهِ وَ عَلَى أَهْلِ بَيْتِهِ إِنَّكَ قَرِيبٌ مُجِيبٌ
كه درود و رحمت و مغفرت و خوشنودى‌ات بر او و بر اهل بيتش باد، زيارت قبرش را روزى ما گردان كه تو البته به خلق نزديكى و دعايشان را از لطف اجابت مى‌كنى.
وَ ارْزُقْنَا عَمَلًا بِطَاعَتِكَ وَ تَوَفَّنَا عَلَى مِلَّتِكَ وَ سُنَّةِ نَبِيِّكَ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ.
اى خدا! طاعتت را عوض هركار نصيب ما گردان و ما را بر آيين خود و بر سنت پيغمبرت، كه درود بر او و بر آلش باد، بميران.
اللَّهُمَّ اغْفِرْ لِي وَ لِوَالِدَيَّ وَ ارْحَمْهُمَا كَمَا رَبَّيَانِي صَغِيراً وَ اجْزِهِمَا بِالْإِحْسَانِ إِحْسَاناً وَ بِالسَّيِّئَاتِ غُفْرَاناً
خدايا! مرا و پدر و مادر مرا بيامرز و بر آنها رحمت فرست كه آنان در خردسالى مربى من بودند و به پاداش احسان‌هاى آنها كه به من كرده‌اند در حقشان احسان فرما و گناهانشان را ببخش.
اللَّهُمَّ اغْفِرْ لِلْمُؤْمِنِينَ وَ الْمُؤْمِنَاتِ الْأَحْيَاءِ مِنْهُمْ وَ الْأَمْوَاتِ وَ تَابِعْ بَيْنَنَا وَ بَيْنَهُمْ بِالْخَيْرَاتِ [فِي الخَيرَات]
خدايا! بر تمام مرد و زن اهل ايمان از زندگان و مردگان مغفرتت را شامل گردان و ميان ما و آنها به خير و احسانت پيوند ده.
اللَّهُمَّ اغْفِرْ لِحَيِّنَا وَ مَيِّتِنَا وَ شَاهِدِنَا وَ غَائِبِنَا ذَكَرِنَا وَ أُنْثَانَا [إناثنا] صَغِيرِنَا وَ كَبِيرِنَا حُرِّنَا وَ مَمْلُوكِنَا
بار الها! زنده و مرده‌ى ما مسلمانان و حاضر و غايب و مرد و زن و صغير و كبير و آزاد و بنده‌ى ما همه را ببخش و بيامرز.
كَذَبَ الْعَادِلُونَ بِاللَّهِ وَ ضَلُّوا ضَلَالًا بَعِيداً وَ خَسِرُوا خُسْرَاناً مُبِيناً،
آرى آنان‌كه از خدا برگشتند به دورترين وادى ضلالت و گمراهى درافتادند و آشكار به زيان سخت گرفتار شدند.
اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ اخْتِمْ لِي بِخَيْرٍ
خدايا! درود فرست بر محمد و آل محمد و كارم را ختم به خير گردان
وَ اكْفِنِي مَا أَهَمَّنِي مِنْ أَمْرِ دُنْيَايَ وَ آخِرَتِي وَ لَا تُسَلِّطْ عَلَيَّ مَنْ لَا يَرْحَمُنِي
و مهمات امور دنيا و آخرتم را كفايت فرما و آن‌كه به حالم رحم نكند بر من مسلط مگردان
وَ اجْعَلْ عَلَيَّ مِنْكَ جُنَّةً وَاقِيَةً بَاقِيَةً وَ لَا تَسْلُبْنِي صَالِحَ مَا أَنْعَمْتَ بِهِ عَلَيَّ
و بر من از جانب خود نگهبانى هميشه مقرر بدار و نعمت‌هاى شايسته‌اى كه به من عطا كردى از من باز مگير
وَ ارْزُقْنِي مِنْ فَضْلِكَ رِزْقاً وَاسِعاً حَلَالًا طَيِّباً
و از فضل و كرمت به من روزى وسيع حلال پاكيزه عطا فرما.
اللَّهُمَّ احْرُسْنِي بِحِرَاسَتِكَ وَ احْفَظْنِي بِحِفْظِكَ وَ اكْلَأْنِي بِكِلَاءَتِكَ
اى خدا! مرا در پناه مراقبتت نگه دار و در سايه‌ى محافظت و ظل حمايتت از هربلا محفوظ بدار
وَ ارْزُقْنِي حَجَّ بَيْتِكَ الْحَرَامِ فِي عَامِنَا هَذَا وَ فِي كُلِّ عَامٍ وَ زِيَارَةَ قَبْرِ نَبِيِّكَ وَ الْأَئِمَّةِ عَلَيْهِمُ السَّلَامُ
و حج بيت الحرامت را در اين سال و همه سال نصيبم گردان و زيارت قبر پيغمبر صلّى اللّه عليه و آله و ائمه‌ى هدى عليهم السّلام را روزى‌ام كن
وَ لَا تُخْلِنِي يَا رَبِّ مِنْ تِلْكَ الْمَشَاهِدِ الشَّرِيفَةِ وَ الْمَوَاقِفِ الْكَرِيمَةِ
و از آن مشاهد مشرف و مواقف با كرامت دورم مگردان.
اللَّهُمَّ تُبْ عَلَيَّ حَتَّى لَا أَعْصِيَكَ
اى خدا حال توبه‌اى به من عطا كن كه ديگر هرگز معصيت نكنم و تا هستم،
وَ أَلْهِمْنِي الْخَيْرَ وَ الْعَمَلَ بِهِ وَ خَشْيَتَكَ بِاللَّيْلِ وَ النَّهَارِ أَبَداً مَا أَبْقَيْتَنِي يَا رَبَّ الْعَالَمِينَ،
كار خير را به قلبم الهام كن و در عمل به آن موفقم بدار و شب‌وروز مرا خداترس گردان. اى پروردگار عالم!
اللَّهُمَّ إِنِّي كُلَّمَا قُلْتُ قَدْ تَهَيَّأْتُ وَ تَعَبَّأْتُ [تعبّيت] وَ قُمْتُ لِلصَّلَاةِ بَيْنَ يَدَيْكَ
اى خدا! من چندان كه به عزم و جزم با خود گفتم و خويش را مهيا و آماده‌ى طاعتت ساختم و در پيشگاه تو به نماز ايستادم،
وَ نَاجَيْتُكَ أَلْقَيْتَ عَلَيَّ نُعَاساً إِذَا أَنَا صَلَّيْتُ وَ سَلَبْتَنِي مُنَاجَاتَكَ إِذَا أَنَا نَاجَيْتُ
آن هنگام مرا به خواب انداختى و حال راز و نياز گاه مناجات از من بازگرفتى،
مَا لِي كُلَّمَا قُلْتُ قَدْ صَلُحَتْ سَرِيرَتِي وَ قَرُبَ مِنْ مَجَالِسِ التَّوَّابِينَ مَجْلِسِي
اى خدا! چه شد كه هرچه با خود عهد كردم و گفتم كه از اين پس سريرتم نيكو خواهد شد و به مجامع اهل توبه و مقام توابين نزديك مى‌شوم،
عَرَضَتْ لِي بَلِيَّةٌ أَزَالَتْ قَدَمَيَّ وَ حَالَتْ بَيْنِي وَ بَيْنَ خِدْمَتِكَ
بليه و حادثه‌اى پيش آمد كه به عهد ثابت‌قدم نماندم و آن بليه ميان من و خدمتت حايل گرديد.
سَيِّدِي لَعَلَّكَ عَنْ بَابِكَ طَرَدْتَنِي وَ عَنْ خِدْمَتِكَ نَحَّيْتَنِي أَوْ لَعَلَّكَ رَأَيْتَنِي مُسْتَخِفّاً بِحَقِّكَ فَأَقْصَيْتَنِي
اى سيد من! شايد تو از درگاه لطفت مرا راندى و از خدمت بندگى‌ات دورم ساختى، يا شايد ديدى كه من حقّ بندگى‌ات را خفيف شمردم و بدين جهت از درت مرا دور كردى،
أَوْ لَعَلَّكَ رَأَيْتَنِي مُعْرِضاً عَنْكَ فَقَلَيْتَنِي أَوْ لَعَلَّكَ وَجَدْتَنِي فِي مَقَامِ الْكَاذِبِينَ [الكذّابين] فَرَفَضْتَنِي
يا ديدى كه من از تو روى‌گردانم و بدين سبب بر من غضب فرمودى يا آن‌كه در مقام دروغ‌گويانم يافتى و ازاين‌رو از نظر عنايتت دور افكندى
أَوْ لَعَلَّكَ رَأَيْتَنِي غَيْرَ شَاكِرٍ لِنَعْمَائِكَ فَحَرَمْتَنِي أَوْ لَعَلَّكَ فَقَدْتَنِي مِنْ مَجَالِسِ الْعُلَمَاءِ فَخَذَلْتَنِي
يا شايد ديدى كه من شكرگزارى از نعمت‌هايت نمى‌كنم و مرا محروم ساختى، يا شايد مرا در مجالس اهل علم نيافتى و به خوارى و خذلانم انداختى
أَوْ لَعَلَّكَ رَأَيْتَنِي فِي الْغَافِلِينَ فَمِنْ رَحْمَتِكَ آيَسْتَنِي
يا شايد مرا در ميان اهل غفلت يافتى، بدين جرم از رحمتت نوميدم كردى
أَوْ لَعَلَّكَ رَأَيْتَنِي آلِفَ مَجَالِسَ الْبَطَّالِينَ فَبَيْنِي وَ بَيْنَهُمْ خَلَّيْتَنِي أَوْ لَعَلَّكَ لَمْ تُحِبَّ أَنْ تَسْمَعَ دُعَائِي فَبَاعَدْتَنِي
يا شايد ديدى در مجالس اهل باطل الفت گرفته‌ام و مرا ميان آنها واگذاشتى، يا شايد دوست نداشتى دعايم را بشنوى و از درگاهت دورم كردى
أَوْ لَعَلَّكَ بِجُرْمِي وَ جَرِيرَتِي كَافَيْتَنِي وْ لَعَلَّكَ بِقِلَّةِ حَيَائِي مِنْكَ جَازَيْتَنِي
يا شايد به جرم و گناهم مكافاتم كردى و يا شايد به بى‌شرم و حيايى با حضرتت مجازاتم نمودى.
أَ فَإِنْ عَفَوْتَ يَا رَبِّ فَطَالَمَا عَفَوْتَ عَنِ الْمُذْنِبِينَ قَبْلِي لِأَنَّ كَرَمَكَ أَيْ رَبِّ يَجِلُّ عَنْ مُجَازَاةِ الْمُذْنِبِينَ وَ حِلْمَكَ يَكْبُرُ عَنْ مُكَافَاةِ الْمُقَصِّرِينَ
به هرحال، اگر اى خداى من عفو كنى شايسته است كه پيش از من چه بسيار از گنه‌كاران را عفو كرده‌اى، چرا كه لطف و كرمت، اى خدا! برتر و بالاتر از آن است كه بندگان مقصر را به كيفر برسانى،
وَ أَنَا عَائِذٌ بِفَضْلِكَ هَارِبٌ مِنْكَ إِلَيْكَ مُتَنَجِّزٌ [منتجز] مَا وَعَدْتَ مِنَ الصَّفْحِ عَمَّنْ أَحْسَنَ بِكَ ظَنّاً
و من به فضل و رحمتت پناه آورده، از تو به سوى تو مى‌گريزم كه عفو و بخششت از كسى كه به تو حسن ظن دارد وعدۀ قطعى است.
إِلَهِي أَنْتَ أَوْسَعُ فَضْلًا وَ أَعْظَمُ حِلْماً مِنْ أَنْ تُقَايِسَنِي بِعَمَلِي أَوْ أَنْ تَسْتَزِلَّنِي بِخَطِيئَتِي
اى خداى من! فضل و رحمتت وسيع‌تر و حلم و بردبارى‌ات بزرگ‌تر از آن است كه با من به عملم مقايسه كنى يا مرا به گناهم خوار گردانى
وَ مَا أَنَا يَا سَيِّدِي وَ مَا خَطَرِي
و من كيستم اى مولاى من! و چه قابليت دارم!
هَبْنِي بِفَضْلِكَ سَيِّدِي وَ تَصَدَّقْ عَلَيَّ بِعَفْوِكَ وَ جَلِّلْنِي بِسَتْرِكَ وَ اعْفُ عَنْ تَوْبِيخِي بِكَرَمِ وَجْهِكَ،
مرا به فضل و كرمت ببخش اى سيد من! و به عفوت بر من منت گذار و به لطفت بر زشتى‌ام پرده بگذار و از توبيخ و تهديدم به ذات بزرگوارت درگذر.
سَيِّدِي أَنَا الصَّغِيرُ الَّذِي رَبَّيْتَهُ وَ أَنَا الْجَاهِلُ الَّذِي عَلَّمْتَهُ
اى سيد من! من آن طفل صغيرم كه توام پرورانيدى و آن نادانم كه توام دانش بخشيدى
وَ أَنَا الضَّالُّ الَّذِي هَدَيْتَهُ وَ أَنَا الْوَضِيعُ الَّذِي رَفَعْتَهُ
و آن گمراهم كه توام هدايت كردى و آن خوار و ذليلم كه توام عزت و رفعت دادى
وَ أَنَا الْخَائِفُ الَّذِي آمَنْتَهُ وَ أَنَا الْجَائِعُ الَّذِي أَشْبَعْتَهُ وَ الْعَطْشَانُ الَّذِي أَرْوَيْتَهُ
و آن ترسانم كه توام ايمن ساختى و آن گرسنه‌ام كه توام سير كردى و آن تشنه‌ام كه توام سيراب كردى
وَ الْعَارِي الَّذِي كَسَوْتَهُ وَ الْفَقِيرُ الَّذِي أَغْنَيْتَهُ وَ الضَّعِيفُ الَّذِي قَوَّيْتَهُ
و برهنه‌ام كه پوشانيدى و فقيرى كه بى‌نيازش كردى و ناتوانى كه توانايى‌اش دادى
وَ الذَّلِيلُ الَّذِي أَعْزَزْتَهُ وَ السَّقِيمُ الَّذِي شَفَيْتَهُ وَ السَّائِلُ الَّذِي أَعْطَيْتَهُ
و ذليلى كه عزيزش گردانيدى و مريضى كه شفايش بخشيدى و درخواست‌كننده‌اى كه به او عطا كردى
وَ الْمُذْنِبُ الَّذِي سَتَرْتَهُ وَ الْخَاطِئُ الَّذِي أَقَلْتَهُ
و گنه كارى كه بر گنهش پرده پوشيدى و خطاكارى كه عذرش پذيرفتى
وَ أَنَا الْقَلِيلُ الَّذِي كَثَّرْتَهُ وَ الْمُسْتَضْعَفُ الَّذِي نَصَرْتَهُ وَ أَنَا الطَّرِيدُ الَّذِي آوَيْتَهُ
و اندكى كه بسيارش نمودى و مغلوب و ناتوانى كه يارى‌اش كردى و گريخته و آواره‌اى كه جايگاهش دادى.
أَنَا يَا رَبِّ الَّذِي لَمْ أَسْتَحْيِكَ فِي الْخَلَاءِ وَ لَمْ أُرَاقِبْكَ فِي الْمَلَإِ أَنَا صَاحِبُ الدَّوَاهِي الْعُظْمَى
من، اى خدا! همان كسى هستم كه نه در خلوت از تو شرم و حيا كردم و نه در جمعيت مراقب وظايف بندگى‌ات بودم، منم كه مصايب و حوادث بزرگ بر من روى‌آور است،
أَنَا الَّذِي عَلَى سَيِّدِهِ اجْتَرَى أَنَا الَّذِي عَصَيْتُ جَبَّارَ السَّمَاءِ
منم آن بنده‌اى كه بر مولاى خود جرأت و جسارت نموده، منم آن‌كه خداى جبار آسمان را نافرمانى كرده،
أَنَا الَّذِي أَعْطَيْتُ عَلَى مَعَاصِي الْجَلِيلُ [المعاصي جليل] الرُّشَا أَنَا الَّذِي حِينَ بُشِّرْتُ بِهَا خَرَجْتُ إِلَيْهَا أَسْعَى
من آنم كه بر معصيت‌هاى بزرگ رشوه داده، من آنم كه هنگامى كه مژده‌ى پيش‌آمد گناهى به او دادند به سوى آن گناه شتابان مى‌رفت.
أَنَا الَّذِي أَمْهَلْتَنِي فَمَا ارْعَوَيْتُ وَ سَتَرْتَ عَلَيَّ فَمَا اسْتَحْيَيْتُ وَ عَمِلْتُ [علمت] بِالْمَعَاصِي فَتَعَدَّيْتُ
منم آن‌كه در عصيان براى توبه مهلتم دادى و من از گنه بازنگشتم و بر من پرده پوشيدى باز هم شرم و حيا نكردم و به معصيت پرداختم و از حد تجاوز كردم
وَ أَسْقَطْتَنِي مِنْ عَيْنِكَ [عندك] فَمَا بَالَيْتُ فَبِحِلْمِكَ أَمْهَلْتَنِي وَ بِسِتْرِكَ سَتَرْتَنِي حَتَّى كَأَنَّكَ أَغْفَلْتَنِي
و مرا از نظر انداختى باز هم باك نداشتم و باز به حلم و بردباريت مهلتم دادى و از كرم زشتيم در پرده داشتى تا آنجا كه گويى گناهانم را فراموش كرده‌اى
وَ مِنْ عُقُوبَاتِ الْمَعَاصِي جَنَّبْتَنِي حَتَّى كَأَنَّكَ اسْتَحْيَيْتَنِي،
و از كيفر گناهان معافم داشته‌اى كه گويا از من شرم كرده‌اى.
إِلَهِي لَمْ أَعْصِكَ حِينَ عَصَيْتُكَ وَ أَنَا بِرُبُوبِيَّتِكَ جَاحِدٌ وَ لَا بِأَمْرِكَ مُسْتَخِفٌّ وَ لَا لِعُقُوبَتِكَ مُتَعَرِّضٌ وَ لَا لِوَعِيدِكَ مُتَهَاوِنٌ
اى خدا! من هنگامى كه به معصيتت پرداختم عصيان از راه انكار خداوندى‌ات نكردم و فرمانت را خفيف نشمردم و سينه در مقابل عقابت سپر نكردم و وعدۀ مجازاتت را خوار و بى‌اهميت ندانستم،
لَكِنْ خَطِيئَةٌ عَرَضَتْ وَ سَوَّلَتْ لِي نَفْسِي وَ غَلَبَنِي هَوَايَ وَ أَعَانَنِي عَلَيْهَا شِقْوَتِي وَ غَرَّنِي سِتْرُكَ الْمُرْخَى عَلَيَّ
بلكه عصيانم خطايى بود كه عارض شد و نفس زشت بر من شبهه‌كارى كرد و هوا و هوس بر من غلبه كرد و بدبختى كمك نمود و ستارى و پرده‌پوشى‌ات مغرورم ساخت
فَقَدْ عَصَيْتُكَ وَ خَالَفْتُكَ بِجُهْدِي فَالْآنَ مِنْ عَذَابِكَ مَنْ يَسْتَنْقِذُنِي
تا آن‌كه به كوشش و اختيار به عصيان و مخالفت پرداختم. اكنون چه كسى از عذاب تو نجاتم خواهد داد
وَ مِنْ أَيْدِي الْخُصَمَاءِ غَداً مَنْ يُخَلِّصُنِي وَ بِحَبْلِ مَنْ أَتَّصِلُ إِنْ قَطَعْتَ حَبْلَكَ عَنِّي
و چه كسى فردا از دست دشمنان خلاصم تواند كرد و اگر تو رشته‌ى محبت را از من بريدى ديگر به رشته‌ى كه چنگ زنم؟
فَوَا سَوْأَتَا [أسفا]عَلَى مَا أَحْصَى كِتَابُكَ مِنْ عَمَلِيَ الَّذِي لَوْ لَا مَا أَرْجُو مِنْ كَرَمِكَ وَ سَعَةِ رَحْمَتِكَ وَ نَهْيِكَ
پس واى به رسوايى‌ام در آن هنگام كه كتاب تو تمام اعمالم را به شمار آورده كه اگر اميدم كرم و رحمت بى‌انتهايت نبود و نهى تو از نوميدى گنه‌كاران،
إِيَّايَ عَنِ الْقُنُوطِ لَقَنَطْتُ عِنْدَمَا أَتَذَكَّرُهَا يَا خَيْرَ مَنْ دَعَاهُ دَاعٍ وَ أَفْضَلَ مَنْ رَجَاهُ رَاجٍ
وقتى كه متذكر اعمال زشت خود مى‌شدم به كلى نااميد مى‌گرديدم. اى بهترين كسى كه او را به دعا بخوانند و نيكوترين كسى كه به كرمش اميدوارند،
اللَّهُمَّ بِذِمَّةِ الْإِسْلَامِ أَتَوَسَّلُ إِلَيْكَ وَ بِحُرْمَةِ الْقُرْآنِ أَعْتَمِدُ عَلَيْكَ
اى خدا! به عهد و پيمان اسلام به سوى تو توسل جسته و به حرمت قرآن و ايمان به آن از درگاهت اعتماد مى‌طلبم
وَ بِحُبِّي النَّبِيَّ الْأُمِّيَّ الْقُرَشِيَّ الْهَاشِمِيَّ الْعَرَبِيَّ التِّهَامِيَّ الْمَكِّيَّ الْمَدَنِيَّ أَرْجُو الزُّلْفَةَ لَدَيْكَ
و به دوستى‌ام نسبت به پيغمبر امى قرشى هاشمى عربى تهامى مكى مدنى نزد تو تقرب مى‌جويم،
فَلَا تُوحِشِ اسْتِئْنَاسَ إِيمَانِي وَ لَا تَجْعَلْ ثَوَابِي ثَوَابَ مَنْ عَبَدَ سِوَاكَ
پس تو لطفى كن و انس مرا به واسطه‌ى ايمانم به تو بدل به وحشت مگردان و پاداشم را پاداش آن‌كه غير تو را پرستيده قرار مده،
فَإِنَّ قَوْماً آمَنُوا بِأَلْسِنَتِهِمْ لِيَحْقِنُوا بِهِ دِمَاءَهُمْ فَأَدْرَكُوا مَا أَمَّلُوا
زيرا قومى به زبان ايمان آوردند تا از شمشير اسلام خونشان محفوظ بماند و به اين آرزو رسيدند
وَ إِنَّا آمَنَّا بِكَ بِأَلْسِنَتِنَا وَ قُلُوبِنَا لِتَعْفُوَ عَنَّا فَأَدْرِكْنَا [فَأَدْرِكْ بِنَا] مَا أَمَّلْنَا وَ ثَبِّتْ رَجَاءَكَ فِي صُدُورِنَا
و ما هم با دل و زبان به تو ايمان آورديم تا از گناهانمان درگذرى؛ ما را هم به آرزويمان برسان و اميدوارى به كرم خود را بر ما ثابت و محقق گردان
وَ لَا تُزِغْ قُلُوبَنَا بَعْدَ إِذْ هَدَيْتَنَا وَ هَبْ لَنَا مِنْ لَدُنْكَ رَحْمَةً إِنَّكَ أَنْتَ الْوَهَّابُ،
و دل‌هاى ما را پس از آن‌كه هدايت يافتيم به تاريكى و گمراهى ميفكن و از جانب خود بر ما رحمت فرست كه همانا تويى بخشنده‌ى بى‌عوض.
فَوَعِزَّتِكَ لَوِ انْتَهَرْتَنِي مَا بَرِحْتُ مِنْ بَابِكَ
بارى به مقام عزتت قسم كه اگر مرا از در لطف برانى هرگز از درگاهت به جايى نخواهم رفت
وَ لَا كَفَفْتُ عَنْ تَمَلُّقِكَ لِمَا أُلْهِمَ قَلْبِي [يا سيّدي] مِنَ الْمَعْرِفَةِ بِكَرَمِكَ وَ سَعَةِ رَحْمَتِكَ
و از تملق و التماس به حضرتت دست نخواهم كشيد، چرا كه قلبم شناسا و گواه كرم و رحمت بى‌پايان توست.
إِلَى مَنْ يَذْهَبُ الْعَبْدُ إِلَّا إِلَى مَوْلَاهُ وَ إِلَى مَنْ يَلْتَجِئُ الْمَخْلُوقُ إِلَّا إِلَى خَالِقِهِ،
آرى، بنده جز به درگاه مولايش كجا رود و مخلوق به كه جز به خالقش پناهنده شود؟
إِلَهِي لَوْ قَرَنْتَنِي بِالْأَصْفَادِ وَ مَنَعْتَنِي سَيْبَكَ مِنْ بَيْنِ الْأَشْهَادِ وَ دَلَلْتَ عَلَى فَضَائِحِي عُيُونَ الْعِبَادِ
اى خدا! اگر گردنم را به زنجيرهاى قهرت بندى و عطايت را از ميان همه‌ى خلق از من منع كنى و فضيحت و رسوايى‌هايم به چشم بندگانت عيان سازى
وَ أَمَرْتَ بِي إِلَى النَّارِ وَ حُلْتَ بَيْنِي وَ بَيْنَ الْأَبْرَارِ مَا قَطَعْتُ رَجَائِي مِنْكَ
و فرمان دهى كه مرا به آتش دوزخ كشند و ميان من و نيكان جدايى افكنى باز هرگز رشته‌ى اميدم از تو قطع نخواهد شد
وَ مَا صَرَفْتُ تَأْمِيلِي لِلْعَفْوِ عَنْكَ وَ لَا خَرَجَ حُبُّكَ مِنْ قَلْبِي
و از اميدى كه به عفو و بخشايشت دارم منصرف نمى‌شوم و محبتت از دلم بيرون نخواهد رفت.
أَنَا لَا أَنْسَى أَيَادِيَكَ عِنْدِي وَ سَتْرَكَ عَلَيَّ فِي دَارِ الدُّنْيَا سَيِّدِي صلّى اللّه عليه و آله أَخْرِجْ حُبَّ الدُّنْيَا مِنْ قَلْبِي
من، اى خدا! عطا و بخشاش‌ها و پرده‌پوشى‌هايت را بر من در دار دنيا هرگز فراموش نخواهم كرد، اى سيد من صلّى اللّه عليه و آله حب دنيا را از دلم بيرون بر
وَ اجْمَعْ بَيْنِي وَ بَيْنَ الْمُصْطَفَى وَ آلِهِ خِيَرَتِكَ مِنْ خَلْقِكَ وَ خَاتَمِ النَّبِيِّينَ مُحَمَّدٍ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ
و ميان من و حضرت مصطفى منتخب از تمام خلق و خاتم پيغمبرانت محمد كه درود خدا بر او و آلش باد جمع گردان
وَ انْقُلْنِي إِلَى دَرَجَةِ التَّوْبَةِ إِلَيْكَ وَ أَعِنِّي بِالْبُكَاءِ عَلَى نَفْسِي فَقَدْ أَفْنَيْتُ بِالتَّسْوِيفِ وَ الْآمَالِ عُمُرِي
و مرا به درجه و مقام اهل توبه و بازگشت به درگاهت برسان و مرا بر گريه‌ى به حال خود يارى كن كه سخت عمرم را به تسويف و آرزوهاى باطل از دست داده‌ام
وَ قَدْ نَزَلْتُ مَنْزِلَةَ الْآيِسِينَ مِنْ خَيْرِي [حياتي] فَمَنْ يَكُونُ أَسْوَأَ حَالًا مِنِّي
و اينك به جايى رسيده‌ام كه از خوبى و اصلاح نفس خود به كلى نااميدم، پس از من بدحال‌تر و تبه‌روزگارتر كيست؟
إِنْ أَنَا نُقِلْتُ عَلَى مِثْلِ حَالِي إِلَى (قبري) قَبْرٍ لَمْ أُمَهِّدْهُ لِرَقْدَتِي وَ لَمْ أَفْرُشْهُ بِالْعَمَلِ الصَّالِحِ لِضَجْعَتِي
واى اگر من با چنين حال به جانب قبرى منتقل شوم كه براى خوابگاه خود مهيا نكرده و با عمل صالح در آن فرش نگستردم
وَ مَا لِي لَا أَبْكِي وَ لَا أَدْرِي إِلَى مَا يَكُونُ مَصِيرِي
و چرا نگريم در صورتى كه نمى‌دانم مصيرم تا كجاست و به كجا مى‌روم
وَ أَرَى نَفْسِي تُخَادِعُنِي وَ أَيَّامِي تُخَاتِلُنِي وَ قَدْ خَفَقَتْ عِنْدَ [فوق] رَأْسِي أَجْنِحَةُ الْمَوْتِ
و اكنون مى‌بينم كه نفس با من خدعه مى‌كند و روزگار با من مكر مى‌ورزد در حالى كه عقاب مرگ بر سرم پروبال گشوده است
فَمَا لِي لَا أَبْكِي أَبْكِي لِخُرُوجِ نَفْسِي أَبْكِي لِظُلْمَةِ قَبْرِي أَبْكِي لِضِيقِ لَحْدِي أَبْكِي لِسُؤالِ مُنْكَرٍ وَ نَكِيرٍ إِيَّايَ
پس چرا نگريم؟ مى‌گريم بر جان دادنم، مى‌گريم بر تاريكى قبرم، مى‌گريم بر تنگى جاى ابدى خودم، مى‌گريم براى سؤال منكر و نكير از من،
أَبْكِي لِخُرُوجِي مِنْ قَبْرِي عُرْيَاناً ذَلِيلًا حَامِلًا ثِقْلِي عَلَى ظَهْرِي
مى‌گريم بر آن حالتى كه از قبر برهنه و خوار و ذليل بيرون آمده و بار سنگين اعمالم را بر پشت گرفته‌ام،
أَنْظُرُ مَرَّةً عَنْ يَمِينِي وَ أُخْرَى عَنْ شِمَالِي إِذِ الْخَلَائِقُ فِي شَأْنٍ غَيْرِ شَأْنِي لِكُلِّ امْرِئٍ مِنْهُمْ يَوْمَئِذٍ شَأْنٌ يُغْنِيهِ
گاهى به جانب راست خود مى‌نگرم و گاهى به جانب چپ، در آن حال كه خلايق هركسى به كارى غير كار من مشغول‌اند و هرشخص در آن روز محتاج كار خويش است و از توجه به غير بى‌نياز.
وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ مُسْفِرَةٌ ضَاحِكَةٌ مُسْتَبْشِرَةٌ وَ وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ عَلَيْهَا غَبَرَةٌ تَرْهَقُهَا قَتَرَةٌ وَ ذِلَّةٌ،
در آن روز گروهى روسفيد و خندان‌لب و دل‌شادند و گروهى رخسارشان گردآلود عصيان و در غبار ذلت و خوارى مستور است.
سَيِّدِي عَلَيْكَ مُعَوَّلِي وَ مُعْتَمَدِي وَ رَجَائِي وَ تَوَكُّلِي وَ بِرَحْمَتِكَ تَعَلُّقِي
اى سيد من! همه‌ى اطمينان و اعتماد من و تمام اميد و توكلم به تو و علاقه‌ى خاطرم به رحمت و لطف توست.
تُصِيبُ بِرَحْمَتِكَ مَنْ تَشَاءُ وَ تَهْدِي بِكَرَامَتِكَ مَنْ تُحِبُّ
تويى كه هركه را بخواهى به رحمتت نايل مى‌سازى و هركه را دوست دارى به كرامتت هدايت مى‌كنى.
فَلَكَ الْحَمْدُ عَلَى مَا نَقَّيْتَ مِنَ الشِّرْكِ قَلْبِي
پس تو را ستايش مى‌كنم براى آن‌كه قلب مرا از لوث شرك پاكيزه ساختى
وَ لَكَ الْحَمْدُ عَلَى بَسْطِ لِسَانِي أَ فَبِلِسَانِي هَذَا الْكَالِّ أَشْكُرُكَ أَمْ بِغَايَةِ جُهْدِي [جَهدِي] فِي عَمَلِي أُرْضِيكَ
و تو را سپاس مى‌گويم براى آن‌كه زبانم را به ذكرت گشودى. آيا من بدين زبان لال شكر و سپاس تو توانم گفت يا با كمال جهد و كوشش در عمل رضا و خوشنودى‌ات به دست توانم آورد؟
وَ مَا قَدْرُ لِسَانِي يَا رَبِّ فِي جَنْبِ شُكْرِكَ وَ مَا قَدْرُ عَمَلِي فِي جَنْبِ نِعَمِكَ وَ إِحْسَانِكَ
زبان من در قبال شكر تو بى‌قدر و عملم در جنب نعمت و احسانت ناچيز است.
إِلَيَّ إِلَّا أَنَّ جُودَكَ بَسَطَ أَمَلِي وَ شُكْرَكَ قَبِلَ عَمَلِي سَيِّدِي إِلَيْكَ رَغْبَتِي وَ (إليك) مِنْكَ رَهْبَتِي
اى خدا! همانا جود و كرم تو دست اميد و آرزويم را دراز كرده و بخشش تو عمل (ناقابل) مرا پذيرفته، اى سيد من! شوق و رغبتم همه به سوى توست و بيم و هراسم هم از توست.
وَ إِلَيْكَ تَأْمِيلِي وَ قَدْ سَاقَنِي إِلَيْكَ أَمَلِي
آرزويم به تو منتهى است و اميدم مرا به درگاه تو مى‌كشد
وَ عَلَيْك [إليك] يَا وَاجِدِي عَكَفَتْ [عَلِقَت] هِمَّتِي وَ فِيمَا عِنْدَكَ انْبَسَطَتْ رَغْبَتِي وَ لَكَ خَالِصُ رَجَائِي وَ خَوْفِي
و بر درگاه تو اى يگانه! همتم معتكف شده و در آنچه به حضور توست شوقم گشاده است و تمام اميد و هراسم از تو
وَ بِكَ أَنِسَتْ مَحَبَّتِي وَ إِلَيْكَ أَلْقَيْتُ بِيَدِي وَ بِحَبْلِ طَاعَتِكَ مَدَدْتُ رَهْبَتِي
و انس و محبتم منحصر به توست و به سوى تو دو دست اميد گشوده‌ام و به رشته‌ى طاعتت با هراس درآويخته‌ام.
يَا مَوْلَايَ بِذِكْرِكَ عَاشَ قَلْبِي وَ بِمُنَاجَاتِكَ بَرَّدْتُ أَلَمَ الْخَوْفِ عَنِّي فَيَا مَوْلَايَ وَ يَا مُؤَمَّلِي وَ يَا مُنْتَهَى سُؤْلِي
اى مولاى من! به ياد تو دلم زنده است و به مناجاتت الم ترس (فراق) را از خود تسكين مى‌دهم. پس اى مولاى من و اى آرزوى دل من و اى منت‌هاى مقصودم!
صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِه فَرِّقْ بَيْنِي وَ بَيْنَ ذَنْبِيَ الْمَانِعِ لِي مِنْ لُزُومِ طَاعَتِكَ
صلّى اللّه عليه و آله تو ميان من و گناهانم كه مانع ملازمت طاعتت مى‌شود جدايى افكن
فَإِنَّمَا أَسْأَلُكَ لِقَدِيمِ الرَّجَاءِ فِيكَ وَ خَوْفِي إِلَيْكَ وَ عَظِيمِ الطَّمَعِ مِنْكَ الَّذِي أَوْجَبْتَهُ عَلَى نَفْسِكَ مِنَ الرَّأْفَةِ وَ الرَّحْمَةِ
كه من به اميد هميشگى و آز و طمع بزرگ كه به حضرتت داشته‌ام از تو درخواست حاجت مى‌كنم كه تو بر رأفت و رحمت به بندگان را ذات خويش لازم كرده‌اى.
وَ الْأَمْرُ لَكَ وَحْدَكَ لَا شَرِيكَ لَكَ وَ الْخَلْقُ كُلُّهُمْ عِيَالُكَ وَ فِي قَبْضَتِكَ
پس اى خدا! فرمان در همه‌ى عالم با توست، یگانه ای و تو را شريكى نيست و خلق همه عيال و ريزه‌خور خوان احسان تو و در قبضه‌ى قدرت تواند
وَ كُلُّ شَيْءٍ خَاضِعٌ لَكَ تَبَارَكْتَ يَا رَبَّ الْعَالَمِينَ
و همه‌ى موجودات عالم پيش حضرتت خاضع و فروتن‌اند، بزرگوار خدايى اى پروردگار عالميان!
إِلَهِي ارْحَمْنِي إِذَا انْقَطَعَتْ حُجَّتِي وَ كَلَّ عَنْ جَوَابِكَ لِسَانِي وَ طَاشَ عِنْدَ سُؤَالِكَ إِيَّايَ لُبِّي
اى خدا! در آن هنگام كه حجتم قطع مى‌شود و زبانم از جوابت لال و عقل و هوشم مضطرب مى‌گردد، در آن حال بر من ترحم فرما.
فَيَا عَظِيمَ رَجَائِي لَا تُخَيِّبْنِي إِذَا اشْتَدَّتْ فَاقَتِي وَ لَا تَرُدَّنِي لِجَهْلِي
اى اميد بزرگ من! گاه فقر و فاقه‌ى سخت مرا از كرمت محروم مساز و به واسطه‌ى جهل و نادانى‌ام از درگاهت مران
وَ لَا تَمْنَعْنِي لِقِلَّةِ صَبْرِي أَعْطِنِي لِفَقْرِي وَ ارْحَمْنِي لِضَعْفِي
و به كم صبرى از لطفت منعم مكن و چون فقيرم عطايم بخش و چون ناتوانم به حالم ترحم كن.
سَيِّدِي عَلَيْكَ مُعْتَمَدِي وَ مُعَوَّلِي وَ رَجَائِي وَ تَوَكُّلِي وَ بِرَحْمَتِكَ تَعَلُّقِي
اى سيد من! تمام اعتماد و اطمينان خاطر و اميد و توكل من به توست و به رحمت بى‌پايانت دل بسته‌ام
وَ بِفِنَائِكَ أَحَطُّ رَحْلِي وَ بِجُودِكَ أَقْصِدُ [أَقصُرُ] طَلِبَتِي وَ بِكَرَمِكَ أَيْ رَبِّ أَسْتَفْتِحُ دُعَائِي
و به درگاه احسانت بار افكنده‌ام و به جود و بخششت از تو مقصودم را مى‌طلبم و به اميد كرمت، اى پروردگار! دست دعا به سويت مى‌گشايم
وَ لَدَيْكَ أَرْجُو فَاقَتِي [ضيافتي] وَ بِغِنَاكَ أَجْبُرُ عَيْلَتِي
و فقر و بى‌نوايى‌ام را نزد تو آورده و پريشانى و ندارى‌ام را به غنا و بى‌نيازى تو جبران مى‌كنم
وَ تَحْتَ ظِلِّ عَفْوِكَ قِيَامِي وَ إِلَى جُودِكَ وَ كَرَمِكَ أَرْفَعُ بَصَرِي وَ إِلَى مَعْرُوفِكَ أُدِيمُ نَظَرِي
و زير سايه‌ى عفوت ايستاده‌ام و به جود و كرمت چشم گشوده و به احسان قديمت هميشه نظر دارم،
فَلَا تُحْرِقْنِي بِالنَّارِ وَ أَنْتَ مَوْضِعُ أَمَلِي وَ لَا تُسْكِنِّي الْهَاوِيَةَ فَإِنَّكَ قُرَّةُ عَيْنِي
پس مرا به آتش (قهرت) مسوزان كه تو محل اميدوارى منى و در هاويه‌ى دوزخم جاى مده كه تو روشنى چشم و نشاط قلب منى.
يَا سَيِّدِي لَا تُكَذِّبْ ظَنِّي بِإِحْسَانِكَ وَ مَعْرُوفِكَ فَإِنَّكَ ثِقَتِي وَ رَجَائِى لَا تَحْرِمْنِي ثَوَابَكَ فَإِنَّكَ الْعَارِفُ بِفَقْرِي
اى سيد من! حسن ظنم را به عطا و احسانت ثابت گردان كه تو محل وثوق و امید منى و از ثواب خود محرومم مساز چرا كه از فقر و پريشانى‌ام آگاهى.
إِلَهِي إِنْ كَانَ قَدْ دَنَا أَجَلِي وَ لَمْ يُقَرِّبْنِي مِنْكَ عَمَلِي فَقَدْ جَعَلْتُ الِاعْتِرَافَ إِلَيْكَ بِذَنْبِي وَسَائِلَ عِلَلَيِ
اى خدا! اگر اجل من نزديك شده و عملم مرا به مقام قرب تو نرسانيد، من هم اعتراف به گناهم را اسباب عذر گردانيده‌ام.
إِلَهِي إِنْ عَفَوْتَ فَمَنْ أَوْلَى مِنْكَ بِالْعَفْوِ
اى خدا! اگر تو عفو كردى، كه سزاوارتر از تو به عفو است
وَ إِنْ عَذَّبْتَ فَمَنْ أَعْدَلُ مِنْكَ فِي الْحُكْمِ ارْحَمْ فِي هَذِهِ الدُّنْيَا غُرْبَتِي
و اگر عذاب كردى كه از تو در حكم عادل‌تر است؟ خدايا! در اين دنيا به حال غربتم
وَ عِنْدَ الْمَوْتِ كُرْبَتِي وَ فِي الْقَبْرِ وَحْدَتِي وَ فِي اللَّحْدِ وَحْشَتِي وَ إِذَا نُشِرْتُ لِلْحِسَابِ بَيْنَ يَدَيْكَ ذُلَّ مَوْقِفِي
و هنگام مرگ بر غم و حسرتم و در قبر به تنهايى و در لحد به وحشتم رحم كن و چون براى حساب نامه‌ى عملم گشوده شود به حال ذلتم در پيشگاه عظمتت ترحم فرما
وَ اغْفِرْ لِي مَا خَفِيَ عَلَى الْآدَمِيِّينَ مِنْ عَمَلِي وَ أَدِمْ لِي مَا بِهِ سَتَرْتَنِي
و گناهانى را كه از چشم مردم پنهان است بر من ببخش و لطفى كه به آن گناهم را مستور كرده‌اى برقرار دار،
وَ ارْحَمْنِي صَرِيعاً عَلَى الْفِرَاشِ تُقَلِّبُنِي أَيْدِي أَحِبَّتِي
باز هم ترحم كن آنگاه كه در بستر مرگ افتاده‌ام و قادر به حركت نيستم و دست دوستان مرا حركت مى‌دهد
وَ تَفَضَّلْ عَلَيَّ مَمْدُوداً عَلَى الْمُغْتَسَلِ (يقلّبني) يُغَسِّلُنِي صَالِحُ جِيرَتِي
و تفضل فرما آنگاه كه در وقت غسل دادن دست همسايگان صالح به راست و چپم مى‌گرداند
وَ تَحَنَّنْ عَلَيَّ مَحْمُولًا قَدْ تَنَاوَلَ الْأَقْرِبَاءُ أَطْرَافَ جَنَازَتِي وَ جُدْ عَلَيَّ مَنْقُولًا قَدْ نَزَلْتُ بِكَ وَحِيداً فِي حُفْرَتِي
و لطف و مهربانى كن آنگاه كه خويشانم اطراف جنازه‌ام را برگرفته‌اند و آنگاه كه از اين جهان رخت بربستم و در قبر غريب و تنها منعم وارد شدم مرا ببخشا
وَ ارْحَمْ فِي ذَلِكَ الْبَيْت الْجَدِيدِ غُرْبَتِي حَتَّى لَا أَسْتَأْنِسَ بِغَيْرِكَ،
و در آن منزل تازه بر غربتم ترحم فرما تا آنجا هم به غير تو انس و الفت نگيرم.
يَا سَيِّدِي فَإِنَّكَ إِنْ وَكَلْتَنِي إِلَى نَفْسِي هَلَكْتُ سَيِّدِي فَبِمَنْ أَسْتَغِيثُ إِنْ لَمْ تُقِلْنِي عَثْرَتِي
اى سيد من! اگر تو مرا به خود واگذارى هلاك خواهم شد. اى آقاى من! اگر تو از لغزش‌هايم درنگذرى پس من به سوى كه پناه برم
وَ إِلَى مَنْ أَفْزَعُ إِنْ فَقَدْتُ عِنَايَتَكَ فِي ضَجْعَتِي وَ إِلَى مَنْ أَلْتَجِئُ إِنْ لَمْ تُنَفِّسْ كُرْبَتِي
و به درگاه كه زارى كنم و اگر عنايتت در خوابگاه مرگ شامل حالم نشود به كدام در پناهنده شوم؟ اگر تو غم و اندوهم زايل نگردانى
سَيِّدِي مَنْ لِي وَ مَنْ يَرْحَمُنِي إِنْ لَمْ تَرْحَمْنِي وَ فَضْلَ مَنْ أُؤَمِّلُ إِنْ عُدِمْتُ فَضْلَكَ يَوْمَ فَاقَتِي
اى آقاى من! اگر تو به من رحم نكنى، من كه را دارم و كه به من رحم خواهد كرد و اگر فضل تو شاملم نگردد به فضل و كرم كه در روز بيچارگى اميدوار باشم
وَ إِلَى مَنِ الْفِرَارُ مِنَ الذُّنُوبِ إِذَا انْقَضَى أَجَلِي سَيِّدِي لَا تُعَذِّبْنِي وَ أَنَا أَرْجُوكَ
و به سوى كه از گناهانم، آنگاه كه اجلم فرارسد، توانم گريخت؟ اى آقاى من! مرا عذاب مكن چرا كه به تو اميدوارم.
(إِلَهِي) اللّهمّ حَقِّقْ رَجَائِي وَ آمِنْ خَوْفِي فَإِنَّ كَثْرَةَ ذُنُوبِي لَا أَرْجُو فِيهَا [لها] إِلَّا عَفْوَكَ
اى خدا! اميدم را به حضرت كريمت ثابت و محقق ساز و ترسم را به ايمنى مبدل گردان كه از بسيارى گناهان جز به عفو و بخششت به جايى اميد ندارم.
سَيِّدِي أَنَا أَسْأَلُكَ مَا لَا أَسْتَحِقُّ وَ أَنْتَ أَهْلُ التَّقْوَى وَ أَهْلُ الْمَغْفِرَةِ
اى سيد من! از تو چيزى مى‌طلبم كه استحقاق آن را ندارم، اما تو اهل تقوى و آمرزشى،
فَاغْفِرْ لِي وَ أَلْبِسْنِي مِنْ نَظَرِكَ ثَوْباً يُغَطِّي عَلَيَّ وَ التَّبِعَاتِ
پس تو از من درگذر و به نظر لطفت لباسى كه زشتى‌هايم را بپوشاند بر من بپوشان
وَ تَغْفِرُهَا لِي وَ لَا أُطَالَبُ بِهَا إِنَّكَ ذُو مَنٍّ قَدِيمٍ وَ صَفْحٍ عَظِيمٍ وَ تَجَاوُزٍ كَرِيمٍ،
و از آن اعمال زشت درگذر كه ديگر مؤاخذه‌ام نفرمايى چرا كه تو صاحب احسان هميشگى و بخشش عظيم و گذشت بزرگوارانه‌اى.
إِلَهِي أَنْتَ الَّذِي تُفِيضُ سَيْبَكَ عَلَى مَنْ لَا يَسْأَلُكَ وَ عَلَى الْجَاحِدِينَ بِرُبُوبِيَّتِكَ
اى خدا! تو آن كريمى كه احسانت بر آن كس هم كه از تو درخواست نكند افاضه مى‌شود بلكه بر منكران خدايى‌ات هم ميرسد،
فَكَيْفَ سَيِّدِي بِمَنْ سَأَلَكَ وَ أَيْقَنَ أَنَّ الْخَلْقَ لَكَ وَ الْأَمْرَ إِلَيْكَ تَبَارَكْتَ وَ تَعَالَيْتَ يَا رَبَّ الْعَالَمِينَ
پس چگونه بر آن‌كس كه از تو مسئلت كرده و به يقين كامل مى‌داند كه خلق همه از تو و فرمان بر خلق مختص توست نخواهد رسيد؟ بزرگوار و بلندمرتبه‌اى، اى پروردگار عالم!
إِلَهِي وَ سَيِّدِي عَبْدُكَ بِبَابِكَ أَقَامَتْهُ الْخَصَاصَةُ بَيْنَ يَدَيْكَ يَقْرَعُ بَابَ إِحْسَانِكَ بِدُعَائِهِ
اى آقاى من! بنده‌ى مسكين تو را فقر و بيچارگى به درگاه كرم تو بازداشته و به دعا حلقه بر در احسانت مى‌زند،
وَ يَسْتَعْطِفُ جَمِيلَ نَظَرِكَ بِمَكْنُونِ رَجَائِهِ فَلَا تُعْرِضْ بِوَجْهِكَ الْكَرِيمِ عَنِّي
پس تو به بزرگوارى و كرم روى از وى مگردان
وَ اقْبَلْ مِنِّي مَا أَقُولُ فَقَدْ دَعَوْتُ [دَعَوْتُكَ] بِهَذَا الدُّعَاءِ
و تقاضاهايم را قبول فرما كه من به اين دعاى (مفصل) تو را خواندم
وَ أَنَا أَرْجُو أَنْ لَا تَرُدَّنِي مَعْرِفَةً مِنِّي بِرَأْفَتِكَ وَ رَحْمَتِكَ
و اميد آن دارم كه دعايم را رد نفرمايى، چرا كه من به رأفت و مهربانى تو آگاهم.
إِلَهِي أَنْتَ الَّذِي لَا يُحْفِيكَ سَائِلٌ وَ لَا يَنْقُصُكَ نَائِلٌ أَنْتَ كَمَا تَقُولُ وَ فَوْقَ مَا نَقُولُ
اى خدا! تو آن كريمى كه سائل تو را خسته نمى‌كند و از عطا و بخشش تو را نقصانى نمى‌رسد، تو در اوصاف كمال به مقامى كه خود ستايش خويش توانى كرد و برترى از آنچه ما بگوييم.
اللَّهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُكَ صَبْراً جَمِيلًا وَ فَرَجاً قَرِيباً وَ قَوْلًا صَادِقاً وَ أَجْراً عَظِيماً
اى خدا! من از تو صبرى نيكو و گشايشى نزديك و زبانى گوياى به صدق و حقيقت و پاداشى بزرگ
أَسْأَلُكَ يَا رَبِّ مِنَ الْخَيْرِ كُلِّهِ مَا عَلِمْتُ مِنْهُ وَ مَا لَمْ أَعْلَمْ
درخواست مى‌كنم اى پروردگار! از خير و خوبى‌ها همه را آنچه دانسته و آنچه را ندانسته‌ام
أَسْأَلُكَ اللَّهُمَّ مِنْ خَيْرِ مَا سَأَلَكَ مِنْهُ عِبَادُكَ الصَّالِحُونَ يَا خَيْرَ مَنْ سُئِلَ وَ أَجْوَدَ مَنْ أَعْطَى
باز درخواست مى‌كنم. اى خدا! از بهترين آنچه بندگان صالحت از تو درخواست كردند، اى بهترين كسى كه از او درخواست توان كرد و اى بهترين عطابخش!
أَعْطِنِي سُؤْلِي فِي نَفْسِي وَ أَهْلِي وَ وُلْدِي وَ وَالِدَيَّ وَ أَهْلِ حُزَانَتِي وَ إِخْوَانِي فِيكَ
درخواست من درباره‌ى شخص خود و اهل بيتم و والدينم و خاندانم و برادران خداپرستم همه را عطا فرما
وَ أَرْغِدْ عَيْشِي وَ أَظْهِرْ مُرُوَّتِي وَ أَصْلِحْ جَمِيعَ أَحْوَالِي
و عيشم را خوش و مروت و فتوتم را محكم و آشكار ساز و جميع احوالم را اصلاح فرما
وَ اجْعَلْنِي مِمَّنْ أَطَلْتَ عُمُرَهُ وَ حَسَّنْتَ عَمَلَهُ وَ أَتْمَمْتَ عَلَيْهِ نِعْمَتَكَ وَ رَضِيتَ عَنْهُ
و مرا از آنان قرار ده كه عمرش طولانى و عملش نيكو و نعمتت را بر او كامل گردانيده‌اى و از او خوشنودى
وَ أَحْيَيْتَهُ حَيَاةً طَيِّبَةً فِي أَدْوَمِ السُّرُورِ وَ أَسْبَغِ الْكَرَامَةِ وَ أَتَمِّ الْعَيْشِ
و حيات خوش با نشاط دايم ابدى با نيكوترين مكرمت و تمام‌ترين زندگانى به او مرحمت فرموده‌اى،
إِنَّكَ تَفْعَلُ مَا تَشَاءُ وَ لَا (تَفعَلُ) يَفْعَلُ مَا يَشَاءُ غَيْرُكَ
كه تو خدايى و هرچه بخواهى به قدرت كامل مى‌كنى و غير تو كسى هرچه بخواهد نتواند كرد.
اللَّهُمَّ وَ خُصَّنِي مِنْكَ بِخَاصَّةِ ذِكْرِكَ وَ لَا تَجْعَلْ شَيْئاً مِمَّا أَتَقَرَّبُ بِهِ فِي آنَاءِ اللَّيْلِ
اى خداى من! مرا به ذكر خاص خود مخصوص گردان و هرعمل كه براى تقرب به حضرتت به جاى آرم در ساعات شب
وَ أَطْرَافِ النَّهَارِ رِيَاءً وَ لَا سُمْعَةً وَ لَا أَشَراً وَ لَا بَطَراً وَ اجْعَلْنِي لَكَ مِنَ الْخَاشِعِين
و اطراف روز، رياء و خودنمايى و بطالت و عياشى قرار مده و مرا از بندگان خاشع خود بگردان.
اللَّهُمَّ أَعْطِنِي السَّعَةَ فِي الرِّزْقِ وَ الْأَمْنَ فِي الْوَطَنِ وَ قُرَّةَ الْعَيْنِ فِي الْأَهْلِ وَ الْمَالِ وَ الْوَلَدِ
خدايا! مرا روزى وسيع عطا كن و نعمت امنيت بخش و اهل و مال و فرزندم را مايۀ روشنى چشم و شادى خاطر گردان
وَ الْمُقَامَ فِي نِعَمِكَ عِنْدِي وَ الصِّحَّةَ فِي الْجِسْمِ وَ الْقُوَّةَ فِي الْبَدَنِ وَ السَّلَامَةَ فِي الدِّينِ
و نعمت‌هايى كه به من عطا كرده‌اى پاينده ساز و تنم را سالم و نيرومند و دينم را (از دست شيطان) محفوظ دار
وَ اسْتَعْمِلْنِي بِطَاعَتِكَ وَ طَاعَةِ رَسُولِكَ مُحَمَّدٍ وَ أَهْلِ بَيْتِهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ أَبَداً مَا اسْتَعْمَرْتَنِي
و پيوسته عمرم را به كار طاعت خود و رسولت محمد صلّى اللّه عليه و آله بدار
وَ اجْعَلْنِي مِنْ أَوْفَرِ عِبَادِكَ عِنْدَكَ نَصِيباً فِي كُلِّ خَيْرٍ أَنْزَلْتَهُ وَ تُنْزِلُهُ فِي شَهْرِ رَمَضَانَ فِي لَيْلَةِ الْقَدْرِ
و مرا از آن بندگانى مقرر فرما كه نزد تو نصيبشان از همه وافرتر است هم در خير و بركتى كه نازل كرده‌اى و مى‌كنى در ماه مبارك رمضان در شب قدر
وَ مَا أَنْتَ مُنْزِلُهُ فِي كُلِّ سَنَةٍ مِنْ رَحْمَةٍ تَنْشُرُهَا وَ عَافِيَةٍ تُلْبِسُهَا
و هم آنچه در هرسال نازل خواهى كرد و از رحمتت كه منتشر بر خلق مى‌گردانى نصيبم ده و هم لباس عافيتى كه به بندگان مى‌پوشانى بر من بپوشان
وَ بَلِيَّةٍ تَدْفَعُهَا وَ حَسَنَاتٍ تَتَقَبَّلُهَا وَ سَيِّئَاتٍ تَتَجَاوَزُ عَنْهَا
و هربليه و آلامى كه برطرف مى‌كنى و خوبى‌ها كه مى‌گردانى و گناهانى كه از آن درمى‌گذرى مرا بهره‌مند ساز
وَ ارْزُقْنِي حَجَّ بَيْتِكَ الْحَرَامِ فِي عَامِنَا [عامي] هَذَا وَ فِي كُلِّ عَامٍ َ وَ ارْزُقْنِي رِزْقاً وَاسِعاً مِنْ فَضْلِكَ الْوَاسِعِ
و هم اى خدا! حج بيت الحرامت را در اين سال و همه سال ديگر و رزق وسيع از فضل و كرم بى‌پايانت نصيبم فرما
وَ اصْرِفْ عَنِّي يَا سَيِّدِي الْأَسْوَاءَ وَ اقْضِ عَنِّي الدَّيْنَ وَ الظُّلَامَاتِ حَتَّى لَا أَتَأَذَّى بِشَيْءٍ مِنْهُ
و شر و بدى‌ها را اى آقاى من! از من دفع گردان و دين و مظالمم را به كرمت ادا ساز تا ديگر در اذيت و رنج و غم از قبل هيچ يك از آنها نباشم
وَ خُذْ عَنِّي بِأَسْمَاعِ وَ أَبْصَارِ أَعْدَائِي وَ حُسَّادِي وَ الْبَاغِينَ عَلَيَّ
و چشم و گوش دشمنان و حسودان و بيدادگران را بر من ببند
وَ انْصُرْنِي عَلَيْهِمْ وَ أَقِرَّ عَيْنِي وَ حَقِّقْ ظَنِّي وَ فَرِّحْ قَلْبِي
و مرا بر آنها منصور و غالب گردان و ديده‌ام روشن و دلم شاد فرما
وَ اجْعَلْ لِي مِنْ هَمِّي وَ كَرْبِي فَرَجاً وَ مَخْرَجاً وَ اجْعَلْ مَنْ أَرَادَنِي بِسُوءٍ مِنْ جَمِيعِ خَلْقِكَ تَحْتَ قَدَمَيَّ
و از هر هم و غم و پريشانى گشايش و رهايى‌ام بخش و هركه از قصد با من سوء قصدى كند زير قدم قدرتم پايمالش ساز
وَ اكْفِنِي شَرَّ الشَّيْطَانِ وَ شَرَّ السُّلْطَانِ وَ سَيِّئَاتِ عَمَلِي وَ طَهِّرْنِي مِنَ الذُّنُوبِ كُلِّهَا
و شرّ شيطان و شرّ سلطان و شرّ اعمال بدم را از من كفايت فرما و مرا از تمام گناهان پاك گردان
وَ أَجِرْنِي مِنَ النَّارِ بِعَفْوِكَ وَ أَدْخِلْنِي الْجَنَّةَ بِرَحْمَتِكَ وَ زَوِّجْنِي مِنَ الْحُورِ الْعِينِ بِفَضْلِكَ
و به عفو و كرمت از آتش دوزخم نجات بخش و به لطف و رحمتت به بهشت ابدم داخل گردان و به فضلت با حور العينم قرين ساز
وَ أَلْحِقْنِي بِأَوْلِيَائِكَ الصَّالِحِينَ مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ الْأَبْرَارِ الطَّيِّبِينَ الطَّاهِرِينَ الْأَخْيَارِ
و مرا با اولياى صالح خود، يعنى محمد و آلش محشور گردان كه آنان نيكويان و پاكان و پاكيزگان و برگزيدگان عالم‌اند.
صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَيْهِمْ وَ عَلَى أَرْوَاحِهِمْ وَ أَجْسَادِهِمْ وَ رَحْمَةُ اللَّهِ وَ بَرَكَاتُهُ
درود و رحمت و بركاتت بر آنها و بر جسم و جان آنان باد.
إِلَهِي وَ سَيِّدِي وَ عِزَّتِكَ وَ جَلَالِكَ لَئِنْ طَالَبْتَنِي بِذُنُوبِي لَأُطَالِبَنَّكَ بِعَفْوِكَ
اى خداى من و سيد من! به عزت و جلالت قسم كه اگر تو از من به گناهانم بازخواست كنى، من هم به عفو و بخشايشت از تو بازخواست خواهم كرد
وَ لَئِنْ طَالَبْتَنِي بِلُؤْمِي لَأُطَالِبَنَّكَ بِكَرَمِكَ وَ لَئِنْ أَدْخَلْتَنِي النَّارَ لَأُخْبِرَنَّ أَهْلَ النَّارِ بِحُبِّي لَكَ،
و اگر از من به خوارى‌ام بازخواست كنى، من هم به كرم و بزرگوارى‌ات از تو بازخواست خواهم كرد و اگر به دوزخم داخل سازى اهل آتش را از محبتم به تو آگاه خواهم ساخت.
إِلَهِي وَ سَيِّدِي إِنْ كُنْتَ لَا تَغْفِرُ إِلَّا لِأَوْلِيَائِكَ وَ أَهْلِ طَاعَتِكَ فَإِلَى مَنْ يَفْزَعُ الْمُذْنِبُونَ
اى خداى من و سيد من! اگر تو بر غير اولياى خود و اهل طاعت خويش نبخشايى، پس گناهكاران به درگاه كه تضرع و زارى كنند
وَ إِنْ كُنْتَ لَا تُكْرِمُ إِلَّا أَهْلَ الْوَفَاءِ بِكَ فَبِمَنْ يَسْتَغِيثُ الْمُسِيئُونَ
و اگر تو با غير وفادارانت اكرام و احسان نفرمايى پس بدكاران به درگاه كه پناهنده شوند؟
إِلَهِي إِنْ أَدْخَلْتَنِي النَّارَ فَفِي ذَلِكَ سُرُورُ عَدُوِّكَ، وَ إِنْ أَدْخَلْتَنِي الْجَنَّةَ فَفِي ذَلِكَ سُرُورُ نَبِيِّكَ
اى خدا! اگر مرا در آتش برى در اين صورت دشمنت (شيطان) شاد مى‌شود و اگر در بهشت برى پيغمبرت شاد خواهد شد
وَ أَنَا وَ اللَّهِ أَعْلَمُ أَنَّ سُرُورَ نَبِيِّكَ أَحَبُّ إِلَيْكَ مِنْ سُرُورِ عَدُوِّكَ
و من قسم به خدا يقين دارم كه تو سرور پيغمبرت را دوست‌تر دارى از سرور دشمنت.
اللَّهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُكَ أَنْ تَمْلَأَ قَلْبِي حُبّاً لَكَ وَ خَشْيَةً مِنْكَ وَ تَصْدِيقاً بِكِتَابِكَ
اى خدا! از تو درخواست مى‌كنم كه دلم را مملو از دوستى خود و سراسر قلبم را پرخوف و خشيت خود و تصديق به كتاب خود
وَ إِيمَاناً بِكَ وَ فَرَقاً مِنْكَ وَ شَوْقاً إِلَيْكَ
و ايمان كامل به حضرتت گردانى و دلم را پرغم و اندوه خود و شوق لقاى خويش سازى.
يَا ذَا الْجَلَالِ وَ الْإِكْرَامِ حَبِّبْ إِلَيَّ لِقَاءَكَ وَ أَحْبِبْ لِقَائِي وَ اجْعَلْ لِي فِي لِقَائِكَ الرَّاحَةَ وَ الْفَرَج وَ الْكَرَامَة
اى خداى صاحب جلال و بزرگوارى! ملاقات خود را محبوب من و ملاقات مرا محبوب خود گردان و در هنگام لقاى خويش برايم راحتى و گشايش و كرامت مقرر فرما.
اللَّهُمَّ أَلْحِقْنِي بِصَالِحِ مَنْ مَضَى وَ اجْعَلْنِي مِنْ صَالِحِ مَنْ بَقِيَ وَ خُذْ بِي سَبِيلَ الصَّالِحِينَ
اى خدا! مرا به صالحان گذشته در پيوند و از صالحان باقى قرار ده و به راه صالحانم رهوار ساز
وَ أَعِنِّي عَلَى نَفْسِي بِمَا تُعِينُ بِهِ الصَّالِحِينَ عَلَى أَنْفُسِهِمْ وَ اخْتِمْ عَمَلِي بِأَحْسَنِهِ
و مرا بر مخالفت هواى نفس خود به آنچه صالحان را يارى كردى مدد فرما و ختم كارم را نيكوترين عمل گردان
وَ اجْعَلْ ثَوَابِي مِنْهُ الْجَنَّةَ بِرَحْمَتِكَ يَا رَبَّ الْعَالَمِينَ وَ أَعِنِّي عَلَى صَالِحِ مَا أَعْطَيْتَنِي
و پاداشم را از آن عمل نيك به رحمتت بهشت ابد قرار ده اى پروردگار عالم. و مرا يارى كن كه هرنعمتى كه به من عطا كرده‌اى به شايستگى و صلاح كار بندم
وَ ثَبِّتْنِي يَا رَبِّ وَ لَا تَرُدَّنِي فِي سُوءٍ اسْتَنْقَذْتَنِي مِنْهُ
و مرا اى خدا! ثابت‌قدم بدار و به سوى بلا و مهلكه‌اى كه از آنم نجات داده‌اى برمگردان
اللَّهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُكَ إِيمَاناً لَا أَجَلَ لَهُ دُونَ لِقَائِكَ أَحْيِنِي مَا أَحْيَيْتَنِي عَلَيْهِ وَ تَوَفَّنِي إِذَا تَوَفَّيْتَنِي عَلَيْهِ
اى خدا از تو درخواست مى‌كنم ايمان ثابتى كه تا روز لقاى تو باقى بماند و بر آن ايمان تا زنده‌ام مرا باقى دار و بر آن بميران
وَ ابْعَثْنِي إِذَا بَعَثْتَنِي عَلَيْهِ وَ أَبْرِئْ قَلْبِي مِنَ الرِّيَاءِ وَ الشَّكِّ وَ السُّمْعَةِ فِي دِينِكَ حَتَّى يَكُونَ عَمَلِي خَالِصاً لَكَ،
و مرا بر آن ايمان در قيامت برانگيز و دلم را از ريا و خودنمايى و شك و ظاهرسازى در دينت بيزار گردان تا عملم خالص براى تو باشد.
اللَّهُمَّ أَعْطِنِي بَصِيرَةً فِي دِينِكَ وَ فَهْماً فِي حُكْمِكَ وَ فِقْهاً فِي عِلْمِكَ وَ كِفْلَيْنِ مِنْ رَحْمَتِكَ
اى خدا! مرا بصيرتى در دين خود و فراستى در حكم خود و فهم و هوشى در علم كتاب خويش عطا فرما و كفلين از رحمتت بخش
وَ وَرَعاً يَحْجُزُنِي عَنْ مَعَصِيَتِكَ وَ بَيِّضْ وَجْهِي بِنُورِكَ وَ اجْعَلْ رَغْبَتِي فِيمَا عِنْدَكَ
و مقام ورعى بخش كه مانع از هرچه عصيان توست شود و به نور معرفتت روسفيدم كن و ميل و رغبتم را به آنچه در جهان باقى نزد توست معطوف گردان
وَ تَوَفَّنِي فِي سَبِيلِكَ وَ عَلَى مِلَّةِ رَسُولِكَ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ،
و مرا به راه (رضاى) خود و بر آيين پيغمبرت صلّى اللّه عليه و آله بميران.
اللَّهُمَّ إِنِّي أَعُوذُ بِكَ مِنَ الْكَسَلِ وَ الْفَشَلِ (وَ الفَقر) وَ الْهَمِّ وَ الْجُبْنِ وَ الْبُخْلِ وَ الْغَفْلَةِ وَ الْقَسْوَةِ
اى خدا پناه مى‌برم به تو از صفات رذيله‌ى ترس و بددلى و كسالت و مهملى و اندوه و هراس و بخل و غفلت و قساوت قلب
وَ الذِّلَّةِ وَ الْمَسْكَنَةِ وَ الْفَقْرِ وَ الْفَاقَةِ وَ كُلِّ بَلِيَّةٍ وَ الْفَوَاحِشِ مَا ظَهَرَ مِنْهَا وَ مَا بَطَنَ
و فقر و بيچارگى و هربليه و رنج و هرزشتى ظاهر و باطن
وَ أَعُوذُ بِكَ مِنْ نَفْسٍ لَا تَقْنَعُ وَ بَطْنٍ لَا يَشْبَعُ وَ قَلْبٍ لَا يَخْشَعُ وَ دُعَاءٍ لَا يُسْمَعُ وَ عَمَلٍ لَا يَنْفَعُ وَ صَلَاةٍ لَا تُرْفَعُ
و نيز پناه مى‌برم به تو از نفسى كه قناعت نكند و شكمى كه از دنيا سير نشود و دلى كه از تو خاشع و ترسان نباشد و از دعايى كه مستجاب نشود و عملى كه سود نبخشد
وَ أَعُوذُ بِكَ يَا رَبِّ عَلَى نَفْسِي وَ وُلْدِي وَ دِينِي وَ مَالِي وَ عَلَى جَمِيعِ مَا رَزَقْتَنِي مِنَ الشَّيْطَانِ الرَّجِيمِ إِنَّكَ أَنْتَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ
و نيز پناه مى‌برم به تو اى خدا كه جان و فرزندم و دين و مال و هرنعمتى روزى‌ام كردى همه را از دستبرد ديو رانده شده محفوظ دارى كه البته تو شنواى دانايى.
اللَّهُمَّ إِنَّهُ لَا يُجِيرُنِي مِنْكَ أَحَدٌ وَ لَا أَجِدُ مِنْ دُونِكَ مُلْتَحَداً فَلَا تَجْعَلْ نَفْسِي فِي شَيْءٍ مِنْ عَذَابِكَ
اى خدا هيچ‌كس مرا از قهر تو پناه نتواند داد و جز تو ملجأ و پناهى ندارم، پس مرا در دنيا و آخرت به هيچ يك از عقوبت‌هايت مبتلا مگردان
وَ لَا تَرُدَّنِي بِهَلَكَةٍ وَ لَا تَرُدَّنِي بِعَذَابٍ أَلِيمٍ
و به هيچ مهلكه و عذاب دردناكى بازميفكن.
اللَّهُمَّ تَقَبَّلْ مِنِّي وَ أَعْلِ [كعبي و] ذِكْرِي وَ ارْفَعْ دَرَجَتِي وَ حُطَّ وِزْرِي وَ لَا تَذْكُرْنِي بِخَطِيئَتِي
اى خدا! عملم را بپذير و نامم بلند گردان و درجه‌ام را رفيع ساز و گناهم را بريز و خطايم را ياد آورم مساز
وَ اجْعَلْ ثَوَابَ مَجْلِسِي وَ ثَوَابَ مَنْطِقِي وَ ثَوَابَ دُعَائِي رِضَاكَ وَ الْجَنَّةَ
و پاداش نشستن و سخن گفتن و دعا و تضرعم را رضا و خوشنودى‌ات و بهشت ابدت قرار ده
وَ أَعْطِنِي يَا رَبِّ جَمِيعَ مَا سَأَلْتُكَ وَ زِدْنِي مِنْ فَضْلِكَ إِنِّي إِلَيْكَ رَاغِبٌ يَا رَبَّ الْعَالَمِينَ،
و اى خدا! به كرمت هرچه درخواست كردم همه را عطا فرما و زياده بر آن از فضل و رحمتت ببخش كه دل من اى پروردگار عالم به سوى تو مايل و مشتاق است.
اللَّهُمَّ إِنَّكَ أَنْزَلْتَ فِي كِتَابِكَ [الْعَفْوَ وَ أَمَرْتَنَا] أَنْ نَعْفُوَ عَمَّنْ ظَلَمَنَا
اى خدا! تو در كتابت آياتى نازل فرمودى كه ما از هركس در حقمان ظلم و ستم كرده عفو مى‌كنيم؛
وَ قَدْ ظَلَمْنَا أَنْفُسَنَا فَاعْفُ عَنَّا فَإِنَّكَ أَوْلَى بِذَلِكَ مِنَّا
و ما در حق نفس خود ظلم كرديم، تو هم از ظلم ما عفو فرما كه تو در اين عفو و بخشش از ما سزاوارترى؛
وَ أَمَرْتَنَا أَنْ لَا نَرُدَّ سَائِلًا عَنْ أَبْوَابِنَا وَ قَدْ جِئْتُكَ سَائِلًا فَلَا تَرُدَّنِي إِلَّا بِقَضَاءِ حَاجَتِي
و باز به ما امر فرمودى كه سائلى را از درگاه خود محروم برنگردانيم و من هم سائلم به درگاه كرمت پس مرا تا حاجتم روا نسازى بازمگردان؛
وَ أَمَرْتَنَا بِالْإِحْسَانِ إِلَى مَا مَلَكَتْ أَيْمَانُنَا وَ نَحْنُ أَرِقَّاؤُكَ فَأَعْتِقْ رِقَابَنَا مِنَ النَّارِ
و باز امر فرمودى كه در حق هركه در ملك و تصرف ماست نيكى و احسان كنيم و ما بندگان توييم تو هم در حق ما نيكى كن و از آتش قهرت آزادمان ساز.
يَا مَفْزَعِي عِنْدَ كُرْبَتِي وَ يَا غَوْثِي عِنْدَ شِدَّتِي
اى آن‌كه هنگام بلا و رنج ملجأ و پناه و در سختى‌ها فريادرس مايى!
إِلَيْكَ فَزِعْتُ وَ بِكَ اسْتَغَثْتُ وَ بك لُذْتُ لَا أَلُوذُ بِسِوَاكَ وَ لَا أَطْلُبُ الْفَرَجَ إِلَّا مِنْكَ
من به درگاه تو مى‌نالم و تو را فريادرس مى‌دانم و به تو پناه آورده‌ام نه به كسى ديگر جز تو و از درى جز درگاهت گشايشى نمى‌طلبم،
فَأَغِثْنِي وَ فَرِّجْ عَنِّي يَا مَنْ (يَفُكَّ الأَسِير) يَقْبَلُ الْيَسِيرَ وَ يَعْفُو عَنِ الْكَثِيرِ
پس تو اى خدا! بفريادم برس و عقده‌هاى قلبم را بگشا، اى آن كه اسيران را آزاد مى‌كنى و از گناهكاران بسيار درمى‌گذرى!
اقْبَلْ مِنِّي الْيَسِيرَ وَ اعْفُ عَنِّي الْكَثِيرَ إِنَّكَ أَنْتَ الْغَفُورُ الرَّحِيمُ
از من هم اين عمل كم را بپذير و از گناهان بسيارم درگذر كه تو بسيار مهربان و آمرزنده‌اى.
اللَّهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُكَ إِيمَاناً تُبَاشِرُ بِهِ قَلْبِي وَ يَقِيناً صَادِقاً حَتَّى أَعْلَمَ أَنَّهُ لَنْ يُصِيبَنِي إِلَّا مَا كَتَبْتَ لِي
اى خدا! من از تو ايمانى ثابت است درخواست مى‌كنم كه هميشه در قلبم برقرار باشد و يقينى كامل تا بدانم كه به من جز آنچه قلم تقدير تو نگاشته نخواهد رسيد
وَ رَضِّنِي مِنَ الْعَيْشِ بِمَا قَسَمْتَ لِي يَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِينَ..[1]
و مرا در زندگانى به هرچه قسمتم كردى راضى و خشنود ساز، اى مهربان‌ترين مهربانان عالم.
[1] ) مفاتيح الجنان، ص 186، دعاى ابو حمزه ثمالى.
