شرح نامه 31 نهج البلاغه: نفروختن آخرت به دنيا

"لا تَبِع آخِرَتَك بِدُنياكَ"
'آخرت خود را به دنيايت نفروش'

زشتكاران و بدعملان، عيش و نوش چند روزه دنيا را مقدم بر سعادت جاويد و جهان ابديت داشته، به خاطر لذت زودگذر و خوشی فنا پذير و محدود، آخرت جاويد و سعادت دائمى را از دست مى دهند و بدين ترتيب دنيا را گرفته و جهانى باقى را رها مى كنند و خلاصه آخرت را به دنيا مى فروشند، در حاليكه انسان خردمند درست به عكس رفتار مى كند، يعنى نعمت و لذت محدود و زودگذر را از دست مى دهد تا نعمت دائم و حيات ابد را به دست بياورد، و بدبختى آن است كه گاهى حيات جاويد آخرت را به خاطر دنيا از دست مى دهد و با این وجود، دنيا هم براى او جور نمى آيد و تامين نمى شود و سرانجام از هر دو مى ماند و حتى به همان متاع اندك و حيات چند روزه و خوشى محدود هم نرسيده و دست نمى يابد.
امام بزرگوار به فرزند خود و به جامعه اسلامى امر مى كنند كه دين خود را به دنياى خود نفروشند. با كمال تاسف گروهى حتى از اين مرحله هم تنزل مى كنند و دين خود را به دنياى ديگران مى فروشند و براى كاميابى ديگران از دنيا و لذائذ مادى آنان، از دين خود صرف نظر كرده و دست مى كشند.
__________________________
منبع: به سوى مدينه فاضله، على كريمى جهرمى