امام حسین و قرآن : احسان به خطاکار

 

قرآن می فرماید:

 «... وَالكاظِمِينَ الغَيْظَ وَالعافِينَ عَنِ النّاسِ وَاللَّهُ يُحِبُّ المُحْسِنِينَ ...». «آل عمران/134»

 [بهشت از براى اهل تقوا آماده شده است‏] آنان‏كه خشم و غضب خود را فرو مى‏برند و از خطا و لغزش مردم درمى‏گذرند و خداوند، نيكوكاران را دوست دارد.

يكى از دستورالعمل‏هاى والاى اخلاقى، براى حفظ روابط اجتماعى، در اين آيه كريمه بيان شده است. اگر مردم در روابط ميان خود، به اين روش‏هاى‏ والاى انسانى پايبند مى ‏شدند، بسيارى از كشمكش‏هاى فضاحت ‏بار پيش نمى ‏آمد و جامعه، روى آرامش به خود مى ‏ديد. اكنون به رفتارى سازنده و افتخارآميز، از امام حسين عليه السلام هم سو با اين آيه كريمه بنگريم كه آن سيد ابرار، چگونه با استناد به قرآن كريم، رفتار خود را تنظيم مى‏ كرد.

 

آن حضرت، غلامى داشتند كه به علت ارتكاب كار خلافى، مستحق كيفر شده بود. حضرت دستور داد كه او را تأديب كنند. غلام عرض كرد: «اى مولاى من! «وَالْكظِمِينَ الْغَيْظ». حضرت فرمود: «او را رها كنيد». او در ادامه گفت: «وَالْعَافِينَ عَنِ النَّاس». حضرت فرمود: «من تو را عفو كردم و از خطاى تو درگذشتم». او گفت: «وَاللَّهُ يُحِبُّ الْمُحْسِنِين» (خداوند نيكوكاران را دوست دارد). امام حسين عليه السلام فرمود: «تو براى خدا آزاد هستى و آن‏چه تاكنون از سوى من براى تو بوده است، از هم اكنون دو برابر آن از براى تو خواهد بود». «كشف ‏الغمّه، ج 2، ص 241»

اين سه رفتار بزرگ و انسانى امام حسين، هيچ مستندى جز دستورالعمل آيه قرآن نداشت. در حقيقت بايد گفت: آيه قرآن كريم، خشم آن حضرت را فرو نشاند و موجب شد كه غلام، بخشيده شود، كيفر قطعى از او برداشته شود و از بردگى به آزادگى برسد. هر كدام از اين سه رفتار، متأثر از بخشى از يك آيه قرآن بود كه امام حسين عليه السلام آن را در نظر گرفت‏

---