حدود از نظر احادیث

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله ـ به اسامه ـ فرمود : 

اى اسامه! در كار حدّ وساطت مكن .

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :

هر كس با وساطت خود مانع جارى شدن حدّى از حدود الهى شود پيوسته در خشم الهى به سر برد تا آن كه وساطتش را پس بگيرد .

امام على عليه السلام :

شفاعت كردن [به ضمانت مالى و بخشش و··· ]در حدودى كه از حقوق مردم است اشكالى ندارد، به شرط آن كه به امام ارجاع نداده باشند، اما بعد از آن كه حدّ، به امام ارجاع داده شد، هيچ شفاعتى پذيرفته نيست .

دعائم الإسلام:

نقل شده است كه امير المؤمنين عليه السلام مردى از بنى اسد را به منظور جارى كردن حدّى بر او بازداشت كرد . بنى اسد نزد حسين بن على عليه السلام رفتند و از او خواهش كردند پادرميانى كند، آن حضرت نپذيرفت . پس ، نزد امير المؤمنين رفتند و از ايشان خواهش كردند حدّ را جارى نكند . حضرت فرمود : هر چه از من بخواهيد كه مال من باشد، البته به شما خواهم داد. بنى اسد با خوشحالى از نزد امير المؤمنين رفتند و به حسين عليه السلام برخوردند و سخن امير المؤمنين عليه السلام را براى آن حضرت بازگو كردند . حسين عليه السلام فرمود : اگر با رفيق خود كارى داريد، برگرديد شايد كارش تمام شده باشد. آنان برگشتند و ديدند امير المؤمنين عليه السلام حدّ را جارى كرده است. گفتند: اى امير المؤمنين! مگر به ما قول ندادى ؟ حضرت فرمود : من به شما قول دادم كه آنچه مال من باشد به شما بدهم و اين حدّ، از آن خداست و من مالك و اختياردار آن نيستم .

امام صادق عليه السلام از پدرش از پدرانش از رسول خدا صلى الله عليه و آله نقل كرد كه آن حضرت از شفاعت كردن در حدود نهى نمود، آنگاه امام عليه السلام فرمود:

هر كس براى اجرا نشدن حدى از حدود الهى پادرميانى كند و در راه از كار انداختن حدود او بكوشد، خداوند متعال در روز قيامت عذابش كند .

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :

در حدّ، نه وساطت پذيرفته است، نه كفالت و نه سوگند .

امام على عليه السلام :

كسى كه حدّ به او متوجه شده است، سوگند داده نمى شود.

امام صادق عليه السلام :

مردى، كسى را نزد امير المؤمنين عليه السلام آورد و عرض كرد : اين مرد به من تهمت زده است . و چون براى ادعاى خود دليلى نداشت از امير المؤمنين خواست او را سوگند دهد. حضرت فرمود : حدّ با سوگند اثبات نمى شود، همان گونه كه شكستن استخوان قصاص نمى شود [بلكه ديه پرداخت مى شود].

نهى از تأخير در اجراى حدود

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :

هر كه گناهى كند و حدّ آن گناه بر او جارى شود، همان كفارّه اوست.

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :

شمشير، بر هيچ جرم و گناهى نگذرد مگر اين كه آن را پاك كند.

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :

سنگسار شدن، كفّاره گناهى است كه تو كرده اى.

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :

هر كه در دنيا گناهى مرتكب شود و به سبب آن مجازات گردد، خداوند دادگرتر از آن است كه بنده خود را دوباره [در آخرت] كيفر دهد.

امام على عليه السلام :

هرگاه خداوند بنده مؤمنى را در اين دنيا كيفر دهد بخشنده تر و بزرگوارتر از آن است كه روز قيامت نيز او را دوباره كيفر دهد .

نهى از اهانت كردن به شخص حدّ خورده

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :

هر كس [ عليه ديگران ]شمشير كِشد، مهدور الدّم است.

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله ـ

 به مسلمانانى كه گِردش را گرفته بودند ـ فرمود : اى مردم ! پس از من ديگر پيامبرى نخواهد آمد و بعد از سنّت من نيز سنّتى وجود نخواهد داشت. پس، هر كس چنين ادعايى كند، ادعا و بدعت او هر دو در دوزخند، و هر كس ادعاى پيامبرى كرد، بكشيدش .

صحيح مسلم ـ به نقل از عمرو:

از جابر شنيدم كه مى گفت : رسول خدا صلى الله عليه و آله فرمود : چه كسى كار كعب بن اشرف را مى سازد؟ زيرا كه او خدا و پيامبرش را آزرده است. محمّد بن مسلمه گفت : اى پيامبر خدا ! مى خواهى او را بكشم؟ فرمود : آرى . عرض كرد : اجازه فرما چيزهايى را [كه لازم است] بگويم . فرمود : بگو . پس محمّد بن مسلمه نزد كعب رفت و با او سخنانى گفت و از گذشته خود با وى سخن گفت و اظهار داشت : اين مرد (پيامبر صلى الله عليه و آله ) خواسته خوبى كند اما ما را به رنج و زحمت انداخته است . وقتى كعب سخنان محمّد بن مسلمه را شنيد گفت : به خدا قسم كه تو نيز از او (پيامبر) دلگيرى ··· محمّد بن مسلمه با كعب وعده گذاشت كه با حارث و ابى عبس بن جبر و عبّاد بن بشر نزد وى بيايند . آنها نزد كعب آمدند و شب او را دعوت كردند و كعب نزد آنان رفت ···محمّد به آن سه نفر گفت : وقتى آمد، من دستم را به طرف سر او دراز مى كنم ، وقتى سرش را محكم گرفتم شما حمله كنيد .كعب حمايلْ بسته، نزد آنان آمد. آنها گفتند : بوى عطر از تو به مشاممان مى رسد! كعب گفت : آرى ، فلانى را به همسرى دارم كه معطرترين زن عرب است . محمّد گفت: اجازه مى دهى از اين عطر ببويم.كعب گفت: بله،بو كن، محمّد بدن او را بو كرد. سپس گفت: اجازه مى دهى باز هم ببويم؟ در اين هنگام محمّد، سر كعب را گرفت و گفت: حمله كنيد . و او را كشتند.

رجال الكشّى :

امام هادى عليه السلام دستور قتل فارس بن حاتم قزوينى را صادر فرمود و براى كشنده او بهشت را ضمانت كرد . جنيد او را به قتل رساند .فارس، شيطان صفتى بود كه مردم را به گمراهى مى كشاند و به كارهاى بدعت آميز فرا مى خواند . پس ، از امام هادى عليه السلام دستور آمد : اين فارسِ ملعون، مردم را به نام من، گمراه مى كند و به بدعت فرا مى خواند. خونش براى هر كه او را بكشد مباح است. كيست كه او را بكشد و مرا از شرّش آسوده گرداند، تا در عوض، من نزد خداوند برايش بهشت را ضمانت كنم؟

حدّ خورده، بار سوم، كشته مى شود