شعر شهریار درباره عید غدیر

یا علی نام تو بردم نه غمی ماند و نه همی

 باَبی اَنتَ و اُمّی

گوئیا هیچ نه همی بدلم بوده نه غمی

 باَبی اَنتَ و اُمیّ

تو که از مرگ و حیات اینهمه فخر و مباهات 

علی ای قبله حاجات

گوئی آن دزد شقی تیغ نیالوده به سمی

 باَبی اَنتَ و اُمی

گوئی آن فاجعه دشت بلا هیچ نبوده است 

درِ این غم نگشوده است 

سینه هیچ شهیدی نخراشیده به سُمی

 باَبی اَنتَ و اُمی

حق اگر جلوه با وجه اتم کرده در انسان 

کان نه سهل است و نه آسان 

بخودِ حق که تو آن جلوه با وجه اتمی

 باَبی اَنتَ و اُمی

منکر عید غدیر خم و ان خطبه و تنزیل

کر و کور است و عَزرائیل

با کر و کور چه عید و چه غدیری و چه خمی

 باَبی اَنتَ و اُمی

در توّلا هم اگر سهو ولایت!چه سفاهت

اف بر این شم فقاهت

بی ولای علی و آل چه فقهی و چه شمی؟ 

 باَبی اَنتَ و اُمی

تو کم و کیف جهانی و به کمبود تو دنیا 

از ثُری تا به ثریا

شر و شور است و دگر هیچ نه کیفی و کمی

 باَبی اَنتَ و اُمی

آدمی جامع جمعیت و موجود اتم است 

گر به معنای اعم است 

تو بهین مظهر انسان به معنای اعمی

 باَبی اَنتَ و اُمی

چون بود ادم کامل غرض از خلقت آدم 

پس به ذریه آدم

جز شما مهد نبوت نبود چیز مهمی

 باَبی اَنتَ و اُمی

عاشق تست که مستوجب مدح است و معظم 

منکرت مستحق ذم

و ز تو بیگانه نیارزد نه به مدحی و نه به ذمی

 باَبی اَنتَ و اُمی

بی تو ای شیر خدا سَبحه و دستار مسلمان 

شده بازیجه شیطان 

این چه بوزنیه که سرها همه را بسته به دمیّ

 باَبی اَنتَ و اُمی

لشکر کفر اگر موج زند در همه دنیا 

همه طوفان همه دریا 

چه کند با تو که چون صخره صما و اصمی

بابی انت و امی

یا علی خواهمت آن شعشعه تیغ زرافشان

هم بدو کفر سرافشان

بایدم این لَمَعان دیده،ندانم به چه لِمی

 باَبی اَنتَ و اُمی