اقرار کردن در احادیث

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :

 إقرارُ العُقَلاءِ على أنفُسِهِم جائزٌ .
اقرار كردنِ خردمندان بر ضدّ خودشان پذيرفته است.

امام على عليه السلام ـ به مأمور جمع آورى زكات كه او را از كوفه به باديه فرستاد ـ فرمود :

ثُمَّ قُلْ لَهُم : يا عِبادَ اللّه ِ ، أرسَلَني إلَيكُم وليُّ اللّه ِ لاِخُذَ مِنكُم حَقَّ اللّه ِ في أموالِكُم ، فهَل للّه ِِ في أموالِكُم مِن حَقٍّ فَتُؤَدُّونَ إلى وَليِّهِ ؟ فإن قالَ لكَ قائلٌ : لا ، فلا تُراجِعْهُ .
 سپس به باديه نشينان بگو: اى بندگان خدا! ولىِّ خدا، مرا به سوى شما فرستاده است، تا حقّ خدا در اموالتان را از شما بگيرم. آيا در اموال خود حقّى از آن خدا هست تا آن را به ولىِّ خدا بپردازيد؟ اگر كسى به تو گفت: نه، ديگر به او رجوع مكن.

كتاب من لا يحضره الفقيه :

 أتى رجُلٌ أميرَ المؤمنينَ عليه السلام فقالَ : يا أميرَ المؤمنينَ ، إنّي زَنَيتُ فَطَهِّرْني ، فَأعرَضَ أميرُ المؤمنينَ عليه السلام بوَجهِهِ عَنهُ ، ثُمّ قالَ لَهُ : اجلِسْ ، فأقبَلَ عليٌّ عليه السلام علَى القَومِ فقالَ : أ يَعجِزُ أحَدُكُم إذا قارَفَ هذهِ السَّيِّئَةَ أن يَستُرَ على نفسِهِ كما سَتَرَ اللّه ُ علَيهِ .؟
 مردى خدمت امير المؤمنين عليه السلام آمد و عرض كرد: اى امير مؤمنان! من زنا كرده ام، مرا پاك گردان. امير المؤمنين عليه السلام رويش را از او برگرداند. سپس فرمود: بنشين. آن گاه على عليه السلام رو به مردم كرد و فرمود: اگر كسى از شما اين گناه را مرتكب شود، مگر نمى تواند آن را بر خود بپوشاند همچنان كه خدا بر او پوشانده است؟ .حديث

امام صادق عليه السلام :

لا أقبَلُ شَهادَةَ الفاسِقِ إلاّ على نفسِهِ .
 من شهادت فاسق را جز بر ضدّ خودش نمى پذيرم.

امام صادق عليه السلام :

 المؤمنُ أصدَقُ على نفسِهِ مِن سَبعينَ مُؤمنا علَيهِ .
 سخن مؤمن درباره خودش، راست تر از سخن هفتاد مؤمن درباره اوست.

بى اعتبارى اقرار شخص مجبور

امام على عليه السلام :

مَن أقَرَّ بحَدٍّ على تَخويفٍ أو حَبسٍ أو ضَربٍ لم يَجُزْ ذلكَ علَيهِ و لا يُحَدُّ .
هر كه به سبب تهديد يا بازداشت يا شكنجه به گناهى كه حدّ دارد اقرار كند، اقرارش پذيرفته نيست و حدّ بر او جارى نمى شود.

امام على عليه السلام :

مَن أقَرَّ عندَ تَجريدٍ أو حَبسٍ أو تَخويفٍ أو تَهَدُّدٍ فلا حَدَّ علَيهِ .
كسى كه بر اثر شكنجه يا زندانى شدن يا ترساندن و يا تهديد اقرار كند، حدّى بر او جارى نمى شود.

امام باقر عليه السلام : على عليه السلام مى فرمود:

 لا قَطعَ عَلى أحَدٍ يُخَوَّفُ مِن ضَربٍ و لا قَيدٍ و لا سِجنٍ و لا تَعنيفٍ ، و إن لم يَعتَرِفْ سَقَطَ عَنهُ لِمَكانِ التَّخويفِ .
كسى كه به كتك خوردن يا بسته شدنِ در غُل و زنجير يا زندان يا سرزنش و خشونت تهديد شود [و به دزدى اقرار كند] دستش قطع نمى شود و اگر اقرار نكند، به علت تهديد، حدّ از او ساقط مى شود.

امام صادق عليه السلام ـ در پاسخ به سليمان بن خالد كه به ايشان عرض كرد: مردى دزدى كرده و انكار مى كند، ولى او را مى زنند و او مال مسروقه را مى آورد، آيا بايد دستش را قطع كرد؟ ـ فرمود :

نَعَم ، و لكنْ لوِ اعتَرَفَ و لم يَجِئْ بالسَّرِقَةِ لم تُقطَعْ يَدُهُ ؛ لأنّهُ اعتَرَفَ عَلى العَذابِ .
 آرى، اما اگر اقرار به دزدى كند ولى مال مسروقه را نياورد، قطع نمى شود ؛ چون وى به كيفر عليه خود اعتراف كرده است.

میزان الحکمه،جلد نهم.