آموزش صبورى از دانه گندم‏

صبر در بیان آیت الله العظمی مظاهری

كسب هر موفقيّتى نيازمند صبر است. اين نكته را مى ‏توان از دانه گندم آموخت. شما دانه گندم را در خاك مى‏ كاريد. دانه بايد در زير خاك صبر كند تا كم ‏كم شكفته شود. اگر همان‏جا صبر نداشته باشد، مى ‏پوسد و تمام مى ‏شود؛ پس بايد صبر كند تا اندكى رشد كند، آنگاه به واسطه سرما و طوفان اذيّت مى‏ شود؛ پس بايد زير برف و در طوفان، استقامت داشته باشد و با بلا بسازد.
وقتى هم كه خوشه كرد بايد زير چرخ جدا كردن گندم از كاه، استقامت كند. بعد زير سنگ آسيا آرد شود. بايد با صبر در مقابل آتش نانوايى، نان شود و برود در دهان يك مؤمن و جويده شود. به معده او برود و در آن خُرد و هضم شود. بعد برود در روده و جوهرش گرفته شود و مثل سنگ معدنى كه در كوره ذوب آهن، فضولات خود را از دست مى ‏دهد، خالص شود. عاقبت، اين دانه گندم وارد خون شده و جزئى از بدن مؤمن شود، تا به آن بگويند: «مؤمن» كه بالاتر از كعبه‏ و بالاتر از ملك مقرّب است.
هر فضيلتى كه انسان بخواهد پيدا كند، متوقّف بر صبر است؛ اگر هم كسى بخواهد خودسازى كند و تهذيب نفس داشته باشد، دست كم بايد چهل سال خون جگر بخورد و شبانه ‏روز زحمت بكشد و صبورى پيشه نمايد.
قرآن کریم می فرماید: «إِنَّ الَّذينَ قالُوا رَبُّنَا اللهُ ثُمَّ اسْتَقامُوا تَتَنَزَّلُ عَلَيْهِمُ الْمَلائِكَةُ أَلَّا تَخافُوا وَ لا تَحْزَنُوا وَ أَبْشِرُوا بِالْجَنَّةِ الَّتي كُنْتُمْ تُوعَدُونَ‏»
همانا كسانى كه گفتند: پروردگار ما «الله» است، سپس پايدارى نمودند، فرشتگان بر آنان فرود مى ‏آيند (و مى ‏گويند:) هرگز مترسيد و غمگين نشويد و شما را مژده باد به بهشتى كه (در دنيا) وعده داده مى‏ شديد. (فصّلت، 30).

منبع:
مشق عشق؛ بیاناتی از آیت الله حسین مظاهری