شعر بهترين خلق بعد از بهترين انبياء (ولادت امام علی علیه السلام)

اى سواد عنبرين فامت سويد اى زمين            

مغز خاك از نكهت مشكين لبانت نافه چين‏

 موجه‏اى از ريگ صحرايت صراط المستقيم     

 رشته‏ اى از تار و پود جامه‏ات حبل المتين‏

 در بيابان طلب يك العطش گوى تو خضر     

در حريم قدس يك پروانه‏ات روح الامين‏

 مصرع برجسته ديوان موجودات را     

 از حجر اينك نشان انتخابت بر جبين‏

ميهماندارى به الوانهاى رحمت خلق را   

چون خليل اللّه دارى هر طرف صد خوشه چين‏

 از ثبات مقدم خود عذرخواهى مى ‏كنى         

پاى عصيان هر كه را لغزيد از اهل زمين‏

   گرد فانوس تو گشتن كار هر پروانه نيست       

نقش ديوار است اينجا شهپر روح الامين‏

 تا ز دامن گيريت كوته نماند هيچ دست      

مى‏كشى چون پرتو خورشيد دامن بر زمين‏

 هر گنه‏كارى كه زد بر دامن پاك تو دست    

  گرد عصيان پاك كردى از رخش با آستين‏

 ساغر لبريز رحمت را تو زمزم كرده‏اى    

 چون به رحمت ننگرى در سينه ‏هاى آتشين؟

  انبيا چندين چه مى ‏كوشند در تعمير تو     

 گنج رحمت نيست گر در زير ديوارت دفين‏

 هست اسمعيل يك قربانى لاغر ترا      

 كز نم خونش نكردى لاله‏ گون روى زمين‏

  گر زبان ناودانت چون قلم مى ‏داشت شق     

  پاك مى ‏شد از غبار معصيت روى زمين‏

  ايمنند از آتش دوزخ پرستاران تو         

حق ‏گزارى شيوه تست اى بهشت راستين‏

غفلت و نسيان ندارد بر مقيمان تو دست     

 برنچيند دانه بى ذكر مرغى از زمين‏

 هيچكس ناخوانده نتواند به بزمت آمدن  

 چون در رحمت ندارى گر چه دربان در كمين

هيچ تعريفى‏تر از اين به نمى‏دانم كه شد      

در تو پيدا گوهر پاك امير المؤمنين‏

 بهترينِ خلق بعد از بهترينِ انبيا      

 ابن عمّ مصطفى داماد خير المرسلين‏

  تا نگرداند نظر حيدر نگردد آسمان     

  تا نگويد يا على گردون نخيزد از زمين‏

 نقطه بسم الهى ديوان موجودات را        

در سواد تست علم اوّلين و آخرين‏

 شهپر رفعت بود هر حرفى از ديوان تو       

 اين دو شهپر برد عيسى را به چرخ چارمين   

سرفراز از اوّل نام تو عرش ذو الجلال  

روشن از خورشيد رويت نرگس عين اليقين‏

چون لباس كعبه بر اندام بت زيبنده نيست 

جز تو بر شخص دگر نام امير المؤمنين‏